Bazı taşların dili vardır, duymasını bilene konuşur…
Bu yılki anma töreninde, Hrant Dink öldürüldüğünde 5 yaşında olan Nazım Özgün Afşin de bir konuşma yaptı. Bu konuşmayı okurlarımızla paylaşıyoruz.
Hrant amcam 15 yıl önce öldürüldüğünde 5 yaşındaydım ve herhangi bir çocuk kadar konuşmuyordum, çünkü ben otizmliyim. Ne yazık ki Hrant amcamı gerçek anlamda hiç hatırlamıyorum. Ama annem anlatırdı, onlar arkadaşlar, o yüzden O benim bebekliğimi bilirmiş. Hayal meyal hatırladığım tek şey, kocaman bir eli olduğu. Elini başıma koyar, saçlarımı severdi. O eli nasıl anımsadığımı biliyorum aslında, otistik bir beyniniz varsa kimsenin hatırlamadıklarını anımsarsınız ve kimsenin hatırlamadıklarını anımsamayı zamanla garipsememeyi öğrenirsiniz. Hrant amcamın simasını ise fotograflarından biliyorum tabii, büyüdükçe çok fotoğrafına baktım, çok izledim eski röportajlarını, hakkında yazılan kitapları okudum.
Nazım Özgün Afşin (FOTO: Miran Manukyan)Bazı taşların dili vardır, duymasını bilene konuşur. Hrant amcamın taşı gibi. Benim için Agos’un önündeki kaldırımdaki o taş, Hrant amcamın vurulup düştüğü taştan çok daha fazlası. Buluşma noktamız gibi, benim için Hrant amcama gitmek gibi o taşa gitmek… Her yıl 19 Ocak’ta “Keşke şimdi görebilsem” diye düşünürüm o taşın yanında dururken. Asla taşa basmam. Şimdi, burada konuşurken de hissim aynı: Keşke bu yaşımda sohbet edebilseydim Hrant amcamla, keşke eski karnelerime bakıp kocaman gülümseyebilseydi… “Bu çocuktan asla vazgeçme, kumaşı başka, ruhu farklı” demiş anneme otizm tanısı aldığımda, keşke Hrant amcam Hacettepe’yi kazandığımı görebilseydi, keşke…
Herkes için 15 yıl uzundur, ama benim neredeyse tüm hayatım. İnsan tüm hayatı boyunca büyürken, çocukken, gençken, her yıl aynı gün aynı anmaya gidiyorsa, orada dinlediklerini hiç unutmuyor, biliyor musunuz?
Bir olmak, böyle bir şey olmalı
Kocaman bir kalabalığın içinde duruyorum, çocuğum, o kalabalık çok sessiz, arada hep bir ağızdan “Hepimiz Hrantız, hepimiz Ermeniyiz” diyorlar, tam becerip söyleyemediğim yıllarda bile “Bir olmak böyle bir şey olmalı” diye düşünürdüm. Kalabalıklar, gürültü, uğultu korkuturdu beni çocukken, şimdi düşünüyorum da kendimi iyi hissettiğim nadir kalabalık, hep 19 Ocak kalabalığımızdır, Hrant amcama gelen, çoğunu hiç tanımadığım, binlerce “tanıdık” insanın içinde ben hep iyi hissettim. Bilse sevinirdi herhalde Hrant amcam.
Hrant amcamın çok sevdiği eşi Rakel Dink’in cenazedeki sözlerini çok sonraki yıllarda dinledim ve bir daha hiç unutmadım: “Katil kim olursa olsun, bir zamanlar bebek olduklarını biliyorum. Bir bebekten bir katil yaratan karanlığı sorgulamadan hiçbir şey yapılamaz kardeşlerim.”
Sorgulamayı, merak etmeyi, hep birlikte ve yanyana yaşamanın anlamını, ayrımcılığın ve ötekileştirmenin bir toplumu ne kadar çürütebileceğini, adaletsizliği ve haksızlıklarla mücadele etmeyi biraz öğrendiysem son 15 yılda, tüm anmalardaki konuşmaların ve Hrant amcamın yazdıklarının, yaşamak zorunda kaldıklarının ve o korkunç, vahşi, zor sonunun çok büyük etkisi vardır.
