Կեանքն ու արուեստը յաւիտենական են

«Ակօս»ի լուսանկարիչ՝ Պերճ Արապեան նախապէս նկարած զանազան արուեստագէտներու ուղղեց համավարակի օրերու իրենց կեանքի ու արուեստի վրայ գործած ազդեցութեան մասին հարցումներ։ Այդ պատասխանները ստանալով նկատեցինք համատարած համոզում մը արուեստի յաղթանակին մասին։ իւրաքանչիւրը իրեն յատուկ զրկանքներով տառապող արուեստագէտներ իբրեւ հասարակած եզր վեր առին յոյսը։ Իսթանպուլէն Երեւան, Նիւ Եորքէն Լոնտոն ու Փարիզ կամ Լոս Անճելըս ստացած պատասխանները կը ներկայացնենք մեր ընթերցողներուն ամփոփումով։

Պօղոս Չալկըճըօղլու (դերասան, Իսթանպուլ)

Գի­տակ­ցե­լով թէ տե­­­­ղին է, որ­­­­պէս թատ­­­­րո­­­­­­­­­­­­­­­նի գոր­­­­ծիչ եւ 65 տա­­­­րեկա­­­­նը ան­­­­ցած մէ­­­­կը, անըն­­­­դունե­­­­լի կը գտնեմ քա­­­­րան­­­­դի­­­­­­­­­­­­­­­նի պայ­­­­մաննե­­­­րուն մէջ մե­­­­կու­­­­սացման խոր­­­­հուրդը։

Գա­­­­լով թատ­­­­րո­­­­­­­­­­­­­­­նին, որ իմ գլխա­­­­ւոր զբա­­­­ղումն է, լա­­­­ւագոյն կեր­­­­պով կը բնու­­­­թագրէ մեծ թա­­­­տերա­­­­գիր Պեր­­­­թոլտ Պրեխտ. «Թատ­­­­րո­­­­­­­­­­­­­­­նը մա­­­­րը մար­­­­դուն մար­­­­դով պատ­­­­մե­­­­­­­­­­­­­­­լու արո­­­­ւեստն է»։ Ու­­­­րեմն այս հաս­­­­տա­­­­­­­­­­­­­­­տու­­­­մէն հե­­­­տեւցնե­­­­լով կրնանք ըսել թէ եթէ մար­­­­դը մե­­­­կու­­­­սա­­­­­­­­­­­­­­­ցուած է, թատ­­­­րոն ալ չկայ։ Իւ­­­­րա­­­­­­­­­­­­­­­քան­­­­չիւր թա­­­­տերա­­­­կան տա­­­­րեշրջա­­­­նին մօտ հա­­­­րիւր բե­­­­մադ­­­­րութիւննե­­­­րու հե­­­­տեւող ինձ նման­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­րուն հա­­­­մար ճա­­­­րահա­­­­տու­­­­թիւնը ան­­­­բա­­­­­­­­­­­­­­­ցատ­­­­րե­­­­­­­­­­­­­­­լի է։ Ճիշդ է որ հա­­­­մացան­­­­ցի վրայ տե­­­­ղադ­­­­րո­­­­­­­­­­­­­­­ւած են կարգ մը բե­­­­մադ­­­­րութիւններ, սա­­­­կայն այս դրու­­­­թիւնը այ­­­­լընտրանք մը չէ իրա­­­­կան թատ­­­­րո­­­­­­­­­­­­­­­նի դի­­­­մաց։

