ՕՔՍԱՆԱ ԿԱՐԱՊԵՏԵԱՆ
oksana.karapetian@gmail.com
Մեծ Պասը ունի իր խորհրդաւոր պահապանը՝ պասը հսկող Պաս պապը, ով գալիս է վռնտելու բարեկենդանեան Ուտիս տատին եւ վերջ տալու նրա ճոխ ու կուշտ խրախճանքին։
Պաս պապը կու գար եւ լոբաճաշի շերեփով կը հարուածէր Ուտիս տատի գլխին, որովհետեւ վերջինս երեխաներին իւղալի ու մսեղէն կերակուրներով կը կերակրէր եւ հոգին տկարութեան մէջ կը պահէր։
«Տատը գնաց շերեփը ձեռին
Պապը եկաւ չոմբախն ուսին»։
Պաս պապին կը ներկայացնեն տիկնիկի տեսքով։ Նա ալեհեր ծերունի է՝ երկու խաչուած փայտերին աւելացրած ճերմակ բեղ մորուսով, պարզած թեւերէն կախուած քարերով, որոնք պիտի ընկնէին պասը խախտողների գլխին, եւ միակ ոտքին կպած սոխուկով, որին կամրացնէին եօթ փետուրներ։ Որոշ վայրերում Պաս պապիկը պարզապէս երդիկէն կախուած եօթ փետուրով սոխուկի տեսք ունէր։
«Ակլատիզ, չուանը վիզ,
Եկաւ մեզ հիւր՝ կախուաւ երդիս»։
Տիկնիկը կը կախէին երդիկէն եւ ամէն շաբաթուայ վերջ կը հանէին մէկական փետուր։ Առաջին չորս փետուրը սպիտակ գոյնի էին՝ ի նշան ձմրան ճերմակ ձիան, մէկը՝ խատուտիկ՝ ձնհալի պէս, եւ վերջին երկուսը սեւ՝ ի նշան գարնանային հողի։ Այլ վայրերում, օրինակ Նոր Նախիջեւանում, փետուրներէն տարբեր գոյնի ժապաւէններ կը կախէին, որոնք պասի իւրաքանչիւր շաբաթը կը խորհրդանշէին առաջին չորսը սեւ էին, Լուսաւորչինը՝ սպիտակ, Ծաղկազարդինը՝ կանաչ, Զատիկինը՝ կարմիր։
Ամէն անգամ փետուրը հանելիս մի բան կ՚երգէին, վերջում յոգնած պիտի արտասանէին։
«Յետին շաբաթ քարքաշան
Ճժեր հալան ու մաշան»։
Տարբեր ազգագաւառներում այլ կերպ կանուանէին Պաս պապին՝ Ակլատիզ, Ախալոճ, Ախըլոճ, Ախլոճ, Ախըլոջ, Ախացել, Ախելուծ, Գոգոռոզ, Խուխուլիճ, Խուլուճիկ, Մռմռաս, Մոռմոռոզ, Պապի պուլուլ, Որոջպեկ, Ֆռիկ եւ այլն։
Մեծ պասի առաջին օրերին Ակլատիզի հետ կապուած թատերականացուած ներկայացումներ տեղի կ՚ունենային։ Մի պատանի կ՚ընտրէին իբր թէ նա Ախըլոճն է։ Նրան կը հագցնէին թարս դարձրած քուրք ու գօտի կը կապէին, գօտուց՝ քանի մը զանգակ, ձեռքին՝ դագանակ մը, դէմքը մրոտած եւ առատ բեղ մորուսով, գլխին՝ բարձր բրդեայ գլխարկ։ Ախըլոճի գօտիէն մի չուան կը կապէին, եւ այդ չուանէն մի պատանի բռնած, իսկ նրանց ետեւէն քանի մը պատանի տղաներ հետեւելով՝ այդպէս կը շրջէին տնէ տուն։
Ամէն տուն մտնելիս տղաները պարեղանակներ կ՚երգէին, որից այսօր յայտնի է երկու տող միայն։
«Օխտը շաբաթը եկաւ,
Փորիս փառգալը պոզմիշ եղաւ»։
Սա երգելու պահին Ախըլոճը կը թպրտար եւ ուշագնաց վայր կ՚ընկնէր՝ ձեւացնելով թէ կը մեռնի։ Կը սկսէր սուգ ու շիւանը, որմէ տան երախաները սարսափահար կ՚ըլլային։ Ետքը Ախըլոճին հետեւող տղաները կը սկսէին շփել նրա դէմքը, ձեռքերը, իբր թէ արթնացնելու համար։
Ախըլոճն ալ յանկարծակի վեր կը թռնէր, «կ՚արթնանար», կը վերցնէր դագանակը եւ այն ճոճելով անխօս կը շրջէր տան մէջ, ինչը էլ աւելի կը վախեցնէր տան մանուկներուն։ Վերջը տան անդամները ջուր կը սրսկէին Ախըլոճի վրայ՝ նրան վռնտելու համար, իսկ Ախըլոճը դագանակով կը հարուածէր իրեն ջրողներին։
Պաս պապին կ՚ուղեկցէին երկու ոգիներ՝ Փախլաճօղլին եւ Քեպապչօղլին։ Փախլաճօղլին, այսինքն՝ պակլայ մշակողի որդին, կը հսկէր պասը լուծող երեխաների վրայ, իսկ Քեպապչօղլին՝ խորոված անողի որդին, կը հսկէր ուտիսի վրայ։
Բարեկենդանի վերջին օրերին այս երկուսը, ճիշդ Պաս պապի եւ Ուտիս տատի պէս, միշտ կռուի մէջ էին։ Բարեկենդանի վերջում կը յաղթէր Փախլաճօղլին, իսկ աւագ շաբաթուայ վերջ՝ Քեպապչօղլին եւ առոյգ Ուտիս տատը՝ իւղոտ շերեփը ձեռքին։