Յաճախ, շատ Յաճախ Հայաստանի առջեւ դնում են Իսրայէլի օրինակը.
-Ինչո՞ւ Հայաստանին չի յաջողւում գնալ Իսլայէլի ճանապարհով. ինչո՞ւ Հայաստանը ինքնուրոյն չի կարող լուծել իր անվտանգութեան խնդիրը, ստեղծել բարձր արդիւնաբերական հասարակութիւն, -այս հարցն է տալիս հրեայ հաղորդավար Սոլովյովը իր զրուցում հրեայ վերլուծաբան Յակով Քեդմիի հետ։ Եւ ի՞նչ է պատասխանում վերջինս.
- Հայերը հրեաներ չեն, հրեաները հայեր չեն։ Փաստ է, որ Հայաստանում աւելի քիչ հայ է ապրում, քան Հայաստանից դուրս։ Հայերի համար Հայաստանի հանրապետութիւնը չդարձաւ այն մագնիսը, որը պիտի ձգէր մտաւոր ներուժը, որը նրանց մօտ կար եւ որն ուրիշ երկրներում ապրելու արդիւնք էր։ Դա է գլխաւոր պատճառը։ Եթէ այսօր նայէք Իսրայէլին, ապա այստեղ 9 միլիոն բնակչութիւն կայ։ Երբ մենք 1948-ին հռչակեցինք մեր անկախութիւնը, ապա Իսրայէլում 500,000-ից մի քիչ աւել բնակիչ կար, եւ հիմնականում երկիրը համալրուեց տարբեր երկրներից եկած հրեաներով։ Երկրորդ գործօնը դա միջազգային իրավիճակն էր, որը հրեաները օգտագործում էին շատ արդիւնաւետ կերպով...։
Յայտնի է, որ դարձուած հրեաներն էին ծրագրաւորել եւ իրականացրել հայերի ցեղասպանութիւնը։ Այսօր արդէն խօսւում է նրանց հոգեզաւակների եւ ժառանգորդների մասին ի դէմս ներկայիս իշխանութեան, որը բացայայտ ներկայացնում է ատրպէյճանցիների եւ թուրքերի շահերը, իսկ դրանք միշտ ցեղասպան շահեր են։ Ատրպէյճանցին երեւի արդէն մօր արգանդում է տենչում հայի արիւնը. մի զոհուած ատրպէյճանցու գրպանում նամակ են գտել, իր քրոջ նամակն էր, ով ուզել էր... հայի սիրտ։ Սրան ի՞նչ կարելի է աւելացնել։ 11-12 տարեկան տղային մորթազերծ անելու տեսանիւթը թէ՞ հայր ու որդու գնդակահարումը, գերիների ծայր աստիճան նուաստացումը։ Սակայն ամենահոգեսպան տեսանիւթը դա Յունուարի 11-ին Փութին- Ալիեւ- Փաշինեան եռակողմ հանդիպումն էր Մոսկուայում, երբ մեր պարտուած վարչապետը ստորագրեց հերթական ատրպէյճան-թրքանպաստ փաստաթուղթ, որտեղ խօսւում է ճանապարհների ապաշրջափակման մասին, այսպէս կոչուած 9-րդ կէտը եւ չի լուծւում 8-րդ կէտը գերիների վերադարձի մասին։ Լսելով ծնողներին, որոնք պատմում են իրենց զաւակների մասին, որոնք 90 օր Հադրութի անտառներում գտնւելուց յետոյ լուր են տուել իրենց մասին, բայց հայկական կողմը ընդունակ չի եղել բանակցել եւ ազատել նրանց, եւ դրա փոխարէն տղաների այլանդակուած դիակներ են ստացել, հազիւ ենք կարողանում չխելագառուել։ Այո, ազգովի ենթակայ ենք զանգուածային խելագառութեան այս անելանելի իրավիճակում, անվերջանալի մղձաւանջում։ Ինչպէ՞ս, ի՞նչ ճանապարհով կարելի է ձեռբազատուել այս հակահայկական իշխանութիւններից։
Մի հանգամանք կայ, որը վկայում է հայութեան գերմիամտութեան մասին։ Այն, որ այսպէս շարունակուել չի կարող, երեւի գիտակցում են նոյնիսկ ծայրայեղ անգիտակիցները, բայց ճոճանակը տարուբերում է այս քաղաքական դէմքից դէպի միւս քաղաքական դէմքը, այսինք ծանօթ դէմքերին է մատնանշում, իսկ անգիտակից զանգուածը չի ուզում ծանօթ դէմք, ուզում է բոլորովին թարմ, հայրենասէր, հայրենանուէր, հայրենատէր եւ բացարձակ դրական մարդ, որը մինչեւ հիմա ապրել է այլ մոլորակում եւ չի հասցրել որեւէ մեղք գործել, կարճ ասած Քրիստոս է ուզում։ Քրիստոսին կրկին անհամբեր սպասում են, եւ գիտէ՞ք ինչի համար. որպէսզի նա իրենց փրկի եւ նրան նորից խաչէն... Դաժան է ի հարկէ, բայց թողնելով երկիրը այս վիճակում պատմութեան ժամացոյցի ճոճանակի տարուբերումը կրկին մատնանշում է հայերի ցեղասպանութիւնը։ Ցեղասպանութիւնը 105 տարի անց նշւում է ցեղասպանութեամբ։
Վանաձորի Հայքի անուան հրապարակն է։ Երբ ծնողները գտնում են իրենց որդու ծնօտը, ոտքը, թեւը, ոսկորները, ապա այս հրապարակում իրենց չապրած որդու նկարն են աւելացնում։