Պտուղը ծառէն հեռու չէ ինկած

ԼՈՒՍՅԷՆ ՔՈՓԱՐ

Այնպէս տպաւորուած եմ թէ Մայիսին մեկնարկող եւ մինչեւ Յու­նի­սի կէ­սերուն շա­րու­նա­կուող օրե­րը ծա­փահա­րու­թեան շռայ­լութեան օրեր ըլ­լան։ Կար­ծես մեզ տրուած պար­տա­կանու­թիւն մը ըլ­լար այդ օրե­րուն հե­տեւիլ դպրո­ցական հան­դէսնե­րուն եւ իբ­րեւ երա­խանե­րուն վաս­տա­կին քա­ջալե­րու­թիւն ծա­փահա­րու­թիւններ շռայ­լել, նոյ­նիսկ ան­յա­ջող բազ­մա­թիւ մի­ջոցա­ռումնե­րու հա­մար։ Վեր­ջա­պէս այդ մի­ջոցա­ռումնե­րու իւ­րա­քան­չիւրը ու­նի ոգե­ւորու­թեան դրդա­պատ­ճառ մը։ Ման­կա­պար­տէ­զի սա­ները աւար­տած են դպրո­ցական կեան­քի այս առա­ջին հանգրուանը եւ յա­ռաջի­կայ տա­րին մուտք պի­տի գոր­ծեն նա­խակրթա­րան։ Իբ­րեւ ծնողք ինչպէս կա­րելի է ան­հա­ղորդ մնալ իրենց այս առա­ջին յա­ջողու­թեան դի­մաց։ Ան­շուշտ ներ­կայ պի­տի ըլ­լանք եւ մեր ծա­փահա­րու­թիւննե­րը պի­տի ող­ջունեն անոնց հոգ չէ թէ բազ­մա­թիւ կա­ղացումնե­րով ներ­կա­յացու­ցած հան­դէ­սը։ Չենք կրնար տղոց խան­դա­վառու­թիւնը ոտ­նա­կոխել։ Յե­տոյ պի­տի հաս­նինք չես գի­տեր որ վար­ժա­րանի սա­ներու շրջա­նաւար­տութեան յո­բելեան տա­րեդարձնե­րը։ Եկուր տես որ այս տրա­մադ­րութիւ­նով գա­ցած իմ վեր­ջին հան­դէ­սը ամ­բողջո­վին ու­րիշ տրա­մադ­րութիւ­նով մը լցուելուս պատ­ճառ եղաւ։ Ի՞նչ էր այս աշա­կեր­տա­կան մի­ջոցա­ռու­մը եզա­կի դարձնո­ղը։ Ան­վա­րան ըսեմ թէ Հայ գիր ու գրա­կանու­թիւնը յատ­կա­պէս ալ բա­նաս­տեղծու­թիւնը։ Ար­դա­րեւ կար­ծես պա­պակ մը կը յա­գեց­նէինք, երբ կ՚ըմ­բոշխնէի Էսաեանի սա­ներու այնքան լաւ պատ­րաստուած ար­տա­սանու­թիւննե­րը։ Ազ­նիւ խօս­քը կա­րելի է ար­տա­սանել աշ­խարհի բո­լոր լե­զու­նե­րով։ Հե­տեւա­բար նոյն ու­րա­խու­թիւնը վա­յելե­ցինք լսե­լով բա­նաս­տեղծու­թիւններ, մերթ հա­յերէն, մերթ թրքե­րէն լեզուներով։ Յուսամ սխալ հասկցուած չեմ ըլլար եթէ խոստովանիմ թէ ինծի համար ալ աւելի գրաւիչ թուեցան հայերէն բանաստեղծութիւնները, որոնք կու գային Դանիէլ Վարուժանի, Սիլվա Կապուտիկեանի, Եղիշէ Չարենցի, Պարոյր Սեւակի տողերէն։ Դժուար զսպելի յուզումներու մէջ էի ինկած։ Չէի գիտեր թէ ինչ բացագանչութիւններով յայտնեմ իմ ապրած ուրախութիւնը…Զարմանալով կը զարմանայի թէ նախորդ նման միջոցառումներուն նման լոկ քաջալերանքի համար չէի ծափահարեր։ Նոյնիսկ առհասարակ չէի ծափահարեր։ Ուրախութիւնը, խինդը կու գար, կը կուտակուէր ներքնաշխարհիս մէջ, կը պատէր իր ամբողջ էութիւնը եւ այդ յուզումին մէջ ո՛չ մէկ ծափողջոյն, ո՛չ մէկ ձեւակերպութիւն ինկած եմ խոր զգացումներու մէջ եւ մեծ հաւատքով լցուած մեր ապագայի սերունդի հանդէպ։ Ո՛չ միայն կը տեսնեմ, այլ հաստատ կը հաւատամ, ոչ մէկ կասկած ապագայի նկատմամբ։