Մրցանակատուչութենէ ետք Հելենա Մալենօ Կարզոնի խօսքը

Ես կը գրեմ այս երախ­տա­գիտու­թեան խօս­քե­րը նոյն օր, երբ լուր տա­րածուեցաւ Անաս Ալ-Շա­րիֆի՝ Կազ­զա­յի մէջ «Ալ Ճա­զիրէ» թեր­թի թղթա­կիցի, ինչպէս նաեւ այլ լրագ­րողնե­րու սպա­նու­թեան մա­սին, որոնք զոհ գա­ցին ցե­ղաս­պա­նու­թեան մա­սին լու­սա­բանե­լու հա­մար։ Անոնք քա­ջարի վկա­ներ էին, որոնք զո­հաբե­րեցին իրենց կեան­քը՝ պաշտպա­նելով տե­ղեկատ­ւութեան ազա­տու­թիւնը եւ մար­դու իրա­ւունքնե­րը, որոնք ամե­նու­րէք պա­տան­դո­ւած են։ Ես ինձ կը հարցնեմ, թէ ինչ կ՚ընէին իմ նման լրագ­րողնե­րը (վեր­ջի­վեր­ջոյ, ես լրագ­րող եմ) այդ իրա­վիճա­կին։ Ար­դեօ՞ք մենք կ՚ու­նե­նայինք քա­ջու­թիւն դի­մադ­րե­լու եւ դի­մանա­լու ռումբե­րուն, սո­վին, ծա­րաւին եւ մեր երկրի լիակա­տար ոչնչաց­ման։

Անա­սը եւ շատ ու­րիշներ դար­ձած են դի­մադ­րութեան խորհրդան­շաններ՝ ընդդէմ կոր­ծա­նուող ան­մարդկա­յին աշ­խարհի։ Ցե­ղաս­պա­նու­թիւնը անոր իրա­կան ապա­ցոյցն է, իսկ պա­ղես­տինցի ժո­ղովուրդի պայ­քա­րը՝ յոյ­սի փա­րոս խա­ւարի մէջ։

Այս յա­տուկ մրցա­նակ է, քա­նի որ ան նաեւ կը բխի ժո­ղովուրդի մը դի­մադ­րո­ղակա­նու­թե­նէն, որ կրկին ոտ­քի կանգնած է ցե­ղաս­պա­նու­թե­նէ ետք։ Անոնք ոտ­քի կանգնած, վե­րակա­ռու­ցած են իրենց հա­մայնքնե­րը եւ կեն­դա­նի պա­հած ազ­գա­յին մշա­կոյ­թը։ Աշ­խարհին ցոյց տո­ւած են, որ յի­շողու­թիւնը կեն­սա­կերպ է եւ ար­դա­րու­թեան ու­ղի։ Հրանդ Տին­քը նոյնպէս սպա­նուե­ցաւ ճշմար­տութեան, յի­շողու­թեան եւ ժո­ղովուրդնե­րու մի­ջեւ հա­մակե­ցու­թեան իր նո­ւիրո­ւածու­թեան հա­մար։ Այդ պատ­ճա­ռով ես կրկին կ՚ըսեմ, որ սա ինձ հա­մար մեծ պա­տիւ է եւ կը յայտնեմ իմ երախ­տա­գիտու­թիւնը։ Սա գե­ղեցիկ մրցա­նակ է, քա­նի որ այն կը բխի ար­մատնե­րէն, որ նո­րից ծլած են։ Իմ խո­րին հիաց­մունքն ու յար­գանքը ձեզ։

