ԾՈՎԻՆԱՐ ԼՈՔՄԱԿԷՕԶԵԱՆ

ԾՈՎԻՆԱՐ ԼՈՔՄԱԿԷՕԶԵԱՆ

2017-ի ընտրութիւնների առանձնայատկութիւնները

dzovinarlok@gmail.com

Մարդը չպէտք է լի­նի աւե­լի փոքր, քան նրա պաշ­տօնն է, քան նրա փո­ղերն են, քան նրա տա­ղան­դը։ Բայց սա Հա­յաս­տա­նի ներ­կա­յիս իրո­ղու­թիւնն է. մեծ պաշ­տօննե­րում են մեծ փո­ղատէ­րերը, որոնք մաս­նա­գիտա­կան եւ բա­րոյա­կան առու­մով շատ փոքր են այդ պաշ­տօննե­րի հա­մար, իսկ տա­ղադ­նե­րի հա­մար տեղ չկայ այ­սօ­րուայ Հա­յաս­տա­նում. նոյ­նիսկ իրենց հա­գուստը չի վկա­յում նրանց մեծ տա­ղան­դի մա­սին։ Ան­կիրթ, յան­ցա­ւոր ճա­նապարհնե­րով իշ­խա­նու­թեան գլուխն ան­ցած ան­ձինք Հա­յաս­տա­նը փոք­րացրել են գա­ւառի կար­գա­վիճա­կի ըստ իրենց աշ­խարհա­հայեաց­քի եւ այդ գա­ւառը բա­ժանել են գա­ւառակ­նե­րի իրենց գա­ւառա­պետե­րի հսկո­ղու­թեան ներ­քոյ։ Արուես­տը, կրթու­թիւնը, նոյ­նիսկ սահ­մա­նադ­րութիւ­նը, այո, յատ­կա­պէս սահ­մա­նադ­րութիւ­նը իրեն­ցով են արել. օրի­նակ, ըստ 64-րդ յօ­դուա­ծի խորհրդա­րանի ան­դամ կա­րող է դառ­նալ Հա­յաս­տա­նում 5 տա­րի անընդմէջ ապ­րած քա­ղաքա­ցին, այսպի­սով հա­յու­թեան մե­ծագոյն նե­րու­ժը դուրս է մնում պե­տակա­նաշի­նու­թիւնից։ Փո­խարէ­նը մենք ակա­նատես ենք լի­նում կու­սակցա­շինու­թեանը։

«Մենք փոր­ձե­ցինք հա­շուել, թէ ինչ ար­ժէ կու­սակցա­շինու­թիւնը եւ եկանք եզ­րա­կացու­թեան, որ տա­րեկան 10 մի­լիոն տո­լար է պէտք, այ­սինքն միայն 3 կու­սակցու­թիւններ ու­նեն ֆի­նան­սա­կան ռե­սուրսներ»,- ասում է քա­ղաքա­կան գոր­ծիչ Լե­ւոն Բար­սե­ղեանը։

