Ոչ միայն համշենահայերի, այլ նաեւ մանուկների Սերկէյ Վարդանեանը...

ՄԵԼԻՆԷ ԱՆՈՒՄԵԱՆ

(Թուրքագէտ, պատմական գիտութիտունների թեկնածու) 

Մայի­սի 30-ին Երե­ւան իր մահ­կա­նացուն կնքեց հայ ար­ձա­կագիր, ազ­գագրա­գէտ, բա­նահա­ւաք, համ­շէ­նագէտ, հրա­պարա­կախօս, «Ձայն համ­շե­նական» ամ­սա­թեր­թի գլխա­ւոր խմբա­գիր, Հա­յաս­տա­նի Գրող­նե­րու Միու­թեան ան­դամ Սեր­կէյ Վար­դա­նեանը։ Սա հի­րաւի մեծ կո­րուստ է հա­յագի­տու­թեան, յատ­կա­պէս համ­շէ­նագի­տու­թեան ոլոր­տին։ Ս. Վար­դա­նեանը հա­մայն հա­յու­թեան առա­ւելա­պէս ծա­նօթ է Համ­շէ­նին եւ համ­շե­նահա­յու­թեանը նո­ւիրուած իր ան­հա­մար ու­սումնա­սիրու­թիւննե­րով՝ գրքե­րով, յօ­դուած­նե­րով, զե­կու­ցումնե­րով եւ այլ նիւ­թե­րով…

Սա­կայն թե­րեւս քի­չերին է յայտնի, որ այս մե­ծանուն գիտ­նա­կանը եղել է նաեւ ման­կա­գիր։ Նրա ժո­ղոված բա­նահիւ­սա­կան նիւ­թե­րով են լոյս տե­սել «Հրե­ղէն ձին» (1981) եւ «Թա­գաւո­րի երազ­նե­րը» (2003) ժո­ղովա­ծու­նե­րը, որոն­ցից ընտրուած հե­քիաթ­նե­րը՝ «Փրկո­ւած հե­քիաթ­ներ» վեր­նագրով, տպագ­րո­ւել են Երե­ւանում անգլե­րէն («The salvaged tales», 2007) եւ գեր­մա­ներէն («Gerettete Marchen», 2009), իսկ 1989 թ. դար­ձեալ Հա­յաս­տա­նի մայ­րա­քաղա­քում հրա­տարա­կուած «Արե­ւածա­ղիկը» ման­կա­կան պատ­մո­ւածքնե­րի ժո­ղովա­ծուն 1994 թ. արեւմտա­հայե­րէնով լոյս է ըն­ծա­յուել նաեւ Կ. Պոլ­սում։

Իր այս ստեղ­ծա­գոր­ծութիւննե­րի շնոր­հիւ էլ կա­րելի է են­թադրել, որ նա առանձնա­կի սի­րով եւ գո­րովով էր վե­րաբեր­ւում մա­նուկնե­րին։ Երե­խանե­րի հան­դէպ նրա յա­տուկ վե­րաբեր­մունքի թե­մայով իմ մտքում եւ սրտում վառ կը մնայ մի պայ­ծառ յուշ։

Տա­րիներ առաջ, Յու­նո­ւարեան մի ցուրտ օր, երբ ամա­նորեայ տո­նակա­տարու­թիւննե­րը դեռ նոր էին աւար­տուել, պա­րոն Վար­դա­նեանն ինձ էր զան­գա­հարել։ Այդ ժա­մանակ եղ­բօրս աղ­ջի­կը հա­զիւ 3-4 տա­րեկան էր։ Քա­նի որ զար­մուհիս չէր սի­րում, երբ ու­շադրու­թիւնս իրե­նից եր­կա­րատեւ էի շե­ղում, մօ­տեցաւ ու սկսեց հար­ցուփորձ անել, թէ ով է եւ նվնվալ, որ եր­կար չխօ­սեմ։ 

Երբ պա­րոն Վար­դա­նեանին փո­խան­ցե­ցի եղ­բօրս դստեր ասած­նե­րը, նա առա­ջար­կեց, որ զար­մուհուս ասեմ, թե իբր Ձմեռ պա­պի հետ եմ խօ­սում։ Եղ­բօրս աղ­ջի­կը չհա­ւատաց ասա­ծիս ու խլեց լսա­փողը, որ­պէսզի հա­մոզո­ւի, որ ճիշդ չեմ ասում։ Սա­կայն լսա­փողի միւս ծայ­րից լսե­լով տա­րեց տղա­մար­դու ձայ­նը՝ փշա­քաղո­ւած ու վա­խեցած ինձ տո­ւեց հե­ռախօ­սը եւ այ­լեւս չխան­գա­րեց մեր խօ­սակ­ցութիւ­նը...

Սեր­կէյ Վար­դա­նեանը, մե­ծանուն գիտ­նա­կան եւ լուրջ հե­տազօ­տող լի­նելու հետ մէկ­տեղ, նաեւ մա­նուկնե­րի հո­գու քաջ գի­տակ­նե­րից էր, եւ նրա յի­շատա­կը վառ կը մնայ ոչ միայն գիտ­նա­կան­նե­րիս, այլ նաեւ՝ բո­լոր երա­խանե­րի սրտե­րում...

Kategoriler

ԱՌՕՐԵԱՅ