Մեզ եւ իր բոլոր սիրելիներուն համար անակնկալ կերպով կեանքէն հրաժեշտ առաւ Կարօ Տէյիրմենճեան։
Ծնած էր Թառլապաշը, Քալիոնճու Քուլլուք փողոցը, 13 Հոկտեմբեր 1946-ին, որպէս անդրանիկ զաւակը ատափազարցի Վռամշապուհ Տէյիրմենճեանի ու թեքիրտաղցի Հերմինէ Տէյիրմենճեանի (ծնեալ՝ Գահվէճեան)։ Կրթութիւնը՝ Սագըզաղաճի Վենետիկեան Մխիթարեան եւ ապա Սեն Միշել վարժարաններէն։ Ի տղայ տիոց ծառայած՝ Ս. Երրորդութիւն եւ ապա Ս. Յարութիւն եկեղեցիներուն, որպէս անդամը Ասողիկ ու Լուսաւորիչ դպրաց դաս-երգչախումբերուն, վերջնոյն մէջ որոշ շրջաններ ըլլալով նաեւ անդամ տնօրէն խորհուրդի։ Երկար տարիներ է՛ր նաեւ Գարակէօզեան տան Քնալը կղզիի Կազդուրման կայանի խնամատար մարմնի անդամը։
Համեստ աշխատաւոր մը ըլլալով հանդերձ գործի ասպարէզին վրայ, ան ունեցաւ ուրոյն աշխարհ մը, ուր գտաւ իր երջանկութիւնը. ծովու սիրահար մըն էր, «քափթան»ը՝ իր կողմէ մկրտուած «Քալիփսօ», «Սայօ» (Սայաթ-Նովայի անունէն ներշնչուած), «Շիրազ» ու «Մնձուրի» նաւակներուն, ատաղձագործ էր, պարտիզպան, շարժարուեստի ու գծավէպերու մեծ սիրահար մը, լուսանկարիչ…
Կարօ Տէյիրմենճեան եղաւ ջատագովը հայերէնախօսութեան։
Ապրեցաւ համեստ, խաղաղ ու երջանիկ կեանք մը։ «Պէտք է վախնալ ո՛չ թէ մահէն, այլ պարապ կեանքէն», ինչպէս ըսեր է Պրեխթ։ Ու Կարոյի ամէն մէկ վայրկեանը արժեւորուած էր ու հիմա մեզի կը մնայ ողջունել այդ կեանքը…
Ըստ իր փափաքին, յուղարկաւորութիւնը պիտի կայանայ Քատըգիւղի Ս. Թագաւոր եկեղեցւոյ մէջ, շաբաթ առտու ժամը 10։00-ին։ Թաղման կարգը՝ թաղի գերեզմանատան մէջ՝ ամփոփուելու համար իր սիրեցեալ հօր քովը։ Ապա կիրակնամուտքի կարգ՝ նոյնպէս Ս. Թագաւոր եկեղեցւոյ սրահը։
Յուղարկաւորութեան կազմակերպութիւնը ստանձնած է «Պերճ Քաջ» հաստատութիւնը։
Ցաւակցութիւնք՝ տոմարի ստորագրութեամբ։
Կը խնդրուի փոխան ծաղկեպսակի նուիրատուութիւններ կատարել համայնքային հաստատութիւններու։
ՏԷՅԻՐՄԵՆՃԵԱՆ, ՀԱՇՀԱՇ,
ԳԱՀՎԷՃԵԱՆ, ԳԱՏԵՀՃԵԱՆ ԸՆՏԱՆԻՔՆԵՐ