Մենք չենք կրնար ինքնա­խաբէու­թեան եր­թալ։ Կ՚ապ­րինք անո­րոշու­թիւննե­րով լի ժա­մանա­կաշրջա­նին, ուր սար­սա­փի դե­ւերը դար­ձած են մեր կեան­քի ամե­նօրեայ ու­ղե­կից­նե­րը։ Ար­դիւնա­հանող­նե­րը բա­ռացիօրէն արիւն կը քա­մեն երկրէն՝ ար­մա­տախիլ ընե­լով ձի­թէնի­ները գրա­ւուած տա­րածքնե­րէն, ար­դիւնա­հանե­լով ոս­կի Քոն­կո­յի խոր­քէն՝ հէնց երա­խանե­րու ձեռ­քե­րով, այ­րե­լով հո­ղակ­տորներ՝ հան­քա­նիւ­թեր ստա­նալու հա­մար, եւ կրա­կելով անոնց վրայ, որոնք կը մօ­տենան գե­տերուն՝ ջուր վերցնե­լու հա­մար։ Մինչդեռ կլի­մայա­կան փո­փոխու­թիւնը, երե­ւոյթ, մըն է որ ար­դէն իսկ մա­հացու­թիւննե­րու եւ սո­վի պատ­ճառ է եւ որո­շիչ դեր կը կա­տարէ յա­ռաջի­կայ տա­րինե­րուն մարդկանց գաղ­թե­րու հար­ցին, բայց կը ժխտո­ւի։ Ցե­ղապաշ­տութիւ­նը, այ­լա­մեր­ժութիւ­նը, իս­լա­մաֆո­պին եւ «ու­րի­շի» նկատ­մամբ ատե­լու­թիւնը դար­ձած են մի տե­սակ չա­րիք, որ կը խթա­նէ մա­հը։ Ան­մարդկայ­նա­ցու­մը կը տա­րածուի, կը ծաղ­կի բեր­րի հո­ղի վրայ։ Սահ­մաննե­րուն մօտ մենք լաւ գի­տենք սա. կը հասկնանք, թէ ստո­ւերա­յին քա­ղաքա­կանու­թիւնը ինչպէս կը կա­ռու­ցէ անօ­րէն ոլորտներ, ինչպէս կ՚ընտրէ, թէ որ կեան­քերն են միան­գա­մեայ օգ­տա­գործման, կեան­քեր՝ որոնք նշա­նակու­թիւն չու­նին կլա­նող եւ ար­դիւնա­հանող հա­մակար­գի հա­մար։ Սահ­մաններ, ուր կը մղո­ւին ցած խտու­թիւնով պա­տերազմ՝ զո­հեր տա­լով միայն մէկ կող­մէն, մինչդեռ մե­ղաւոր­նե­րը, մար­դասպան­նե­րը, կը վա­յելեն սար­սա­փելի ան­պատժե­լիու­թիւն։ Ասոնք այն տա­րածքներն են, ուր զէնք ար­տադրող ըն­կե­րու­թիւննե­րը ներդրումներ կա­տարած են գաղ­թա­կանու­թեան վե­րահսկո­ղու­թեան մէջ եւ գաղ­թը վե­րածած են կրկնա­կի առեւ­տուրի՝ նախ եւ առաջ տե­ղահա­նու­թիւն յա­ռաջաց­նե­լով եւ ան­տա­նելի տա­ռապանքներ ու մահ պատ­ճա­ռելով փախ­չողնե­րուն։ Անոնք կը սպան­նեն կամ կը թո­ղուն, որ մա­հանան պար­զա­պէս տե­ղաշար­ժո­ւելու իրենց իրա­ւունքը գոր­ծադրե­լու ըն­թացքին։

Աշ­խարհի նոր վե­րակա­ցուն, որու անու­նը նոյ­նիսկ յի­շատա­կելու ար­ժա­նի չէ, կը ղե­կավա­րէ կայսրու­թիւն մը, որ կա­ռու­ցուած է եւս մէկ ցե­ղաս­պա­նու­թեան վրայ։ Այս ցե­ղաս­պա­նու­թիւնը թի­րախա­ւորած է բնիկ ժո­ղովուրդնե­րը եւ ար­մա­տացած է հա­զարա­ւոր ստրկա­ցուած ափ­րի­կեցի­ներու արեան մէջ։ Այս ան­հա­տը կը պար­ծե­նայ կո­կոր­դի­լոս­նե­րով շրջա­պատո­ւած բան­տեր կա­ռու­ցե­լով բո­լոր անոնց հա­մար, որոնք կը հա­մար­ձա­կին տե­ղաշար­ժի։ Անոր ոս­տի­կանու­թիւնը կը ձեր­բա­կալէ մայ­րե­րը, որոնք իրենց երա­խանե­րը դպրո­ցէն կ՚առ­նեն եւ մարդկանց կ՚ան­հե­տաց­նեն եր­րորդ երկրնե­րու կա­լանա­վայ­րե­րուն՝ պար­զա­պէս գաղ­թա­կան ըլ­լա­լու հա­մար։