Հասցնե­լով Հա­յաս­տա­նը այն վի­ճակին, որի ար­դիւնքում ամէն նոր­մալ մարդ մտա­ծում է միայն, ուր փախ­չի այստե­ղից, որ գտնի օրէնք եւ ար­դա­րու­թիւն, Հան­րա­պետա­կան կու­սակցու­թիւնը նե­տուել է ընտրար­շա­ւի նոր դէմ­քե­րով, քան­զի Հան­րա­պետա­կանի բո­լոր բարձրաս­տի­ճան պաշ­տօ­նեանե­րը զզուանք եւ ցա­սում են առա­ջաց­նում ժո­ղովրդի մէջ։ Վար­չա­պետ Կա­րէն Կա­րապե­տեանն է գլխա­ւորում ընտրար­շա­ւը։ Եթէ միւս բո­լոր կու­սակցու­թիւննե­րի ան­դամնե­րը հան­դէս են գա­լիս բաճ­կո­նով եւ փող­կա­պով, ապա Կա­րէն Կա­րապե­տեանը առանց փող­կա­պի է, բաց սրտով եւ բաց խօս­քով, կար­ծես ասել է ու­զում, որ ես ձեր նման եմ, ժո­ղովո՛ւրդ։ Երկրի կոր­ծա­նարար երե­ւոյթնե­րը, այ­սինքն թա­լանը, ոս­տի­կան­նե­րի ան­հա­մաչափ ու­ժի կի­րառու­մը խա­ղաղ ցոյ­ցե­րի մաս­նա­կից­նե­րի հան­դէպ, տնտե­սու­թեան ան­կումը, քաղ­բանտար­կեալ­ների տխուր փաս­տը, այ­սինքն երբ քա­ղաքա­ցուն բան­տում են պա­հում իր հա­յեացքնե­րի հա­մար, իշ­խող կու­սակցու­թեան բա­ռապա­շարում բնու­թագրւում է եր­կու բա­ռով՝ սխալ­ներ եւ բաց­թո­ղումներ։ Պի­տի շտկեն։ Պէտք է թոյլ տանք, որ շա­րու­նա­կեն իրենց գոր­ծը։ Եթէ միւս բո­լոր ու­ժե­րը խոս­տա­նում են փո­խել եր­կի­րը, ապա Հան­րա­պետա­կան կու­սակցու­թիւնը խոս­տա­նում է, որ ին­քը կը փո­խուի։ Բայց տես­նում ենք միայն նոյն ռազ­մա­վարու­թիւնը, ինչ ամէն ընտրու­թիւննե­րի ատեն է կի­րառել իշ­խող Հան­րա­պետա­կան կու­սակցու­թիւնը, որն է վար­չա­կան լծակ­նե­րի չա­րաշա­հում։ Բո­լոր պե­տական հիմ­նարկնե­րի, այդ թւում դպրոց­նե­րի եւ ման­կա­պար­տէզնե­րի տնօ­րէն­նե­րը պար­տա­դիր Հան­րա­պետա­կան կու­սակցու­թեան ան­դամներ են եւ նրանց առ­ջեւ պա­հանջ է դրուած «թիւ ապա­հովել Հան­րա­պետա­կանի հա­մար»։ Ու­սուցիչ­նե­րը, դաս­տիարակ­ներն ու դա­յեակ­նե­րը ձայ­ներ են մու­րում ծնող­նե­րից, որ­պէսզի հա­ւաքագ­րեն Հան­րա­պետա­կանի ցու­ցա­կում ընդգրկուած թեկ­նա­ծու­նե­րի օգ­տին։ ՀՀ քրէական օրէնսգրքի 154-րդ յօ­դուա­ծը «քուէար­կութեան գաղտնիու­թիւնը խախ­տե­լու» վե­րաբե­րեալ է։ «Իրա­զեկ քա­ղաքա­ցինե­րի միաւոր­ման» կող­մից հա­ւաքուել են ապա­ցոյցներ այդ յան­ցա­ւոր երե­ւոյ­թի մա­սին, եւ Մար­տի 26-ին մար­դու իրա­ւունքնե­րի պաշտպան Ար­թուր Սա­քունցի գլխա­ւորու­թեամբ «Ամօ­թի Երթ» անցկա­ցուեց Երե­ւանում ի պա­հանջ, որ­պէսզի միւս բո­լոր ու­ժե­րը դի­մեն ԿԸՀ (Կեդ­րո­նական Ընտրա­կան Յանձնա­ժողով) եւ ընտրա­կան գոր­ծընթա­ցից հե­ռաց­նեն ՀՀԿ-ին, որն օգ­տա­գոր­ծե­լով իր վար­չա­կան լծակ­նե­րը, դպրոց­նե­րին եւ ման­կա­պար­տէզնե­րին ստի­պում է ձայ­ներ հա­ւաքագ­րել։ Եր­թի մաս­նա­կից­նե­րը քա­ղաքի կեդ­րո­նում տնօ­րէն­նե­րի լու­սանկար­նե­րը ձեռ­քերնին ամօ­թի էին տա­լիս այս երե­ւոյ­թը կրթա­կան հա­մակար­գում եւ իրա­զեկում քա­ղաքա­ցինե­րին վար­չա­կան լծակ­նե­րի չա­րաշահ­ման մա­սին. «Չի՛ կա­րող լի­նել ազատ եւ ան­կախ ընտրու­թիւններ, եթէ այդ ընտրու­թիւննե­րին մաս­նակցում է Հան­րա­պետա­կան կու­սակցու­թիւնը։ Սա է պատ­մա­կան պա­հը»։