Կի­­­­սատ մնաց Օս­­­­մա­­­­­­­­­­­­­­­նեան շրջա­­­­նի հայ­­­­կա­­­­­­­­­­­­­­­կան թատ­­­­րո­­­­­­­­­­­­­­­նի պատ­­­­մութեան մա­­­­սին հե­­­­տազօ­­­­տու­­­­թիւննե­­­­րը, որ կը տա­­­­նէինք խումբ մը ըն­­­­կերնե­­­­րու հետ։ Ներ­­­­կայ իրա­­­­վիճա­­­­կի միակ դրա­­­­կան կող­­­­մը ար­­­­խի­­­­­­­­­­­­­­­ւիս վե­­­­րադա­­­­սաւո­­­­րու­­­­մը եղաւ։ Վեր­­­­ջերս, բա­­­­ւական դժո­­­­ւարու­­­­թիւններ յաղ­­­­թա­­­­­­­­­­­­­­­հարե­­­­լով ու­­­­շագրաւ բե­­­­մադ­­­­րութիւններ ու­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­ցած բազ­­­­մա­­­­­­­­­­­­­­­թիւ թա­­­­տերա­­­­խումբեր ակա­­­­մայ պի­­­­տի փա­­­­կեն իրենց բե­­­­մերու վա­­­­րագոյրնե­­­­րը։ Հա­­­­ւանա­­­­բար մէկ մա­­­­սը պի­­­­տի ցրո­­­­ւին։ Բե­­­­մական արո­­­­ւեստնե­­­­րու բնա­­­­գաւա­­­­ռին մէջ բա­­­­զում տա­­­­րինե­­­­րու ջան­­­­քե­­­­­­­­­­­­­­­րով մար­­­­մին առած ձեռքբե­­­­րումնե­­­­րը յու­­­­սամ կը պա­­­­հեն։ Թատ­­­­րո­­­­­­­­­­­­­­­նը երե­­­­ւակա­­­­յել է չէ որ, թատ­­­­րո­­­­­­­­­­­­­­­նը կեանք է։

Աշոտ Եան

(գե­­­­ղան­­­­կա­­­­­­­­­­­­­­­րիչ, Երե­­­­ւան)

