Խորհրդային պատմաբանները չէին կարծեր թէ Քեմալականութիւնը երկար կեանք կ՚ունենայ

Երեւանի Ամերիկեան համալսարանի Քաղաքական եւ միջազգային յարաբերութիւններու պետ՝ պատմաբան Վահրամ Տէր Մատթէոսեան իր վերջին գրքի 
«Turkey, Kemalism and the Soviet Union: Problems of Modernization Ideology and Interpretation» Լոնտոնեան հրատարակութենէ առաջ այցելեց քաղաքս։ Օգտուելով այս այցելութենէն զրուցեցինք իրեն հետ։

ԵԴՈՒԱՐԴ ՏԱՆՁԻԿԵԱՆ

ՎԱՐԴՈՒՀԻ ԲԱԼԵԱՆ

 

Ե.Տ.- Ի՞նչ էր նիւթի դրդա­­պատ­­ճառնե­­րը։

Առանց քե­­մալա­­կան գա­­ղափա­­րախօ­­սու­­թիւնը ու­­սումնա­­սիրե­­լու կա­­րելի չէ Թուրքիոյ պատ­­մութիւ­­նը, քա­­ղաքա­­կան զար­­գա­­­ցումնե­­րը լիիրաւ կեր­­պով իւ­­րացնել։ Ես Թուրքիոյ նկատ­­մամբ հե­­տաքրքրու­­թիւն ու­­նե­­­ցայ 1997 թո­­ւակա­­նէն ի վեր։ Այս թո­­ւակա­­նը կը զու­­գա­­­դիպի երկրի պատ­­մութեան մէջ «փոսթմո­­տերն» ածա­­կանով նշո­­ւած զի­­նուո­­րական մի­­ջամ­­տութեան շրջա­­նին։ Այդ օրե­­րու ան­­ցուդար­­ձե­­­րուն հե­­տեւե­­լով նկա­­տեցի, թէ քե­­մալա­­կանու­­թեան եւ այլ գա­­ղափա­­րախօ­­սու­­թիւննե­­րու մրցակ­­ցութիւ­­նը Թուրքիոյ քա­­ղաքա­­կանու­­թեան հիմ­­քը կը կազ­­մեն։ Յա­­ջոր­­դող 10-15 տա­­րինե­­րու ըն­­թացքին ու­­սումնա­­սիրե­­ցի քե­­մալա­­կանու­­թիւնը եւ քա­­ղաքա­­կանա­­ցուած իս­­լա­­­մը։ Այդ հանգրո­­ւանին նկա­­տեցի, որ քե­­մալա­­կանու­­թիւնը դուրսէն դի­­տելով ու­­սումնա­­սիրող աղ­­բիւրնե­­րը խիստ ան­­բա­­­ւարար են։ Թէեւ կա­­յին քե­­մալա­­կանու­­թիւնը փա­­ռաբա­­նող, իս­­լա­­­մադա­­ւան հա­­սարա­­կու­­թիւննե­­րու հա­­մար լաւ օրի­­նակ մը ըլ­­լա­­­լով նկա­­րագ­­րող աղ­­բիւրներ։ Սա­­կայն այդ աղ­­բիւրնե­­րը ընդհան­­րա­­­պէս կու գա­­յին արեւմտեան աշ­­խարհէ։ Հոն զար­­մա­­­նալիօրէն կը բա­­ցակա­­յէին արա­­բական աշ­­խարհի կամ Խորհրդա­­յին միու­­թեան մեր­­ձե­­­ցու­­մը ցո­­լաց­­նող աղ­­բիւրներ։ 1920-30-ական տա­­րինե­­րու Թուրքիոյ պատ­­մութիւ­­նը ընդհան­­րա­­­պէս կազ­­մո­­­ւած է արեւմտեան ար­­ժէքնե­­րու հի­­ման վրայ։ Սո­­վետա­­կան ազ­­դե­­­ցու­­թիւնը գոր­­ծօն մը չէ եղած։ Մինչդեռ տո­­ւեալ տա­­րինե­­րուն Խորհրդա­­յին միու­­թիւնը Թուրքիոյ հետ ամե­­նասերտ շփում ու­­նե­­­ցող եր­­կիրնե­­րէն է։ Ու­­շադրու­­թեամբ հե­­տեւած է զար­­գա­­­ցումնե­­րուն։ Իրեն հա­­մար կա­­րեւոր էր նո­­րան­­կախ երկրին անկլոֆ­­րանքա­­կան ազ­­դե­­­ցու­­թե­­­նէ հե­­ռու մնա­­լը։ Թուրքիոյ պաշ­­տօ­­­նական պատ­­մութեան գրա­­կանու­­թեան մէջ «քե­­մալիզմ» եզ­­րը առա­­ջին ան­­գամ գոր­­ծա­­­ծուած է 1929-ին։ Մինչդեռ Սո­­վետա­­կան պատ­­մագրու­­թիւնը այդ նոյն եզ­­րը կ՚օգ­­տա­­­գոր­­ծէր 1920-ին։ 1926-ին Ստա­­լին կը փա­­ռաբա­­նէ քե­­մալա­­կան շար­­ժումը եւ այդ մեր­­ձե­­­ցու­­մը ըն­­դունե­­լու­­թիւն կը գտնէ յա­­ջորդ տա­­րինե­­րուն եւս։

