Հայ Առաքելական Եկեղեցին նշում է Ս. Սարգսի տօնը

ՕՔՍԱՆԱ ԿԱՐԱՊԵՏԵԱՆ

oksana.karapetian@gmail.com

«Մեկ էլ տեսաւ յառջեւանց թոզ ու տուման կի գայ։

Էկաւ, տեսաւ օր սըբ Սարգիսն է»։

                                         Սասնայ Ծռեր

Այս տարի Յու­նուարի 23-ին Հայ Առա­քելա­կան Սուրբ Եկե­­ղեցին նշում է Սուրբ Սարգիսի տօ­­նը։ Սուրբ Սար­­գի­­­սը զօ­­րավար էր, ով, աւան­­դութեան հա­­մաձայն, իր որ­­դու՝ Մար­­տի­­­րոսի եւ իր հա­­ւատա­­րիմ 14 քաջ մար­­տիկնե­­րի հետ նա­­հատա­­կուել է յա­­նուն քրիս­­տո­­­նէական հա­­ւատ­­քի։ Ժո­­ղովրդի մտքում սըբ Սար­­գի­­­սը մնաց որ­­պէս սի­­րահար սրտե­­րի եւ քաջ մար­­տիկնե­­րի պա­­հապան սուրբ։ Իսկ Ամե­­նայն Հա­­յոց Գա­­րեգին Բ. Հայ­­րա­­­պետի տնօ­­րինու­­թեամբ տօ­­նը հռչա­­կուեց Երի­­տասարդնե­­րի օրհնութեան օր։ Տօ­­նին նա­­խոր­­դում է հնգօ­­րեայ Առա­­ջաւո­­րաց Պահ­­քը։

Եկե­­ղեցա­­կան պատ­­մութեան հա­­մաձայն, Սուրբ Սար­­գի­­­սը բա­­զում արիու­­թիւններ է գոր­­ծում։ Եւ Հռո­­մի Կոս­­տանդիանոս կայսրը նրան կար­­գում է իշ­­խան եւ սպա­­րապետ՝ Կա­­պատով­­կիայում, որն, այն ժա­­մանակ­­նե­­­րում սահ­­մա­­­նակից էր Հայք երկրին։ Այստեղ Սար­­գիս զօ­­րավա­­րը նա­­խաձեռ­­նում է քրիս­­տո­­­նէակա­­նու­­թեան քա­­րոզ, իր իշ­­խա­­­նութեանը հպա­­տակ քա­­ղաք­­նե­­­րում վե­­րաց­­նում բա­­զում մե­­հեան­­ներ եւ տե­­ղը կանգնեց­­նում քրիս­­տո­­­նէական եկե­­ղեցի­­ներ։ Տա­­րիներ անց, երբ աւարտւում են Կոս­­տանդիանոս կայ­­սեր ժա­­մանակ­­նե­­­րը, եւ 360 թուակա­­նին թա­­գաւո­­րու­­թեան է գա­­լիս Յու­­լիանոս կայսրը, սկսւում են քրիս­­տո­­­նէակա­­նու­­թեան դէմ հա­­լածանքնե­­րը։ Սուրբ Սարգիսին աս­­տուածա­­յին յայտնու­­թեամբ հրա­­ման է լի­­նում գալ եւ ապաս­­տա­­­նել Հա­­յաս­­տան երկրում, ուր այդ ժա­­մանակ­­նե­­­րում թա­­գաւո­­րում էր Տրդատ Մե­­ծի թո­­ռը՝ Խոս­­րո­­­վի որ­­դի Տի­­րան ար­­քան։ Սա­­կայն քիչ անց Յու­­լիանոս Ու­­րա­­­ցողը մեծ զօր­­քով շարժւում է դէ­­պի Պար­­սից աշ­­խարհ։ Տի­­րանը հաս­­կա­­­նում է, որ յար­­ձակման պի­­տի են­­թարկուի նաեւ իր եր­­կի­­­րը՝ Հայ­­քը, եւ խնդրում է Սար­­գիս զօ­­րավա­­րին ծա­­ռայու­­թեան անցնել Շա­­պու­­հի մօտ։ Պար­­սից Շա­­պուհ ար­­քան ու­­րա­­­խութեամբ է ըն­­դունում Սար­­գիս զօ­­րավա­­րին եւ կար­­գում նրան զօ­­րագնդե­­րի հրա­­մանա­­տար։ Շու­­տով Սար­­գի­­­սի փառ­­քը յայտնի է դառ­­նում զօ­­րական­­նե­­­րի մօտ։ Նրան­­ցից շա­­տերը ոգե­­ւոր­­ւում են՝ տես­­նե­­­լով Սարգիսի բա­­րեպաշ­­տութիւնն ու նուիրումն առ Աս­­տուած։ Նրանց վրայ մեծ ազ­­դե­­­ցու­­թիւն էին ու­­նե­­­նում Սարգիսի աղօթքնե­­րով Աստծոյ գոր­­ծած հրաշքնե­­րը։ Եւ նրանք հրա­­ժար­­ւում էին հե­­թանոս հա­­ւատ­­քից եւ դառ­­նում դէ­­պի քրիս­­տո­­­նէու­­թիւն։ Ան­­հանգստա­­ցած Շա­­պու­­հը Սարգիսից պա­­հան­­ջում է, որ­­պէսզի նա այ­­լեւս կրակ պաշ­­տի եւ զոհ մա­­տու­­ցի։