Մար­­­­տահրա­­­­ւէր ողջ մարդկու­­­­թեանը,մար­­­­տահրա­­­­ւէր ան­­­­տե­­­­­­­­­­­­­­­սանե­­­­լի թշնա­­­­մու կող­­­­մից ,որը ինչ խօսք ինչպէս բա­­­­ցասա­­­­կան այնպէս էլ իր դրա­­­­կան կող­­­­մերն ու­­­­նի։ Ինձ հա­­­­մար «Քո­­­­րոնա» վի­­­­րու­­­­սը նոյնն է ասես եր­­­­կիր մո­­­­լորա­­­­կի վրայ յար­­­­ձա­­­­­­­­­­­­­­­կուել են մի այլ մո­­­­լորա­­­­կից, փոր­­­­ձե­­­­­­­­­­­­­­­լով զաւ­­­­թել եւ տի­­­­րանալ ողջ մարդկու­­­­թեանը։ Այս հա­­­­մաշ­­­­խարհա­­­­յին փան­­­­տե­­­­­­­­­­­­­­­միան ցոյց տո­­­­ւեց ժա­­­­մանա­­­­կակից մարդկու­­­­թեան բա­­­­ցասա­­­­կան կող­­­­մե­­­­­­­­­­­­­­­րը եւ իմ կար­­­­ծի­­­­­­­­­­­­­­­քով սկիզբ է դրւում մարդկու­­­­թեան մտա­­­­ծելա­­­­կեր­­­­պի փո­­­­փոխու­­­­թիւն եւ ինչ որ չա­­­­փով հին աշ­­­­խարհի ար­­­­ժէքնե­­­­րի վե­­­­րաիմաս­­­­տա­­­­­­­­­­­­­­­ւորում, հիմ­­­­քում դնե­­­­լով մարդկա­­­­յին ար­­­­ժէքնե­­­­րը։ Ինքնա­­­­մեկու­­­­սա­­­­­­­­­­­­­­­ցումն ինչ որ առու­­­­մով մեծ հնա­­­­րաւո­­­­րու­­­­թիւն է ըն­­­­ձեռնում ար­­­­ժե­­­­­­­­­­­­­­­ւորե­­­­լու ժա­­­­մանա­­­­կը,այն ժա­­­­մանա­­­­կը, որ տրո­­­­ւած է մար­­­­դուն ոչ միայն սո­­­­ցիալա­­­­կան խնդիր­­­­ներն հո­­­­գալու այլ նաեւ զգալ արե­­­­ւի ջեր­­­­մութիւ­­­­նը, խո­­­­տի հո­­­­տը։ Վան­­­­դա­­­­­­­­­­­­­­­կում երա­­­­զող թռչու­­­­նի նման պա­­­­տու­­­­հա­­­­­­­­­­­­­­­նից այն կողմ տես­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­լով եւ գնա­­­­հատե­­­­լով բնու­­­­թեան գե­­­­ղեց­­­­կութիւ­­­­նը։ Թե­­­­րու­­­­թիւննե­­­­րով հան­­­­դերձ այս իտէալա­­­­կան աշ­­­­խարհում մար­­­­դը այնքան հե­­­­ռացաւ եւ օտա­­­­րացաւ բնու­­­­թիւնից, իր բնու­­­­թիւնից, որ ստեղ­­­­ծեց իր թո­­­­ւային աշ­­­­խարհը, իր ար­­­­հեստա­­­­կան բնու­­­­թիւնով սկիզբ դնե­­­­լով 21-րդ. դա­­­­րասկզբին։ Տաս­­­­նա­­­­­­­­­­­­­­­մեակ­­­­ներ ի վեր մարդկու­­­­թեանը փոր­­­­ձե­­­­­­­­­­­­­­­լով դարձնել փո­­­­ղի հո­­­­տը տե­­­­րեւի հո­­­­տից գե­­­­րադա­­­­սող կա­­­­ռավա­­­­րելի զան­­­­գու­­­­­­­ածի։ Ինքնա­­­­մեկու­­­­սացման այս ժա­­­­մանա­­­­կահա­­­­տուա­­­­ծում ես շատ տար­­­­բեր հար­­­­ցե­­­­­­­­­­­­­­­րի շուրջ եմ վի­­­­ճել ինքս ինձ հետ եւ եկել որո­­­­շակի հա­­­­մաձայ­­­­նութեան, պայ­­­­մա­­­­­­­­­­­­­­­նական մի կէ­­­­տի որ­­­­տե­­­­­­­­­­­­­­­ղից փոր­­­­ձում եմ սկսել իմ պատ­­­­կե­­­­­­­­­­­­­­­րաց­­­­ման նո­­­­րովի ապ­­­­րել, մտա­­­­ծել եւ ստեղ­­­­ծա­­­­­­­­­­­­­­­գոր­­­­ծել հրա­­­­ժարո­­­­ւելով իմ նախ­­­­կին վատ սո­­­­վորոյթնե­­­­րից որոնք ինձ հե­­­­ռաց­­­­րել էին բնու­­­­թիւնից եւ խժռում էին իմ ժա­­­­մանա­­­­կը։ Գրե­­­­թէ ամ­­­­բողջո­­­­վին հրա­­­­ժարո­­­­ւել եմ սոց­­­­ցանցե­­­­րից եւ ան­­­­գամ բջջա­­­­յին հե­­­­ռախօ­­­­սից օգ­­­­տո­­­­­­­­­­­­­­­ւելը այս կեր­­­­պով որ­­­­պէս ան­­­­հատ եւ ստեղ­­­­ծա­­­­­­­­­­­­­­­գոր­­­­ծող, իմ կեան­­­­քում աւե­­­­լի տեղ յատ­­­­կացնե­­­­լով բնու­­­­թեանը։