Այդ տա­­րինե­­րուն Ռու­­սաստա­­նի մէջ կայ­­սե­­­րական շրջա­­նէ մնա­­ցած պատ­­մա­­­բան­­նե­­­րու եւ պոլ­­շե­­­ւիկ­­նե­­­րու մի­­ջեւ սուր տա­­րակար­­ծութիւն կը տի­­րէր։ Այդ տա­­րակար­­ծութիւ­­նը քե­­մալա­­կանու­­թիւնը ճիշդ չգնա­­հատե­­լու մե­­ղադ­­րանքով բազ­­մա­­­թիւ գիտ­­նա­­­կանի գնդա­­կահար­­ման պատ­­ճառ դար­­ձած է։ Անոնց մէջ են նաեւ Խորհրդա­­յին միու­­թեան Թուրքիոյ դես­­պա­­­նատան մէջ պաշ­­տօ­­­նավա­­րած կարգ մը ան­­ձեր։

Իմ քե­­մալա­­կան գա­­ղափա­­րախօ­­սու­­թեան դէմ ու­­շադրու­­թիւն սե­­ւեռե­­լու պատ­­ճառնե­­րէն մէկն ալ վեր­­ջերս հրա­­տարա­­կուած կարգ մը գիր­­քե­­­րը եղան։ Անոնցմէ մէկն է Շթե­­ֆըն Իհ­­րի­­­կի «Նա­­ցինե­­րը եւ Աթա­­թիւրք» անուն գիրքը։ Այս գիր­­քը կը պատ­­մէ, թէ Հիթ­­լեր եւ ազ­­գա­­­յին հա­­մայ­­նա­­­վարու­­թիւն կո­­չուած գա­­ղափա­­րախօ­­սու­­թիւնը ինչպէ՞ս ներշնչո­­ւած է քե­­մալա­­կանու­­թե­­­նէ։ Նման բնոյ­­թով գիրք մըն ալ հրա­­տարա­­կուած է Ֆրան­­սա­­­յի մէջ «Սի­­րուած բռնա­­կալը» խո­­րագի­­րով եւ կը պատ­­մէ ֆրան­­սա­­­կան քա­­ղաքա­­կան շրջա­­նակ­­նե­­­րուն քե­­մալա­­կանու­­թե­­­նէ ներշնչո­­ւելու երե­­ւոյթնե­­րը։ Կա­­րելի է ըսել, որ Գեր­­մա­­­նիան Թուրքիան ամ­­բողջո­­վին իր կող­­քին ու­­նե­­­նալէ ետք քե­­մալա­­կանու­­թեան ուղղո­­ւած քննա­­դատա­­կան մեր­­ձե­­­ցումնե­­րը միայն Խորհրդա­­յին միու­­թեան մէջ երե­­ւան եկան։

Ապա վրայ հա­­սաւ 1945-ը, ուր Խորհրդա­­յին իշ­­խա­­­նու­­թիւննե­­րը պա­­հանջ ներ­­կա­­­յացու­­ցին Կարս ու Ար­­տա­­­հանի հա­­մար։ Այդ դէպ­­քէն ետք յա­­րաբե­­րու­­թիւննե­­րը ալ աւե­­լի լա­­րուե­­ցան եւ նա­­խապէս քե­­մալա­­կանու­­թիւնը փա­­ռաբա­­նող­­նե­­­րը իսկ սկսան անոր ֆա­­շիս­­տա­­­կան յատ­­կութեան մա­­սին խօ­­սիլ։ Այստեղ կրնանք դի­­տար­­կել ռազ­­մա-աշ­­խարհագ­­րա­­­կան գոր­­ծօննե­­րու գա­­ղափա­­րախօ­­սու­­թեան վրայ ու­­նե­­­ցած ազ­­դե­­­ցու­­թիւննե­­րը։ Այս ժխտա­­կան մեր­­ցե­­­ցումնե­­րը շա­­րու­­նա­­­կուե­­ցան 1950-ական­­նե­­­րուն եւս։