Սահ­մա­նային վար­չա­կար­գե­րը նման են մի­մեանց աշ­խարհի բո­լոր ծայ­րե­րուն։ «Եւ­րո­պա-ամ­րո­ցը» կա­ռու­ցած է պա­տեր եւ մա­հացու ցան­կա­պատեր, Հիւ­սի­սային Ափ­րի­կէի երկրնե­րու հետ պայ­մա­նագ­րեր կնքած է որ­պէս ժան­դարմներ եւ ան­տե­սանե­լի պատ­նէշներ գծած Մի­ջերկրա­կան ծո­վուն եւ Ատ­լանտեան ով­կիանո­սին վրայ։ Անօ­րէն թա­գաւո­րու­թիւննե­րու կա­ռու­ցումը ու­ղեկցո­ւած է մարդկանց զո­հաբե­րու­թեամբ, եւ քրեակա­նաց­մամբ։

Այս ֆո­րու­մը եւ այս մրցա­նակը հնա­րաւո­րու­թիւն կու տան դա­տապար­տե­լու բնակ­չութեան վե­րահսկո­ղու­թեան քա­ղաքա­կանու­թիւնը մի­տուած անօ­րինա­կան տա­րածքնե­րու ստեղ­ծումը, որոնք կը խա­թարեն տե­ղաշար­ժի եւ ար­ժա­նապա­տիւ ապ­րե­լու իրա­ւունքը։

Մենք այստեղ ենք՝ դա­տապար­տե­լու գաղ­թա­կան­նե­րու մա­հը եւ շա­հագոր­ծումը որ­պէս նենգ առեւ­տուր։ Պա­տահա­կան չէ, որ սահ­մաննե­րուն ամէն օր մարդկանց սպա­նող հսկո­ղու­թեան սար­քե­րու մեծ մա­սը սիոնիս­տա­կան ծա­գում ու­նի եւ նախ փոր­ձո­ւած է պա­ղէս­տինցի ժո­ղովուրդի վրայ, ապա գնո­ւած այլ յան­ցա­ւոր պե­տու­թիւննե­րու կող­մէ։

Մենք այստեղ ենք՝ մա­հուան եւ տա­ռապան­քի գա­ղափա­րախօ­սու­թեան հիմ­քը կազ­մող ցե­ղապաշ­տութեան դէմ պայ­քա­րելու հա­մար։ Մենք այստեղ ենք՝ յար­գանքի տուրք մա­տու­ցե­լու 31,258 մարդկանց, որոնց մա­հը փաս­տագրած է մեր կազ­մա­կեր­պութիւ­նը՝ «aminando Fronteras»-ը, Սպա­նիոյ եւ Ափ­րի­կէի սահ­մաննե­րու եր­կայնքով 2018 թո­ւակա­նէն մին­չեւ օրս, եւ այն հա­զարա­ւոր մարդկանց, որոնք ամէն օր կը կորսնցնեն իրենց կեան­քը սահ­մա­նամերձ գօ­տինե­րուն։ Անոնց յի­շատա­կը մեզ ուժ կու տայ։

Անոնց անու­նով՝ մենք չենք կրնար յու­սա­հատու­թեան կամ վա­խի մատ­նո­ւիլ։ Ար­ժա­նապատ­ւութիւ­նը առաջ շար­ժո­ւելու ու­ղին է, երբ կեան­քի եւ հա­մերաշ­խութեան ար­մատնե­րը յար­ձակման են­թարկո­ւած են այդքան շատ ճա­կատ­նե­րուն։

…Այ­սօր մենք բո­լորի անու­նով կ՚աղա­ղակենք, որ ամօ­թը զո­հերուն չէ, այլ անոնց մե­ղաւոր­նե­րու՝ յան­ցա­գործնե­րուն։ …Ահա թէ ին­չու մեր երախ­տա­գիտու­թիւնը, այ­սօր եւ միշտ, զո­հերուն է, քա­նի որ անոնց յի­շատա­կը մեզ կը պա­հէ։ Ան անոնց սի­րելի­ներուն է այն ու­ժի հա­մար, որոնք մեզ կու տան պա­տերը քան­դե­լու եւ ապա­գայի հան­դէպ վստա­հու­թիւն ու­նե­նալու կո­րողն է…

Շնոր­հա­կալու­թիւն, քոյ­րեր։ Սահ­մաննե­րէն զերծ աշ­խարհի հա­մար, կեց­ցէ՛ ազատ Պաղէստինը։