Թուրքիոյ պատմութեան մէջ 9 Յուլիս 2018 թուականը յատկանշական տեղ մը ունի։ Վերջ գտած է խաբկանքներու շրջանը եւ իրողութիւնը յստակացած ժողովուրդի մեծամասնութեան ձայներով։ Այդ օր նախագահ Էրտողան երդում կատարեց եւ ստանձնեց երկրի մենատիրութեան իրաւասնութիւնը։ Նոյն օր ան յայտարարեց Նախարարաց խորհուրդը, որ պիտի ծառայէր ո՛չ թէ հին հասկացողութիւնով կառավարութեան մը հանգամանքով, այլ պիտի կատարէր նախագահ Էրտողանի պատուէրները։ Ճիշդ ալ այս պատճառաւ նորընտիր նախարարները ընդհանրապէս զուրկ են քաղաքական հեղինակութենէ եւ չունին իրենց ուրոյն հեռանկարները։ Անոնք պաշտօնի եկած են իրենց գործի փորձառութիւնը նախագահին մատուցելու համար։
Անցեալին ոստիկանապետի մը խոստովանութիւնն էր՝ կ՚ըսէր թէ. «Յանցագործ աշխարհի մէջ ամէն ոք իր զբաղումին համապատասխան ոստիկան բարեկամներ կ՚ունենայ։ Ան որ պիտի զբաղի թմրանիւթերու առուծախով պարտաւոր է բարեկամներ ունենալ նարքօ-ոստիկաններու շրջանակէն։ Ան որ պիտի զբաղի կնավաճառութեամբ, պարտի բարեկամանալ Բարոյական յանցանքներու բաժնի ոստիկաններուն հետ։ Ան որ իր ասպարէզին բերմամբ յաճախ պիտի դիմէ մարդասպանութեան, պէտք է լաւ յարաբերութիւններ ունենայ Անվտանգութեան ծառայութեան անձնակազմին հետ»։
Ակամայ կը յիշեմ նախկին ոստիկանապետի այս խոստովանութիւնը, երբ կը պարզուի նոր նախարարներու անունները եւ աշխատանքի մարզերը։ Արդարեւ զբօսաշրջութեան նախարարը դեռ մինչեւ երեկ կը գլխաւորէր երկրի կարեւորագոյն զբօսաշրջային ընկերութիւններէն մէկը։ Առողջապահութեան նախարարը սեփականատէրն է սեփական հիւանդանոցի մը։ Նոյնպէս Կրթութեան նախարարը սեփականատէրն էր յատուկ դպրոցին։ Այս պատկերը նաեւ կը պարզէ, թէ նոր կառավարութիւնը ինչ տեսակ ներդրումներ պիտի ունենայ բոլոր այս մարզերէն ներս։ Մանաւանդ յիշենք որ անցեալին երկրի հանրային կարծիքը մեծ, շատ մեծ պայքար տարած է առողջապահութեան, կամ կրթութեան ոլորտներու յատուկ անձերու շահի աղբիւրը ըլլալուն դէմ։
Իսկապէս ալ Թուրքիոյ որդեգրած նոր վարչաձեւին մէջ շնորհիւ նախագահի յանդգնութեան, քարերը գլորած եւ գտած են իրենց տեղերը։ Անցեալին ալ ամբողջ համակարգը կառուցուած է ճիշդ ալ այս մեծ գումարներով ներդրում ընող եւ ապա հասարակութեան միջոցները շահագործող դրամատէրերու ի նպաստ։ Բայց ոչ ոք համարձակած էր այդ խաղը այսքան բաց խաղալու։ Ձեւականը ուրիշ բան էր, երեւոյթը ուրիշ։ Հիմա վերացած է այս երկուքի միջեւ ձեւական պատնէշը եւ ամէն ինչ գտած իր յստակ իմաստը։ Անցեալին այս բոլորին նկատմամբ անտարբեր մնացողներու այսօրուայ ճիչն ու աղաղակը շատ ալ իրաւացի չէ։ Պարտինք տեսնել եւ խոստովանիլ իրողութիւնը։ Թուրքիա որպէս երկիր իր նախընտրութիւններուն թելադրած արդիւնքին հետ առերեսուելու պարտաւոր է։ Միամտութիւն է. «Մենք այսպէս չէինք յուսացած» ըսել։ Արդէն չէի՞նք գիտեր, ով որո՞ւ խնամին է կամ ով որու գործակատարը։ Անշուշտ գիտէինք, բայց կը սիրէինք չգիտցած երեւիլ։ Բայց ո՛չ, այդ իրաւունքը այլեւս չեն տար։ Ամէն ոք պարտի իր գործած մեղքին պատիժը հատուցել։ Թագաւորութիւն կոչուածը միայն հերոսապատում կարծողները հիմա թող առերեսուին իրենց իսկ ձեռքերով հիմնուած թագաւորութեան հետ, իսկ մենք, գալով մեզի մենք պիտի բաժնենք մեր իսկ ժողովուրդի նախասիրութեան հետեւանքը։ Եւ անշուշտ ոչ առաջին անգամ։
