Վերջին զարգացումները

Մեր հա­րեւան­նե­րը զին­ւում են, օդա­նաւա­կայան բա­ցում Ֆի­զու­լիում (հայ­կա­կան անու­նը Վա­րան­դա), Իրա­նը սահ­մա­նին զօր­քեր է կու­տա­կում, Իրա­նի հա­մար մե­ծագոյն սպառ­նաիք է ներ­կա­յաց­նում Սիւ­նի­քի մի­ջանցքի վե­րահսկողու­թեան կո­րուստը Հա­յաս­տա­նի կող­մից։ Աշ­խարհա­քաղա­քական տեկ­տո­նիկ փո­փոխու­թիւններ են կա­տար­ւում, որից Հա­յաս­տա­նը կա­րող է կամ շա­հեկան դուրս գալ, կամ վե­րանալ որ­պէս եր­կիր, իսկ Հա­յաս­տա­նում իշ­խում է խօս­քը։ Միայն խօս­քը։ Օր ու գի­շեր հան­րութիւ­նը մտիկ է անում այս կամ այն վեր­լուծու­թիւննե­րը, բա­ցայայ­տումնե­րը, թէ­պէտ մտիկ է անում այն փոք­րա­թիւ տո­կոսը, որը վար­ժութիւն ու­նի եւ կա­րօտ է ճշմա­րիտ վեր­լուծու­թեան, իսկ միւսնե­րը պատ­կերներ են նա­յում, օրի­նակ, այ­սօր մի կին ինձ բո­ղոքեց, որ դի­մատետ­րը բա­ցելուն պէս տե­սաւ, թէ ինչպէս են Ռո­պերտ Քո­չարեանն ու Հէյ­տար Ալիեւը բա­նակ­ցում եւ եր­կուսն էլ ծի­ծաղում են (վա­ղու­ցո­ւայ լու­սանկար)։ Սա մտա­ծուած տեխ­նո­լոգիայ է. մար­դիկ նա­յում են ու կար­ծում, թէ այս եր­կու ղե­կավար­նե­րը հա­մախոհ­ներ էին, մտե­րիմ­ներ էին։ Իսկ վար­չա­պետը Ազ­գա­յին Ժո­ղովի ամ­բիոնից հարց-պա­տաս­խա­նի ժա­մանակ ընդդի­մու­թեան կոնկրետ հար­ցին հո­ղերի յանձման վե­րաբե­րեալ, հու­նից դուրս եկաւ եւ ճվճո­ւած. «98 թ.-ից ձեր կու­սակցու­թիւնը բա­նակ­ցե­լիս ա եղել հայ­րե­նիքի 70 %-ը յանձնե­լու մա­սին. հե­րիք եղաւ, բոլ եղաւ, հա՞»։ Ահա եւ շար­քա­յին մար­դուն խե­ղաթիւ­րե­լու մի­ջոց։ Սա­կայն բա­նակ­ցել ամե­նեւին էլ չի նշա­նակում հայ­րե­նիքը յանձնել, բա­նակ­ցութիւննե­րը դի­ւանա­գիտա­կան տի­րոյ­թում են, բայց հայ­կա­կան եր­կու պե­տու­թիւննե­րը զէ­րոյաց­րած ան­ձը սլակ­նե­րը կրկին ուղղում է նախ­կիննե­րի վրայ։ Ազ­գա­յին Ժո­ղովի ամ­բիոնից վար­չա­պետը յայ­տա­րարում է, որ դա ինքն է հրա­ման տո­ւել յետ քա­շուել Սիւ­նի­քում։ Որ­պէսզի պա­տերազմ չի լի­նի։ 2020-ի յայ­տա­րարագ­րից, որ­տեղ գրա­ւոր նշո­ւած է, որ կող­մե­րը պի­տի կանգնեն այնտեղ, որ­տեղ գտնւում են, մեր հայ­կա­կան տա­րածքնե­րը հետզհե­տէ դառ­նում են ատրպէյ­ճա­նական... ար­դէն բա­նաւոր ըմբռնման ար­դիւնքում։ Եւ այս վեր­ջին իր յայ­տա­րարու­թիւնը հետ քաշ­ման հրա­մանի մա­սին, որը նա տո­ւել է՝ առանց ԱԱԾ-ի (Ազ­գա­յին Անվտան­գութեան ծա­ռայու­թիւն), ՊՆ-ի (Պաշտպա­նու­թեան նա­խարա­րու­թիւն) եւ ԳՇ-ի (Զի­նուած ու­ժե­րի գլխա­ւոր շտա­պի) մաս­նակցու­թեան, ոչ այլ է, քան տո­ւեալ ան­ձի վերջնա­կան անկման խոս­տո­վանու­թիւն, եւ եթէ մեր երկրում գոր­ծեր դա­տական հա­մակարգ, ար­դա­րադա­տու­թիւն, ապա այս խոս­տո­վանու­թեանը ան­մի­ջապէս կը հե­տեւէր պե­տական դա­ւաճա­նու­թեան մէջ մե­ղադ­րանքը։ Նախ Ճշդենք, որ հրա­ման­նե­րը Ալիեւն է տա­լիս, իսկ Հա­յաս­տա­նի վար­չա­պետը նրա կա­տարա­ծուն է, բայց խնդի­րը դրա մէջ չէ։ Նա շատ լաւ գի­տակ­ցում է, որ նրա օրե­րը հա­շուած են, նա մօ­տենում է ֆի­նալին, եւ հո­ղերը տա­լով, նա ապա­հովում է ըն­դա­մէնը իր մի քա­նի օրը։ Նո­յեմ­բե­րի 1-ից նա պար­տադրում է դի­մակ կրել բաց տա­րած­քում։ Թա­գաժահ­րը նրա փրկու­թիւնն է։ Թա­գաժահ­րի պատ­րուակով նա ու­ղարկում է ժո­ղովրդին ամի­սը եր­կու-երեք ան­գամ թես­տա­ւորումնե­րի կամ պա­տուաս­տումնե­րի բազ­մա­մարդ հեր­թե­րի։ Մար­դիկ՝ մի քա­նի ղու­րուշի կա­րօտ, մտնում են այս անա­մօթ խա­ղի մէջ, սա­կայն դի­մակի պար­տադրան­քը բաց տա­րածքնե­րում կրկին նսե­մաց­ման եւ հո­գեմա­շու­թեան գոր­ծո­ղու­թիւն է իր ակնյայտ անի­մաս­տութեամբ։ Ակա­մայ միտս գա­լիս է Սո­վետա­կան ժա­մանա­կաշրջա­նին Սի­պերիայի ճամ­բարնե­րում կի­րառո­ւող պա­տիժը, որը կա­յանում էր անի­մաս­տութեան մէջ, օրի­նակ, կա­լանա­ւորին ստի­պում էին բռով ջուր տե­ղափոխել մի սառ­ցանցքից միւ­սը։ Հրա­ման ար­ձա­կող վար­չա­պետը ինքն էլ նշեց բաց տա­րած­քում դի­մակ կրե­լու անի­մաս­տութեան մա­սին, բայց բա­ցատ­րեց, որ պար­տադրում է դա ոս­տի­կանու­թեան աշ­խա­տան­քը դիւ­րացնե­լու հա­մար։ Հաս­կա­ցա՞ք։ Ես չհաս­կա­ցայ։ Ան­ցեալ տա­րի նա արեց նոյ­նը։ Պա­տերազ­մը թա­կում էր մեր դու­ռը, իսկ եր­կի­րը զբա­ղուած էր դի­մակ չկրո­ղի