Լրագրի մէջ գրելը իրեն յատուկ ուրախ եւ տխուր երեւոյթներ ունի։ Մանաւանդ Թուրքիոյ նման օրակարգի մեծ վերիվայրումներ ապրող երկրի մէջ ալ աւելի զգալի են այդ երեւոյթները։ Յատկապէս երբ կը գրենք հայկական թերթի մէջ, որ անհաղորդ չէ նաեւ երկրի քաղաքական անցուդարձերուն։
Ուրախ զարգացում է Թուրքիոյ Հայոց Պատրիարքարանի թափուր իրավիճակը փարատելու փորձերուն յայտնութիւնը։ Լրագրողը բնականաբար բոլորէն աւելի պիտի թափանցէ նիւթի զարգացման փուլերուն, որպէսզի այդ զարգացումները կարենայ փոխանցել ընթերցողին։ Ուրեմն կը լծուի բոլոր կողմերէն կարծիքներ հաւաքելու, այդ կարծիքները համադրելու եւ հասարակութիւնը իրազեկ դարձնելու խիստ դժուար աշխատանքին։ Այստեղ նշուած «խիստ դժուար» շեշտը կը ծագի այդ «կողմ»երու սակաւախօսութենէն։ Կը նշմարես որ մարդկանց բոլոր միտք ու վարքը բացայայտ չէ, ունին խաւարի մէջ ընթացող հաշիւներ եւս։ Հաշիւներ՝ որոնք զգուշութեամբ կը թաքցուին մամուլէն, այսինքն հասարակութենէն։ Կը խրտչիս տեսնելով բակ դռներու ետին կայացած սակարկութիւնները։ Կը հրապարակես տեսած-լսածներդ եւ իսկոյն կը մեղադրուիս իբրեւ եկեղեցւոյ կամ պատրիարքարանի թշնամի։
Երեւոյթը տարբեր չէ երկրի քաղաքականութեան մէջ։ Կառավարութիւնը բեռնատար մեքենաներով զէնք ու զինամթերք կ՚առաքէ հարեւան երկրի իշխանութեան դէմ պատերազմող զինեալներուն, բայց ժողովուրդին կը ստէ ըսելով թէ մարդասիրական օգնութիւն է ղրկածը։ Լրագրողի հիմնական պատասխանատուութիւնն է հասարակութիւնը իրողութեան մասին լուսաբանել։ Բայց այդ պարտականութեան փոխարժէքը հայրենադաւութեամբ մեղադրուիլ է։
Բոլոր այն լրագիրները, որոնք չէին ծնկաչոքած կառավարութեան դիմաց, դիմագրաւեցին այս ծանր հալածանքը։ Եւ ոչ միայն լրագիրները, ընդդիմադիր քաղաքական կուսակցութիւնները եւ հասարակական կազմակերպութիւններըն ալ բաժնեցին այդ ծանր լուծին իրենց վիճակած բաժինը։ Ներկայ դրութեամբ երկրի ընդդիմադիր մամուլին մեծամասնութիւնը կը հրատարակուի Եւրոպայի երկիրներուն մէջ, աքսորեալի պայմաններով։
Այս համայնապատկերի մէջ կայացաւ սահմանադրութեան 18 յօդուածները փոխելու համար առաջարկուած հանրաքուէն։ Համատարած համոզում մը կար թէ, ժողովուրդի ձայնին փոխարէն իշխանութեան նախասիրութիւնը դուրս պիտի գար ընտրութեան սնտուկներէն։ Եւ այդպէս ալ եղաւ, իբրեւ թէ ընտրութեան կանոնները հաստատող կառոյցը գայթակղութեան մը տեղի տալով խիստ վիճելի դարձուց գոյացած արդիւնքը։
16 ապրիլը զոյգ նշանակութիւն ունէր մեր մօտ, նոյն օրուայ մէջ ապրեցանք թէ Սուրբ Զատկի ոգեւորութիւնը եւ թէ հանրաքուէի յուզումը։ Արդարեւ օրը սկսաւ քաղաքացիական պարտականութիւնը կատարելով, ապա շարունակուեցաւ Պոյաճըգիւղի եկեղեցւոյ մէջ Զատկի տօնակատարութեամբ։
Իսկ երեկոյեան ժամերու ձանձրացուցիչ տառապանքը դարձաւ հանրաքուէի ապականացուած արդիւնքներուն հետեւիլ։ Մանաւանդ անտանելի դարձած մեկնաբանութիւններէն զզուելով դիմեցինք Հայաստանեան հեռուստակայաններուն։ «Շանթ» ով գիտէ քանիերորդ անգամ կը հաղորդէր Արթուր Մեսչեանի համերգը։ Հոն, հայերէնի այս մեծ բողոք երգակը կարծես կը պարզէր օրուայ խորհուրդը։ «Ահա եւ վերջ» կ՚երգէր Մեսչեան։ «Մենք յաղթեցինք պատերազմում, սակայն պարզւում է պարտուեցինք» կ՚երգէր։ Ու կը հաստատէր 16 Ապրիլի կարգախօսը «Հայկը պարտուեց ոսոխ Բելին»։