Չու­նե­նալով ոչ մի վստա­հու­թիւն ընտրող զան­գուածի կող­մից, այլ ու­նե­նալով միայն փող, Հան­րա­պետա­կանի ան­դամնե­րը ծա­խում են խոս­տումներ եւ առ­նում ձայ­ներ։ Հա­սարա­կու­թեանը յատ­կա­պէս խո­ցեց տե­սարա­նը Միհ­րան Պօ­ղոսեանի հան­րա­հաւա­քի ժա­մանակ։ Նախ ասեմ, որ նրա անու­նի հետ է կա­պուած օֆ­շո­րային սկան­տա­լը. լի­նելով ար­դա­րադա­տու­թեան կե­ներալ-մա­յոր, նա օֆ­շո­րային գօ­տինե­րում է գրան­ցում իր ըն­կե­րու­թիւննե­րը եւ օգ­տա­գոր­ծում իր պաշ­տօ­նը սե­փական պիզ­նե­սի զար­գացման հա­մար, թաքցնե­լով եկա­մուտնե­րը։ Որ­քա՛ն էլ նա չհեր­քի այդ փաս­տը, յա­մենայնդէպս այսպի­սի նկա­րագիր է տուած Միհ­րան Պօ­ղոսեանին հա­մացան­ցի Ազատ Հան­րա­գիտա­րանում։ Ի՞նչ պի­տի նա պատ­մէր իր մա­սին ընտրող­նե­րին, որոնց հա­ւաքել էին նրա փո­ղերն ու խոս­տումնե­րը։ Երե­ւակա­յէք, որ նրա բա­րի յատ­կա­նիշ­նե­րը գո­վազ­դե­լու հա­մար ամ­պիոն է հրա­ւիր­ւում… որ­դե­կորոյս մայ­րը, որը խիստ յու­զուած վկա­յում է, թէ Միհ­րան Պօ­ղոսեանը նիւ­թա­կան օգ­նութիւն է ցու­ցա­բերել նրան, երբ նա որ­դու էր կորցրել եւ գրե­թէ խե­լայեղ եղել… Մօր խե­լայեղ ու­ղե­ղում չէր արթնա­ցել այն միտ­քը, որ նրա զա­ւակը զո­հուել էր հէնց այս պաշ­տօ­նաւոր­նե­րի պատ­ճա­ռով, որոնք թա­լանել են պե­տու­թիւնն ու բա­նակը, թող­նե­լով զի­նուո­րին 80-ական­նե­րի զէն­քի յոյ­սին, ինչպէս խոս­տո­վանել է ին­քը երկրի նա­խագա­հը։

Սա­կայն մենք այն ազգն ենք, որ ծնում է նաեւ Ար­թուր Սարգսեան, որին ժո­ղովուրդը կո­չեց Հաց Բե­րող։ Բայց մենք նաեւ այն ազ­գից ենք, որ ծնե­լով Հաց Բե­րող, մեր ան­տարբե­րու­թեամբ հասցնում ենք նրան մա­հուան եւ դա­ռը ափ­սո­սան­քով յու­ղարկա­ւորում։ Այն, որ Ար­թուրը հե­րոսա­ցաւ եւ սրբա­ցաւ իր արար­քով, այ­սինքն ճեղ­քե­լով ոս­տի­կանա­կան պատ­նէ­շը 26 Յու­լի­սին, հաց հասցրեց «Սաս­նայ Ծռե­րին», վկա­յում է այն տխուր փաս­տի մա­սին, որ մեր մէջ չկար որե­ւէ մի ու­րիշ անձ, որը կը յանդգնէր կրա­կահեր­թը ման­րուք հա­մարե­լով՝ հաց հասցնել սո­վեալ­նե­րին։

Եւ զուր չէ, որ հա­մաշ­խարհա­յին երգչու­հի Յաս­միկ Պա­պեանը Հաց Բե­րողի հրա­ժեշ­տի պա­հին (22 Մար­տին) ասաց. «Ես այս օրե­րին փոր­ձե­ցի իմ իմա­ցած եւ­րո­պական լե­զու­նե­րով պատ­մել Ար­թուր Սարգսեանի մա­սին եւ չկա­րողա­ցայ, որով­հե­տեւ այս ամէ­նը հաս­կա­նալու հա­մար պէտք է հայ լի­նել։ Եր­կար տա­րիներ ապ­րե­լով Եւ­րո­պայում, ծա­նօթ լի­նելով նրանց ար­ժե­համա­կար­գին եւ ար­դա­րադա­տու­թեանը, կա­րող եմ ասել, որ մենք չկա­րողա­ցանք պա­հել, պահ­պա­նել եւ փայ­փա­յել իր իւ­րա­յինին սի­րող, իր իւ­րա­յինին հաց բե­րող մար­դու տե­սակին»։

Թող դա եր­կիւղ չա­ռաջաց­նի, բայց Հաց Բե­րողին յու­ղարկա­ւորե­ցին իր ձեռ­քե­րով սար­քած եւ փո­րագ­րութիւննե­րով զար­դա­րած դա­գաղի մէջ։ Հո­ղին յանձնե­ցին առան­ձին մի տեղ եւ մին­չեւ վերջ էլ չամ­փո­փեցին, այ­սինքն դա­գաղը իջեց­րին մի փոք­րիկ դամ­բա­րանում օդա­փոխիչ եղա­նակով եւ ծած­կե­ցին սա­լաքա­րով, որը եւ ծած­կե­ցին հո­ղով. դա արուեց այն ակնկա­լիքով, որ յե­տագա­յում Ար­թուրին տե­ղափո­խեն Եռաբ­լուր՝ ըն­կերնե­րի մօտ։