«Երկրպա­­գելի է մէկ Աս­­տուած՝ Ամե­­նասուրբ Եր­­րորդու­­թիւնը, Ով արա­­րել է եր­­կինքն ու եր­­կի­­­րը։ Իսկ կրա­­կը կամ կուռքե­­րը ի բնէ աս­­տուած­­ներ չեն, հո­­ղեղէն մար­­դը դրանք ու­­նակ է փչաց­­նել», - բարձրա­­ձայ­­նում է Սար­­գի­­­սը եւ կոր­­ծա­­­նում բա­­գինը, ին­­չը շատ է զար­­հուրում մարդկանց։ Նրանք յար­­ձակւում են Սար­­գիս զօ­­րավա­­րի եւ նրա որ­­դու վրայ. Մար­­տի­­­րոսը նա­­հատակ­­ւում է առա­­ջինը։ Նա­­հատակ­­ւում են նաեւ Սար­­գիս զօ­­րավա­­րի հա­­ւատա­­րիմ 14 զի­­նուոր­­նե­­­րը։ Սար­­գի­­­սը բան­­տարկւում է, այ­­դու ետք, աննկուն մնա­­լով իր հա­­մոզ­­մունքնե­­րում, գլխա­­տուում։ Նա­­հատա­­կուե­­լուց յե­­տոյ՝ Սուրբ Սարգսի մարմնի վրայ լոյս է ծա­­գում։ Նրա մար­­մի­­­նը հո­­ղին են յանձնում Հա­­միան քա­­ղաքում, սա­­կայն ժա­­մանակ անց Մես­­րոպ Մաշ­­տո­­­ցը Ս. Սարգիսի մա­­սունքնե­­րը բե­­րում է Ու­­շի՝ Աշ­­տա­­­րակի շրջան, ուր վեր է խո­­յաց­­ւում Սուրբի անու­­նը կրող եկե­­ղեցի։

Սուրբ Սար­­գի­­­սը յիշ­­ւում է նաեւ Փավստոս Բիւ­­զանդի մա­­տեանում. Բիւ­­զանդա­­կան Վա­­ղէս կայսրն արիոսա­­կան աղան­­դի հե­­տեւորդ էր եւ հա­­լածում էր քրիս­­տո­­­նեանե­­րին։ Դրա հա­­մար պատժւում է եւ 378 թուակա­­նին սպան­­ւում Աստծուց եղած հրաշքնե­­րով։ Նրան սպա­­նում են քրիս­­տո­­­նէու­­թեան հա­­մար պայ­­քա­­­րած սուրբ նա­­հատակ­­նե­­­րը, որոնց միանում է նաեւ Սուրբ Սար­­գի­­­սը։