 

Ե.Տ.- 1950-ական­­նե­­­րուն Խորհրդա­­յին միու­­թեան ձեռ­­նարկած հայ­­րե­­­նադար­­ձութեան քա­­ղաքա­­կանու­­թիւնը Թուրքիայէն կը դի­­տուէր, իբ­­րեւ «Ստա­­լին հա­­յերը մէկ­­տե­­­ղելով պի­­տի ար­­շա­­­ւէ Կարսն ու Ար­­տա­­­հանը» մտա­­հոգու­­թեամբ։ Իրա­­ւացի՞ էր այս վա­­խը։

Հա­­մաձայն եմ։ Ու­­սումնա­­սիրած եմ Խորհրդա­­յին միու­­թեան 1945-1953 թո­ւական­­նե­­­րու մի­­ջեւ Թուրքիայէն հո­­ղեր պա­­հան­­ջե­­­լու նիւ­­թը։ Սա շատ ան­­ճա­­­րակօ­­րէն գոր­­ծադրո­­ւած քայլ մը եղած է։ Ստա­­լինի եւ Կո­­միւ­­նիստ կու­­սակցու­­թեան կարգ մը բարձրաս­­տի­­­ճան գոր­­ծիչնե­­րու մտայ­­ղա­­­ցումն էր։ Ար­­դիւնքին Թուրքիա ալ աւե­­լի մեր­­ձե­­­ցաւ ԱՄՆ-ին։ 1950-1960 տա­­րեթի­­ւերուն Թուրքիոյ եւ Խորհրդա­­յին միու­­թեան յա­­րաբե­­րու­­թիւննե­­րը շատ վատ ըն­­թացքի մէջ էին։ Ընդմիշտ իրար կը քննա­­դատէին։ Խորհրդա­­յին միու­­թիւնը սար­­սա­­­փով կը հե­­տեւէր Թուրքիոյ մէջ ազ­­գայնա­­կանու­­թեան ծա­­ւալու­­մին։ Սա­­կայն յա­­ջոր­­դող տա­­րինե­­րուն նիւ­­թը աւե­­լի ակա­­դէմա­­կան մա­­կար­­դա­­­կով ալ սկսաւ քննար­­կո­­­ւիլ։ Բայց նո­­րէն ալ քե­­մալիզ­­մի վե­­րաբե­­րեալ գի­­տական ու­­սումնաիրու­­թիւննե­­րը շատ նո­­ւազ են։ Միայն ատրպէյ­­ճանցի ու­­սումնա­­սիրող մը կ՚աշ­­խա­­­տի այս նիւ­­թին վրայ։ Հի­­մա իմ գիր­­քի նպա­­տակը քե­­մալա­­կանու­­թեան հա­­մաշ­­խարհա­­յին պատ­­մութիւ­­նը ու­­սումնա­­սիրել է։ Մօտ օրե­­րուս Ֆրան­­սա­­­յի մէջ ալ «Մեր­­ձա­­­ւոր արե­­ւել­­քի եւ Պալ­­գա­­­նեան եր­­կիրնե­­րու քե­­մալիզ­­մի ըն­­կա­­­լու­­մը» անուն գիրք մը լոյս պի­­տի տես­­նէ։

Ես բա­­ցի Խորհրդա­­յին միու­­թեան քե­­մալիզ­­մը ըն­­կա­­­լելու երե­­ւոյթնե­­րէն, փո­­խան­­ցե­­­ցի նաեւ քե­­մալիզ­­մի պատ­­մութիւ­­նը։ Նիւթ ու­­նե­­­ցայ 1920-1970 տա­­րեթի­­ւերը։ Հինգ բա­­ժին­­նե­­­րէ բաղ­­կա­­­ցող այս հա­­տորին հինգ եւ վե­­ցերորդ բա­­ժին­­նե­­­րուն մէջ բա­­ցի պատ­­մութե­­նէ, քե­­մալիզ­­մի կեր­­պա­­­րանա­­փոխու­­թիւնն ալ ու­­սումնա­­սիրե­­ցի։

 

