Անգամ մը եւս նշեցինք «Ակօս»ի հիմնադրութեան տարեդարձը, որ կը զուգադիպէր 1996 թուականի Սուրբ Զատկին։ Այդ տարի Զատիկը նշած էինք 5 Ապրիլին եւ նորավախճան Մեսրոպ Պատրիարք ալ այս առթիւ թերթիս համար շարադրած էր Զատկի խորհուրդին մասին իր զգացումները ցոլացնող շահեկան յօդուած մը։ Ստորեւ մեր ընթերցողներուն ուշադրութեան կը յանձնենք այդ յօդուածը անգամ մը եւս յիշելով երջանկայիշատակ Պատրիարքի թանկագին աւանդը, շնորհաւորելով նաեւ մեր ընթերցողներու
Սուրբ Զատիկը «Քրիստոս Յարեաւ Ի Մեռելոց, Ձեզի Մեզի Մեծ Աւետիս»։
ՄԵՍՐՈՊ ՍՐԲԱԶԱՆ
Ուղիղ յիսուն տարիներ առաջ Իսրայէլացի աշխարհահռչակ հնագէտ փրոֆէօսէօր Է. Լ. Սուքենիք Երուսաղէմի արուարձաններէն Թալփիոթի պեղումներու ընթացքին յայտնաբերեց շիրիմ մը։ Անշուշտ ինք այդ պահուն չէր գիտեր թէ յայտնաբերածը Աստուածաշունչի պատումներէն դուրս առաջին փաստացի գտածոն էր Յիսուսի գոյութիւնը փաստելու համար։ Շիրիմին վրայ կար շատ կարճ երկու աղօթք։ «Յիսուս օգնէ զմեզ» եւ «Յիսուս կենդանացուր այստեղ ննջողը»։
Այս երկու աղօթքը կը փաստեն թէ իր ժամանակակիցները իսկ կը պաշտէին Յիսուսին եւ անոր հետեւողները կը հաւատային Դատաստանի օրուան։
Հրեայ պատմաբան Յոսէփոս 93 թուին գրի առած պատմութեան մէջ կը գրէ հետեւեալը. «Եթէ կարելի է զինք մարդ համարել, Յիսուս անուն գիտուն մը յայտնուեցաւ։ Հրաշքներ գործեց եւ ուսուցչութիւն ըրաւ իրողութիւնը ընդունիլ ուզողներուն։ Գրաւեց բազմաթիւ հրեաներ եւ օտարներ։ Փրկիչ էր։ Հրէից աւագանին բողոքեց իր դէմ եւ Պիղատոսի հրամանաւ խաչելութեան դատապարտուեցաւ։ Բայց իրեն հաւատացողները չհրաժարեցան այդ հաւատքէն, քանզի ան խաչելութեան երրորդ օրը երեւեցաւ իրենց։ Մինչեւ այսօր անոր հաւատացող քրիստոնեաներ կան»։ Յոսէփոս որ քրիստոնեայ չէր, իր գիրքերու արաբերէն եւ յունարէն թարգմանութիւններու շնորհիւ հասած է մեր օրերուն։ Ան հոգչէ թէ մի քիչ պղտոր եղանակով, իր ժամանակի անցուդարձները փոխանցած է մեր ժամանակներուն։
Վերեւ նշուածները Յիսուսի յարութեան մասին վկայութիւններուն չնչին մէկ մասը կը կազմեն։ Անոնք Աստուածաշունչի մէջ նշուած գիտելիքներ չեն։ Ոչ ալ իր աշակերտներուն կողմէ գրուած։ Խոստովանիմ որ ինչքան ալ հետաքրքրական թուին, իմ Յիսուսի յարութեան հաւատալու գործօնները այս պատումները չեն։ Իմ վրայ ազդողը անոր առաքեալներն են։ Ոմանք բժիշկ, ոմանք ձկնորս, ոմանք պետական պաշտօնեայ, այսինքն մեզ նման սովորական մարդիկ։ Յիսուսը ճանչնալէ ետք բոլորն ալ աշակերտ դարձած։ Առանց յետին նայելու։ Մերթ կասկածամիտ, իրենց աչքերով տեսածներուն իսկ հաւատալու դժուարացող, մերթ տեղի անտեղի սխալ բաներ ըսող եւ այդ պատճառաւ ալ յանդիմանուողներ։
Յիսուսի հրաշագործութիւնները տեսնելով զարմանքի մատնուողներ, ուրախացողներ, միայն մէկ բացառութեամբ՝ բոլորն ալ ուղղամիտ մարդիկ։