Սուրբ Սար­­գիսն շատ սի­­րելի է դառ­­նում ժո­­ղովրդին։ Նրա անու­­նը միահիւսւում է բա­­զում բա­­րի հրաշքնե­­րի հետ՝ դառ­­նա­­­լով նոր աւան­­դազրոյցնե­­րի աղ­­բիւր։ Ժո­­ղովուրդը ին­­քը, եկե­­ղեցա­­կան արա­­րողա­­կար­­գե­­­րից զատ, սկսում է նշել տօ­­նը՝ իրեն յա­­տուկ համ ու հո­­տով։ Յի­­շատա­­կելի սո­­վորու­­թիւննե­­րից է փո­­խին­­ձով մա­­տու­­ցա­­­րանը դնել տան տա­­նիքին կամ պատշգամ­­բին եւ սպա­­սել Ս. Սար­­գիս զօ­­րավա­­րի ձիու պայ­­տի հետ­­քին։ Ըստ աւան­­դոյթի՝ Ս. Սար­­գի­­­սը պէտք է հրեշ­­տակնե­­րի ու­­ղեկցու­­թեամբ անցնի եւ ում մա­­տու­­ցա­­­րանի մէջ դրուած ալիւ­­րի կամ փո­­խին­­ձի մէջ թող­­նի իր սպի­­տակ ձիու պայ­­տի հետ­­քը, այդ տա­­րի կի­­րակա­­նանայ հա­­ւատա­­ցեալի երա­­զան­­քը։

Սուրբ Սար­­գի­­­սը երի­­տասար­­դութեան եւ սի­­րոյ բա­­րեխօս է, սի­­րոյ երա­­զանքն իրա­­կանաց­­նող սուրբ, սի­­րող սրտե­­րի աղօթքնե­­րին արա­­գահաս սուրբ։ Երի­­տասարդներն այդ օրը աղօ­­թում են Սրբին, որ­­պէսզի նա իրենց աղօթքներն հասցնի առ Աս­­տուած։ Սի­­րահար զոյ­­գե­­­րը տօ­­նին մէկ­­մէ­­­կու սի­­րոյ բա­­ցիկ­­ներ եւ քաղցրաբ­­լիթներ են նուիրում։ Իսկ նրանք, ովք դեռ նոր պի­­տի գտնեն իրենց այ­­րին, տօ­­նին նա­­խոր­­դող գի­­շերը աղի բլիթ են ու­­տում ու մինչ յա­­ջորդ այ­­գա­­­բաց ջուր չեն խմում, որ­­պէսզի երա­­զում տես­­նեն իրենց ապա­­գայ փե­­սացուին։

Սուրբ Սար­­գիս զօ­­րավա­­րի, նրա Մար­­տի­­­րոս որ­­դու եւ 14 հա­­ւատա­­րիմ զի­­նուոր­­նե­­­րի յի­­շատա­­կին նուիրուած տօ­­նական սուրբ պա­­տարագ կը մա­­տու­­ցուի Արա­­րատեան թե­­մի Սրբի անու­­նը կրող բո­­լոր երեք եկե­­ղեցի­­ներում, որոնք յա­­տուկ բաց կը լի­­նեն մինչ ուշ երե­­կոյ։ Իսկ Գա­­րեգին Բ. Ամե­­նայն Հա­­յոց Հայ­­րա­­­պետի ար­­տօնմամբ, Առաջ­­նորդա­­նիստ Սուրբ Սարգիսի եկե­­ղեցի կը բե­­րուի Ս. Սարգիսի աջը, եւ հա­­ւատա­­ւոր ժո­­ղովուրդը կ՚օրհնուի սուրբ մա­­սունքով։ Այստեղ կը բե­­րուի նաեւ Մաշ­­տո­­­ցի անուան հին ձե­­ռագ­­րե­­­րի Մա­­տենա­­դարա­­նից 17-րդ դա­­րում Ս. Սար­­գիս եկե­­ղեցում ըն­­դօ­­­րինա­­կուած Աւե­­տարա­­նը, Սուրբ Պա­­տարա­­գի ողջ ըն­­թացքին կը լի­­նի Ս. Խո­­րանի վե­­րայ եւ եկե­­ղեցում կը մնայ մինչ երե­­կոյան ժա­­մեր­­գութեան աւար­­տը։ Առա­­ջին ան­­գամ Արա­­րատեան հայ­­րա­­­պետա­­կան թե­­մը կ՚օրհնի Հա­­յաս­­տա­­­նի սահ­­մա­­­նային գծում իրենց արիու­­թեամբ աչ­­քի ըն­­կած զի­նուոր­­նե­­­րին։ Ծրագրւում է նաեւ Խա­­չապը­­տոյտ, մի շարք երի­­տասար­­դա­­­կան ցու­­ցա­­­հան­­դէսներ եւ ազ­գա­յին աւան­դոյթնե­րով հա­մեմուած տօ­նակա­տարու­թիւններ, աղի եւ քաղցր բլիթ­նե­րի բա­ժանում։