Ինչպէս նշե­­­­ցի ստեղ­­­­ծա­­­­­­­­­­­­­­­գոր­­­­ծում եմ աւե­­­­լի շատ քան եր­­­­բե­­­­­­­­­­­­­­­ւէ, ի ու­­­­րա­­­­­­­­­­­­­­­խու­­­­թիւն ինձ փոր­­­­ձում եմ աւար­­­­տին հասցնել իմ՝ «Սպի­­­­տակ սե­­­­նեակ» պատ­­­­մու­­­­­­­­­­­­­­ած­­­­քը։ Սկսել եմ աշ­­­­խա­­­­­­­­­­­­­­­տել մի նոր շար­­­­քի վրայ «Քա­­­­ղաքակրթու­­­­թիւննե­­­­րի խաչ­­­­մե­­­­­­­­­­­­­­­րուկ» խո­­­­րագ­­­­րով, որ­­­­տեղ փոր­­­­ձում եմ փնտռել այն ամէ­­­­նը ին­­­­չը իրա­­­­կանում գո­­­­յու­­­­թիւն չու­­­­նի բայց եւ առանց որի աշ­­­­խարհը չի կա­­­­րող գո­­­­յու­­­­թիւն ու­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­նալ։ Փոր­­­­ձե­­­­­­­­­­­­­­­լով գո­­­­նէ ժա­­­­մանա­­­­կաւոր չմտա­­­­ծել սո­­­­ցիալա­­­­կան խնդիր­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­րի մա­­­­սին, ամ­­­­բողջու­­­­թեամբ ընկղմո­­­­ւել եմ ստեղ­­­­ծա­­­­­­­­­­­­­­­գոր­­­­ծա­­­­­­­­­­­­­­­կան պրո­­­­ցեսի մէջ չնա­­­­յած քաջ գի­­­­տակ­­­­ցե­­­­­­­­­­­­­­­լով, որ ան­­­­խուսա­­­­փելի է խնդիր­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­րից խու­­­­սա­­­­­­­­­­­­­­­փելը որ գրե­­­­թէ իւ­­­­րա­­­­­­­­­­­­­­­քան­­­­չիւրին ծնկի է բե­­­­րել։ Այս վա­­­­րակի ըն­­­­թացքում եւ մօ­­­­տակայ ապա­­­­գայում իմ պատ­­­­կե­­­­­­­­­­­­­­­րաց­­­­մամբ մօ­­­­տաւոր երեք տա­­­­րի ճգնա­­­­ժամա­­­­յին իրա­­­­վիճակ է լի­­­­նելու արո­­­­ւես­­­­տա­­­­­­­­­­­­­­­գէտ­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­րի հա­­­­մար, քա­­­­նի որ մար­­­­դիկ բա­­­­ւակա­­­­նին կրճա­­­­տելու են իրենց ծախ­­­­սե­­­­­­­­­­­­­­­րը բա­­­­ցառու­­­­թեամբ կեդ­­­­րո­­­­­­­­­­­­­­­նանա­­­­լով առաջ­­­­նա­­­­­­­­­­­­­­­յին խնդիր­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­րի լուծմամբ։ Արո­­­­ւես­­­­տա­­­­­­­­­­­­­­­գէտ­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­րը այս ժա­­­­մանա­­­­կահա­­­­տուա­­­­ծում լի­­­­նելու են բա­­­­ւակա­­­­նին խո­­­­ցելի, քա­­­­նի որ մե­­­­ծամաս­­­­նութիւ­­­­նը գրան­­­­ցո­­­­­­­­­­­­­­­ւած չեն որ­­­­պէս հար­­­­կա­­­­­­­­­­­­­­­տու եւ պե­­­­տու­­ թեան կող­­­­մից նե­­­­րառո­­­­ւած չեն ոչ մի սո­­­­ցիալա­­­­կան խմբում։ Սա ինչ որ տեղ նաեւ դրա­­­­կան ար­­­­դիւնք կա­­­­րող է տալ որ­­­­պի­­­­­­­­­­­­­­­սի այս դաշ­­­­տը բնա­­­­կան ճա­­­­նապար­­­­հով մա­­­­ղուի։ Ես ամէն ին­­­­չում փոր­­­­ձում եմ տես­­­­նել դրա­­­­կանը։ Մի կողմ դնե­­­­լով անձնա­­­­կանը, կլո­­­­պալ առու­­­­մով եթէ աշ­­­­խարհի մե­­­­ծամեծ­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­րը տնտե­­­­սական վնաս­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­րին զու­­­­գա­­­­­­­­­­­­­­­հեռ ողջ իրենց հնա­­­­րաւո­­­­րու­­­­թիւննե­­­­րը չներդրե­­­­ցին կա­­­­ռավար­­­­ման հա­­­­մակար­­­­գում լրջա­­­­գոյն փո­­­­փոխու­­­­թիւններ կա­­­­տարե­­­­լուն՝որի ար­­­­դիւնքում մար­­­­դը հար­­­­կա­­­­­­­­­­­­­­­տուից չվե­­­­րածո­­­­ւեց ան­­­­հա­­­­­­­­­­­­­­­տի ապա վստա­­­­հաբար կա­­­­րող եմ ասել ան­­­­խուսա­­­­փելի է լի­­­­նելու բա­­­­ցասա­­­­կան հե­­­­տեւանքնե­­­­րը։ Լի­­­­նելով անուղղե­­­­լի լա­­­­ւատես,այս պա­­­­րագա­­­­յում եւս յոյս ու­­­­նեմ ,որ հա­­­­մաշ­­­­խարհա­­­­յին տնտե­­­­սական քա­­­­ղաքա­­­­կանու­­­­թիւնում դրա­­­­կան փո­­­­փոխու­­­­թիւններ տե­­­­ղի կ՚ու­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­նան։