Վ.Բ.-Իսկ ին­­չո՞ւ է յատ­­կա­­­պէս 1920-1970 տա­­րեշրջա­­նի ընտրու­­թիւնը։

Հե­­տեւեալը կրնամ ըսել, 1980-ին զի­­նուո­­րական յե­­ղափո­­խու­­թե­­­նէ ետք ժո­­ղովուրդի վրայ գոր­­ծադրո­­ւած քե­­մալիզ­­մի ճնշու­­մը բա­­ւական տար­­բեր էր 1920-30-ական տա­­րեթի­­ւերու ըն­­թացքին պար­­տադրո­­ւածէն։ 1980-1995 տա­­րեթի­­ւերու մի­­ջեւ Հան­­րա­­­պետա­­կան կու­­սակցու­­թիւնը բա­­ւական մա­­շած էր եւ քե­­մալա­­կան գա­­ղափա­­րախօ­­սու­­թիւնն ալ անստոյգ վի­­ճակ մը կը պար­­զէր։ Ու­­րիշ ազ­­դակ մըն ալ 1970-ական տա­­րեթի­­ւերէն ետք քե­­մալիզ­­մի մա­­սին ու­­սումնա­­սիրու­­թիւննե­­րու բա­­ցակա­­յու­­թիւնն է։ Կրնանք ըսել, որ այդ տա­­րեթի­­ւերուն վերջ գտած է Խորհրդա­­յին միու­­թեան մէջ քե­­մալիզ­­մի մա­­սին ու­­սումնա­­սիրու­­թիւննե­­րը։ Թէեւ քե­­մալիզ­­մի նկատ­­մամբ հե­­տաքրքրու­­թիւնը շա­­րու­­նա­­­կած էր վառ մնալ։ Իսկ ար­­դէն 1990-ական­­նե­­­րուն այ­­լեւս Խորհրդա­­յին միու­­թիւն մըն ալ գո­­յու­­թիւն չու­­նէր։ Այդ իսկ պատ­­ճա­­­ռաւ որո­­շեցի գիր­­քը վեր­­ջա­­­ւորու­­թեան բե­­րել 1970-ին։

 

Վ.Բ.- Քիչ առաջ նշած էիք Ստա­­լինին քե­­մալիզ­­մը բնու­­թագրե­­լու նիւ­­թը։ Ի՞նչ տե­­սակ կը բնու­­թագրէ Ստա­­լին։

«Շատ ու­­րախ ենք Թուրքիոյ մէջ գոր­­ծադրո­­ւած յե­­ղափո­­խու­­թեան պատ­­ճա­­­ռաւ։ Այս յե­­ղափո­­խու­­թիւնը իր աւար­­տին կը հաս­­նի գիւ­­ղա­­­ցինե­­րուն ալ ներգրա­­ւուե­­լով»։ Այ­­սինքն Ստա­­լինի մեր­­ձե­­­ցու­­մը Մարքսիստ- Լի­­նինիստ բնոյթ ու­­նի։ Ան­­շուշտ ու­­շագրաւ է նաեւ 1920-ի Դեկ­­տեմբե­­րին Հա­­յաս­­տա­­­նէն հե­­ռացած դաշ­­նակցա­­կան­­նե­­­րու քե­­մալիզ­­մի հան­­դէպ մեր­­ձե­­­ցու­­մը։ Ու­­շագրաւ թղթակ­­ցութիւններ կան, որոնք հա­­սած են մին­­չեւ մեր օրե­­րուն։ Եր­­կու բարձրաս­­տի­­­ճան դաշ­­նակցա­­կան գոր­­ծիչ որոնցմէ մէ­­կը դաշ­­նակցա­­կան կա­­ռավա­­րու­­թեան ար­­տա­­­քին գոր­­ծոց նա­­խարա­­րը եղած է, եր­­կու ամիս տե­­ւողու­­թեամբ կը թղթակ­­ցին իրա­­րու հետ քննար­­կե­­­լով քե­­մալիզ­­մի ապա­­գան։ Անոնցմէ մէ­­կը հա­­մոզո­­ւած է, որ քե­­մալա­­կանու­­թիւնը կար­­ճա­­­տեւ հո­­սանք մը ըլ­­լա­­­լով պի­­տի մնայ, իսկ միւ­­սը բո­­լորո­­վին հա­­կառակ կար­­ծիք ու­­նի։ Ան հա­­մոզո­­ւած է, թէ քե­­մալա­­կանու­­թիւնը 50 տա­­րինե­­րու ըն­­թացքին հա­­սու­­նա­­­ցած գա­­ղափա­­րախօ­­սու­­թիւն մը ըլ­­լա­­­լով պի­­տի յաղ­­թա­­­նակէ։