Հապա՛ կանայք, անոր քարոզները լսելով կեանքերնին նոր իմաստներ ստացող կանա՞յք։ Բայց բոլորն ալ հաստատ գիտեն, ան է իրենց սպասած փրկիչը։ Նախապէս երբեք չէին տեսած իր նման հռետոր։ Կը դիմեր հազարաւորներու, բայց իւրաքանչիւրը այնպէս կը տպաւորուէր թէ խօսքը ուղղուած է միայն իրեն։ Նախապէս ոչ ոք գալիլեացի այս ուսուցիչի նման պատմած էր Աստուծոյ մասին։ Այո, ան թանկարժէք էր եւ պէտք էր ծառայել իրեն։ Պէտք էր ծառայել, որպէսզի ինք կարողանար ուսուցչագործել, շարունակել իր դասերը։ Կերակրեցին զինք, խնամեցին։ Կարկտնեցին մաշած տարազները եւ ընդմիշտ հետեւեցան անոր ճանապարհին։ Իրենց հաւատքը հերոսացուց նաեւ զիրենք։ Իսկ խաչելութեան պահուն, երբ բոլորը լքած էին զինք, կանայք էին, որ Մարիամ Աստուածածնի քովն էին, չէին հեռացած։
Յիսուս Փրկիչի մերելներու մէջէն ողջանալու աւետարարներն ալ այդ նոյն կիները եղան։ Վերնատունի մէջ հաւաքուած սգաւոր աշակերտներուն փութացին։ «Փառք» գոռացին՝ «Ան կ՚ապրի»։ Վերջին ընթրիքին անոր բաժնած հացը ճաշակող աշակերտները կրկին անգամ շրջապատեցին զինք։ Փորձեցին անոր ոտքերուն եւ ձեռքերուն վրայ գոյացած սոսկալի վէրքերը։ Տեսան կուրծքին վրայ գեղարդին հետքը։ Դէմքը դարձեալ լոյս կը ճառագայթէր։ Այդ լոյսով վախն ու ուրախութիւնը իրարու մէջ ձուլուեցան։ Այլեւս կարելի չէր այս տեսածները մորանալ։ Կարելի չէր ուրանալ։ Այո, զիս համոզողը ոչ Փրոֆէսէօ Սուքենիքի յայտնաբերած գտածոներն են եւ ոչ ալ Յոսէփոսի պատմագրութիւնը։ Զիս համոզողը աշակերտներու հաւատքն է։ Ես կը հաւատամ Յիսուսի յարութեան։ Կը հաւատամ, որովհետեւ իր աշակերտները եկան ու պապերուս աւետեցին այդ յարութիւնը։ Կը հաւատամ, որովհետեւ անոնք յարութեան խորհուրդը հաղորդելու համար յանձն առին նահատակութիւնը։ Ես մինչեւ օրս չեմ հանդիպած մէկու մը, որ սուտի համար նման զոհողութիւն յանձն առնէ։
Հապա դո՞ւք։
Իրողութեան համար զոհողութիւն ընելու տրամադրութիւն ունեցող քանի՞ հոգի կը ճանչնաք։ Անոնք իրողութեան համար առանց վհատելու քալեցին դէպի մահ։ Ե. դարու պատմիչ Եղիշէ «Մահ իմացեալ անմահութիւն» հաստատած էր։ Ուրեմն անոնք չեն մերած։ Կ՚ապրին իրենց կառուցած եկեղեցիներով։ Անոնցմէ ոմանց արիւնը հայոց, ոմանց ասորեցւոց, ոմանց Երուսաղէմի, Անատոլուի, Եգիպտոսի, Հնդկաստանի եկեղեցիներուն հիմքերուն է։ Զատկի տօնին եւ ամէն կիրակի առաւօտ աշխարհի չորս ծագերու եկեղեցիներու զանգակները անոնց հերոսական վկայութիւններուն կ՚արձագանգեն։
«Քրիստոս յարեաւ Ի Մեռելոց, Օրհնեալ է Յարութիւնը Քրիստոսի» ան իսկապէս ողջացաւ Ալէլուիա։
Պահ մը խորհինք։ Յիսուս խաչելութեամբ յաղթեց մահը, երրորդ օր մարմնացաւ եւ աշակերտները այս դէպքը աւետելու համար մահը յանձն առին։ Պօղոս առաքեալ կը հարցնէ. «Ո՜վ մահ ո՞ւր է քո յաղթանակը», «Ո՜վ մահ ո՞ւր է քու փուշը»։
Փառք Աստուծոյ բազում դարերով անցանք։ Յիսուսի հաւատքի պատճառաւ վայրի գազաններուն զոհ չենք դառնար։ Մեր հաւատքը աւետելու համար պարտաւոր չենք կեանքէն հրաժարելու։ Պէտք է ապրինք։ Պէտք է լի ու լի ապրինք միշտ զինուած ըլլալով Յիսուսի սէրով, հաւատքով եւ յոյսով։
Այո, կը հաւատամ յարութիւն առնողին, Ալէլուիա։