Արի Հեր­­­­կել / Ոմանք

(երա­­­­ժիշտ, Իս­­­­թանպուլ)

Մեր նման խումբե­­­­րու հա­­­­մար անհրա­­­­ժեշ­­­­տութիւն է հա­­­­ւաքա­­­­բար փորձ կա­­­­տարել։ Մօտ եր­­­­կու ամիս է որ զրկո­­­­ւած ենք այդ մի­­­­ջոցէն։ Ստի­­­­պուած եղանք տան մէջ առան­­­­ցին աշ­­­­խա­­­­­­­­­­­­­­­տելու։ Հա­­­­մացան­­­­ցի մի­­­­ջոցաւ կա­­­­րելի է ան­­­­ջատ կա­­­­տարումնե­­­­րը հա­­­­մախմբել, այսպէ­­­­սով շա­­­­րու­­­­նա­­­­­­­­­­­­­­­կել միաս­­­­նութիւ­­­­նը։ Այս հա­­­­մեստ աշ­­­­խա­­­­­­­­­­­­­­­տու­­­­թիւննե­­­­րը մօտ օրէն պի­­­­տի տե­­­­ղադ­­­­րո­­­­­­­­­­­­­­­ւին ըն­­­­կե­­­­­­­­­­­­­­­րային ցան­­­­ցե­­­­­­­­­­­­­­­րու վրայ։ Ան­­­­շուշտ գո­­­­յացաւ նաեւ աչ­­­­քէ հե­­­­ռու մնա­­­­ցած կարգ մը նա­­­­խագի­­­­ծերու վե­­­­րոյիշ­­­­ման առիթ մըն ալ։ Յայտնի է որ հա­­­­մավա­­­­րակի հան­­­­գե­­­­­­­­­­­­­­­լէն ետք ալ որոշ ժա­­­­մանակ մար­­­­դիկ հե­­­­ռու պի­­­­տի մնան բե­­­­մային նա­­­­խաձեռ­­­­նութիւննե­­­­րէ։ Մենք որ­­­­պէս Ոմանք, կան­­­­խա­­­­­­­­­­­­­­­միջոց­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­րով ապա­­­­հովո­­­­ւած հա­­­­մեր­­­­գի մը ցան­­­­կութիւ­­­­նով լե­­­­ցուն ենք։ Վստահ ենք թէ մեր այդ ցան­­­­կութիւ­­­­նը միակող­­­­մա­­­­­­­­­­­­­­­նի պի­­­­տի չըլ­­­­լայ։

Արամ, Վիրժնիա Քե­­­­րով­­­­բեան

(երա­­­­ժիշտ, Փա­­­­րիս)