որ­սով եւ նրան աս­ֆալտի վրայ փռե­լով։ Հպարտ քա­ղաքա­ցին դար­ձել էր տու­գանքի զոհ։ Այժմ կրկին թշնա­մին կու­տա­կում է զօր­քեր սահ­մա­նին եւ ընդհան­րա­պէս թքում մեր սահ­մաննե­րի վրայ, իսկ մենք զբա­ղուած ենք ման­րախնդրու­թեամբ։ Բո­լորը սար­սա­փի մէջ են քո­վիդի վա­րակի թո­ւերից, մինչդեռ քո­վիդը կը յաղ­թա­հարո­ւի, երբ դա­դարեն խօ­սել այդ մա­սին, յատ­կա­պէս հե­ռատե­սիլով։ Եթէ չի լի­նի քո­վիդի լրա­հոս, չի լի­նի նաեւ վի­րուս եւ չի լի­նի վախ եւ մա­հուա­ծու­թիւն։ Իմի­ջայ­լոց երբ քո­րոնաբ­լե­ֆի հե­ղինակ­նե­րին հաց­րե­ցին, թէ ինչպէ՞ս էք տա­րածե­լու վա­րակը, նրանք պա­տաս­խա­նեցին «Լրա­տուու­թեամբ»։ Ազ­գա­յին Ժո­ղովի ամ­բիոնից իշ­խող կու­սակցու­թեան պատ­գա­մաւոր Ար­սէն Թո­րոսեանը յայտնեց. «Հա, աթեիստ եմ, հար­ցեր կա՞ն»... Եւ այս հա­մատա­րած ստի, նո­ւաս­տացման, անաս­տո­ւածու­թեան մթնո­լոր­տում բո­լորո­վին անսպա­սելի հնչեց Պոլ­սոյ Հա­յոց Պատ­րիաք Տ. Սա­հակ Բ. Մա­շալեանի ազ­դա­րարը, կո­չը ի պաշտպա­նու­թիւն Եր­կիր մո­լորա­կի հա­մայն մարդկու­թեան ապ­րե­լու իրա­ւունքի հա­մար։ Լոյս ծա­գեց խա­ւարի մէջ։ Ճշմար­տութեան ձայն լսուեց լռու­թեան մէջ։ Ապ­րե­լու ուժ ծա­գեց հա­մատա­րած անե­լանե­լիու­թեան մէջ.

-Մար­դիկ ըն­դունե­ցին պար­տա­դիր պա­տուաս­տումը։ Ու­րեմն կ՚ըն­դունեն նաեւ չի­պաւո­րու­մը՝ ձեռ­քի կամ ճա­կատի վրայ, որի մի­ջոցով կը դառ­նան վե­րահսկե­լի։ Ու­րեմն ի՞նչ պէտք է անել։ Այս հար­ցով եկե­ղեց­ւոյ պե­տերը պէտք է խօ­սեն, որ չեն խօ­սում, բայց եկե­ղեց­ւոյ հա­ւատա­ցեալ­նե­րը յա­տակին խօ­սում են, որով­հե­տեւ մար­գա­րէու­թիւնը այնքան բա­ցայայտ է, Աստծոյ խօս­քը այնքան յստակ է, որ խօս­ւում է այդ մա­սին։ Մեր հա­ւատ­քի ան­բա­ժանե­լի մասն է Քրիս­տո­սի վե­րադար­ձը, ու­րեմն եկե­ղեցիի վար­դա­պետու­թիւնը յստակ կեր­պով այս նիւ­թե­րով քրիս­տո­նեայ հա­մայնքնե­րը պի­տի լու­սա­բանի, պէտք է քրիս­տո­նեայ առաջ­նորդնե­րը քով քո­վի գան եւ այս հար­ցի շուրջ խօ­սեն։ Տա­կաւին կա­նուխ է։ Մի քա­նի տա­րի յե­տոյ այս կա­րողու­թիւնը պի­տի չու­նե­նաք...։