Երեւանեան տպաւորութիւններ պոլսահայ երիտասարդուհիէն

ՍԱՐԻՆ ԱՔՊԱՇ

Սի­րոյ եւ հա­մերաշ­խութեան յե­ղափո­խու­թիւն մը։ Մտադ­րուեցաւ, գոր­ծադրուեցաւ ու աւար­տին՝ հա­սաւ յաղ­թա­նակի։ Այս բո­լորը իրա­կանա­ցուց հայ ազ­գը, հայ­րե­նիքին հա­մար յու­սա­լով նոր եւ փայ­լուն ապա­գայ։ Ժո­ղովուրդը ցոյց տուաւ, թէ ինքն է երկրի տէ­րը ու ինք իրա­պէս ձայն ու­նի։ Այս բո­լոր ան­ցուդար­ձին մէջ ես՝ պոլ­սա­հայ մը, երի­տասարդ սե­րունդի ներ­կա­յացու­ցիչ մը ու իբր ժո­ղովրդա­վարու­թեան ու­ժին հան­դէպ հա­ւատ­քը կորսնցնող հա­մայնքի մը ան­դամ, տե­սայ, թէ այդ դեռ ողջ է ու կի­րար­կե­լի։ Զգա­ցի՛ թէ ես ձայն ու­նիմ ու այս ձայ­նը կրնայ տեղ հաս­նիլ եւ փո­փոխու­թիւններ շնոր­հել։ Վեր­յի­շեցի՚ թէ եթէ ժո­ղովուրդը ու­զէ եւ միանայ, հզօր է եւ ան­պարտե­լի։ Ժո­ղովուրդը ցոյ­ցե­րու ժա­մանակ փո­ղոց ելաւ, ձեռք ձեռ­քի բռնե­լով կազ­մեց մէկ բռունցք ու պայ­քա­րեցաւ երկրին հա­մար։ Այս բռունցքը ու­նէր նաեւ առաջ­նորդ, որու դե­րը անու­րա­նալի է։ Իր կե­ցուած­քով, վա­րուե­լակեր­պով, խօս­քե­րով ու գոր­ծե­րով ուժ տուաւ ժո­ղովուրդին, քա­ջալե­րեց զայն ու միշտ նե­ցուկ կանգնե­ցաւ։ Իբր ու­ղե­ցոյց, բո­լոր ազ­գը դար­ձուց բռունցք՝ ոգե­ւորե­լով նաեւ հե­ռու ափեր ապ­րող հա­յերը։ Այս բո­լորը օրի­նակ պէտք է հան­դի­սանան բո­լորիս։ Կը զգամ, որ առօ­րեայ թո­հու­բո­հին մէջ կը մոռ­նանք, թէ ժո­ղովուրդ մը կը կազ­մուի ան­հատնե­րէ եւ այդ ան­հատնե­րը կա­րեւոր դե­րեր ու­նին։ Մենք կ՚ընտրենք մեր ղեկավարները, մենք պէ՛տք է ընտրենք մեր ղեկավարները ու պէտք է մի՛շտ յիշենք, թէ եթէ ուզենք ու միանանք, մե՛նք զօրաւոր ենք։