Այս խերն անի­­­­ծած վա­­­­րակի պատ­­­­ճա­­­­­­­­­­­­­­­ռած մարդկա­­­­յին խնդիր­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­րէ տա­­­­ռապե­­­­լով, քա­­­­ղաքա­­­­կան հար­­­­ցերէ չջղայ­­­­նա­­­­­­­­­­­­­­­նալու հան­­­­դերձ առի­­­­թը ու­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­ցանք նաեւ մեր առօ­­­­րեան հար­­­­ցաքննե­­­­լու։ Շնոր­­­­հիւ յա­­­­ջողե­­­­ցանք ամէն ինչ շտա­­­­պօրէն ընե­­­­լու պար­­­­տադրան­­­­քը գո­­­­նէ մեր բնա­­­­կարա­­­­նէն դուրս շպրտել։ Աւե­­­­լի հա­­­­մերաշխ ենք տան ամէն մէկ ան­­­­կիւնը պա­­­­տած երաժշտու­­­­թեան ու երաժշտա­­­­գիտու­­­­թեան հետ։ Փո­­­­խուած է ժա­­­­մանա­­­­կի ըն­­­­կա­­­­­­­­­­­­­­­լու­­­­մը։Իրա­­­­րու յա­­­­ջոր­­­­դող բե­­­­ղուն օրե­­­­րու աւար­­­­տին յոգ­­­­նութիւնն իսկ տար­­­­բեր է... Այս բո­­­­լորը շատ լաւ են։ Բուն խնդի­­­­րը պի­­­­տի յայտնո­­­­ւի աւե­­­­լի ուշ։ Կը պատ­­­­րաստո­­­­ւի հա­­­­մակարգ մը, որ ամէն ինչ արագ, ալ աւե­­­­լի արագ պի­­­­տի պա­­­­հան­­­­ջէ։ Իսկ մենք այդ պար­­­­տադրան­­­­քէ դուրս մնա­­­­լու կա­­­­րելիու­­­­թիւնը տե­­­­սանք։ Յե­­­­տոյ աւե­­­­լի դժո­­­­ւար օրեր կը սպա­­­­սեն մեզ։ Պէտք է աշ­­­­խա­­­­­­­­­­­­­­­տու­­­­թիւննե­­­­րը շա­­­­րու­­­­նա­­­­­­­­­­­­­­­կել առանց այս օրե­­­­րուն շնոր­­­­հած բա­­­­րիք­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­րէ հրա­­­­ժարե­­­­լու։ Ան­­­­խուսա­­­­փելի կեր­­­­պով պի­­­­տի դի­­­­մադ­­­­րենք «հին բաղ­­­­նի­­­­­­­­­­­­­­­քը, հին թա­­­­սը» ասա­­­­ցուած­­­­քը ի սպառ հա­­­­նելու։ Ան­­­­շուշտ եթէ մինչ այդ հին բաղ­­­­նի­­­­­­­­­­­­­­­քը մեր գլխուն չկոր­­­­ծա­նի։

Մառ­­­­լէն 
Թէ­­­­քիր­­­­տաղլը­­­­ճան

(գե­­­­ղան­­­­կա­­­­­­­­­­­­­­­րիչ, Իս­­­­թանպուլ)

Մին­­­­չեւ օրս կը մխի­­­­թարո­­­­ւէի «ինչպէս որ կը զգամ այդ է տա­­­­րիքս» ըսե­­­­լով։ Պսա­­­­կաժահ­­­­րը կոր­­­­ծա­­­­­­­­­­­­­­­նեց կեանքս եւ իմա­­­­ցուց տա­­­­րիքիս իրո­­­­ղու­­­­թիւնը։ Նշմա­­­­րեցի թէ շատ արագ ան­­­­ցած են տա­­­­րինե­­­­րը։ Սա­­­­կայն այս գի­­­­տակ­­­­ցութեամբ ժա­­­­մանա­­­­կը ար­­­­ժե­­­­­­­­­­­­­­­ւորե­­­­լու ուժ գտայ իմ մէջ։ Վե­­­­րատե­­­­սու­­­­թեան մատ­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­ցի նա­­­­խորդ աշ­­­­խա­­­­­­­­­­­­­­­տանքներս։ Անդրա­­­­դար­­­­ձայ երի­­­­տասար­­­­դութեանս։ Տե­­­­սայ յի­­­­սուն տա­­­­րուայ փո­­­­փոխու­­­­թիւննե­­­­րը։ Ար­­­­դեօք փո­­­­խէի՞ ժա­­­­պաւէ­­­­նը։ Ըն­­­­դունէի ան­­­­ցեալի ու այս օրո­­­­ւայ եսի մի­­­­ջեւ գո­­­­յացած օտա­­­­րու­­­­թիւնը։

Աւե­­­­լի ուշ պի­­­­տի տես­­­­նեմ ժահ­­­­րի իմ գոր­­­­ծե­­­­­­­­­­­­­­­րուն վրայ թո­­­­ղած ազ­­­­դե­­­­­­­­­­­­­­­ցու­­­­թիւնը։ Ճիշդ է որ պսա­­­­կաժահ­­­­րը փո­­­­խած է կեանքս, բայց պար­­­­տո­­­­­­­­­­­­­­­ւած չեմ զգար։ Չէ որ կայ արո­­­­ւես­­­­տը, որ այս նեղ օրե­­­­րու բա­­­­լասանն է ին­­­­ծի հա­­­­մար։

(Շարունակելի)