Bilseydi o da bu sözleri onaylardı
Hrant amcamın öldürülmesinden sekiz yıl sonra 19 Ocak 2015’deki anma konuşmasında yazar-şair Murathan Mungan, “O yıl doğan çocuklar dillendi; okuma yazmayı söktü. Oysa Hrant Dink’in ölüsü, gerçek hikâyesi aydınlatılmamış bir cinayetin kurbanı olarak hâlâ bu kaldırımda yatıyor. Dünyayı kaybıyla ıssızlaştıranlar hatıraları ve emanetleriyle çoğaltırlar. Ve emanetin başını bekleyen bizler burada toplanıp adalet ve hakikat arayışımızı dillendiriyor, Hrant’ın ölüsünü unutkanlığın zalim ellerine teslim etmeyeceğimizi haykırıyoruz.” diyordu. Adalet arayışının da barış mücadelesinin de, birlikte yaşayabilme talebimizin ve özgürlük ihtiyacımızın da nasıl hiç azalmadan devam ettiğini son 15 yılda çok farklı olaylarda gördüm, yaşadım. “Yerini bulmamış adalet, katillerini ve kurbanlarını çoğaltır.” demişti Mungan o konuşmada, 15 yılda kaybettiğimiz değerli insanları, çocukları, Gezi’de yitirdiğimiz abilerimi, Ankara’da katledilen barış güvercini insanları Hrant Amcam bilseydi, eminim o da bu sözleri onaylardı.
2019’a geldiğimizde artık 19 Ocak’a 17 yaşında bir genç olarak gittim. Sabahattin Ali’nin kızı Filiz Ali; “Sevgili Hrant, yine de o kadar umutsuz değiliz. Susmayanlar var, hala buradayız, bir yere gitmiyoruz, vazgeçmiyoruz. Seni öldürdüklerinde henüz çocuk olanlar bugün burada, aramızda, öldürülmenizin peşine düşüyorlar, soru soruyorlar, susmuyorlar.” dediğinde çok sevindim! Filiz Ali benden bahsediyor, bana sesleniyordu.
2020’de çok sevdiğim Şebnem Korur Fincancı hocam konuşmasında, hakikatleri görüp anlatmaktan ve hiç vazgeçmemekten bahsetti: “Hakikat arayışı bitmiyor, bitmedi hiç. Cumartesi annelerini meydanlardan sürseler de, hakikati haykıranları hapsetseler de, insanlığa karşı suçlarla sindirmek için üzerimize gelseler de, hakikati haykırmaktan vazgeçmemişti ya Hrant, vazgeçmeyeceğiz öyleyse hiçbirimiz. Kötülüğe karşı nefret değil bizimkisi. Bitimsiz bir mücadele. Kötülüğün sıradanlığına kapılmasın insan, hakları için mücadele etsin, boyun eğmesin erke.”
İşte o an içim rahatladı: Hani bazen bir cümle sadece size söylenmiş gibi hissedersiniz. Ben aklım erdiğinden beri her 19 Ocak’ta bir söz verdim ve o sözü daima tutacağım: Unutmam, vazgeçmem!
Ben bu ülkenin geleceği için çok endişelenen, ama sözünü söylemekten hiç sakınmayan milyonlarca gençten sadece biriyim. “Buradayız, vazgeçmiyoruz Ahparig!” demek için, Hrant amcam için, adalet için, barış için, ayrımcılıktan uzak bir yaşamda, özgür, demokratik, adil ve barış içinde bir Türkiye hayalimiz için, kendim kendim mücadele etmeye devam edeceğim. Çok okuyacağım, çok dinleyeceğim, çok izleyeceğim, çok paylaşacağım.
Çünkü hep aklımda Hrant amcamın son yazdıkları, çünkü içimde hep bir “güvercin tedirginliği…”
Hepinize içinizdeki tedirgin güvercini de alıp geldiğiniz için teşekkür ederim.
