NAZAR BİNATLI
Sarkis Ahpariği tanıdığımda tahminen 12-13 yaşlarındaydım. Bakırköy’de aynı evde otururduk. Askerden yeni dönmüştü, maması ve yayasıyla birlikte yaşıyorlardı. Ailece çok samimiydik. Çocuk yaşımda Sarkis Ahpariğe çok özenir, onun arkadaşlarıyla sohbetlerinde yanlarında olmaktan büyük keyif alırdım.
Tahminen 14 yaşındayken, bir pazar günü, babamın iznini alarak, Bakırköy’den Güngören taraflarındaki iş yerlerine, Sarkis Ahpariğimle yan yana bisikletle gitme heyecanını yaşadım. Hayatımda ilk defa bisikletle uzun yol çıkıyordum. Öğle vakti yemekten sonra fabrikada çalışan gençlerden biriyle bisiklet yarışına kalkıştık, ben bir virajı alırken, dört-beş metrelik bir köprüden aşağı uçmuşum. Gözümü açtığımda, rahmetli beni almış hastaneye götürüyordu, ne kadar korkmuştu... Sonrasında bu hadiseyi sık sık hatırlar ve gülerdik.
İlerleyen zamanlarda, yaklaşık 55 yıldır ilişkimiz aralıksız sürdü, son senelerde daha da sık görüşür olduk. Herhangi bir konuda tereddüde düşsek, ya telefonla ya da bizzat ziyaretine gidip onu bilgilenirdim.
Benim gözlemlediğim en önemli özelliği, haksızlığa ve yanlışlığa hiç tahammülü olmaması ve karşısındaki kim olursa olsun, adaletsizlik karşısında pes etmemesi, daima dik duruşuydu.
Her şekilde güvendiğim bir ahpariğimi kaybettim, yokluğunu kabullenmek zor olacak. Işıklar içinde yatsın...