Այս մեկ­­նա­­­բանու­­թիւններն ալ տեղ գտան գիր­­քին մէջ։ Այսպէ­­սով մենք կը տես­­նենք ո՛չ միայն Խորհրդա­­յին միու­­թեան կամ Ռու­­սիոյ դաշ­­նութեան մեր­­ձե­­­ցումնե­­րը, այ­­լեւ հայ քա­­ղաքա­­կան միտ­­քի մեկ­­նա­­­բանու­­թիւննե­­րը։

 

Ե.Տ.- Խորհրդա­­յին Ռու­­սաստան քե­­մալիզ­­մը կ՚ու­­սումնա­­սիրէ քա­­ղաքա­­կան մեր­­ձե­­­ցումով։ Նոյն հո­­սան­­քը գա­­ղափա­­րական առու­­մով ու­­սումնա­­սիրող­­ներ ալ եղա՞ծ են։

Մին­­չեւ 1926 կամ 1927 կը հան­­դի­­­պինք աւե­­լի գի­­տական վեր­­լուծումնե­­րու։ 1890-ական­­նե­­­րէն ի վեր Ռու­­սաստա­­նի մէջ կար եր­­կու գի­­տական կեդ­­րոն՝ «Սենքդ Փե­­թերսպուրկ» եւ «Մոս­­կո­­­ւա»։ Խորհրդա­­յին կար­­գե­­­րու հաս­­տա­­­տու­­մէն ետք բազ­­մա­­­թիւ գիտ­­նա­­­կան­­ներ շա­­րու­­նա­­­կեցին իրենց ու­­սումնա­­սիրու­­թիւննե­­րը եւ այսպէ­­սով գո­­յատե­­ւեց գի­­տական մեր­­ձե­­­ցու­­մը։ 1926-ին այդ մեր­­ձե­­­ցու­­մը փո­­խուե­­ցաւ։ Մին­­չեւ այդ տա­­րեթիւ նիւ­­թը կը քննար­­կո­­­ւէր գա­­ղափա­­րախօ­­սու­­թեան հի­­ման վրայ։ Ապա ըն­­թացքը փո­­խուե­­ցաւ եւ խնդի­­րի քննարկման մէջ նոր ծան­­րութիւն ու­­նե­­­ցաւ հա­­կագա­­ղու­­թա­­­տիրա­­կան թեր­­միննե­­րը։ Կը տես­­նենք, թէ խորհրդա­­յին պատ­­մա­­­բան­­նե­­­րը քե­­մալիզ­­մը կը դի­­տէին ընտրա­­նիի մը գա­­ղափա­­րախօ­­սու­­թիւնը ըլ­­լա­­­լով։ Հե­­տեւա­­բար հա­­մոզո­­ւած էին, որ ան եր­­կա­­­րատեւ պի­­տի չըլ­­լայ։ Չէ՛ որ գիւ­­ղե­­­րը յե­­տամ­­նա­­­ցու­­թեան մէջ էին։ Ապա տե­­սանք, որ 1950-ական­­նե­­­րուն յան­­կարծա­­կի ոս­­տում ար­­ձա­­­նագ­­րեց պահ­­պա­­­նողա­­կանու­­թիւնը։ Նախ Դե­­մոկ­­րատ կու­­սակցու­­թեան, ապա Ար­­դա­­­րու­­թիւն կու­­սակցու­­թեան վե­­րել­­քով հա­­սանք ազ­­գա­­­յին տե­­սու­­թեան բարձրաց­­ման։

1920-ական տա­­րեթի­­ւերուն շատ հե­­տաքրքրա­­կան երե­­ւոյթ մը կը պար­­զուի եւ Խորհրդա­­յին միու­­թիւնը քե­­մալիզ­­մը օրի­­նակ մը ըլ­­լա­­­լով կը ներ­­կա­­­յաց­­նէ Չի­­նաս­­տա­­­նին։ Այստեղ տե­­ղի կ՚ու­­նե­­­նայ տա­­րակար­­ծութիւններ։ Թրոչ­­քի եւ իր հա­­մախոհ­­նե­­­րը կը պաշտպա­­նեն քե­­մալա­­կանու­­թեան Չի­­նաս­­տա­­­նի եւ այլ եր­­կիրնե­­րու մէջ ալ գոր­­ծադրո­­ւիլը։ Ստա­­լին հա­­մակար­­ծիք չէ։ Ան քե­­մալիզ­­մը կը դի­­տէ որ­­պէս քաղ­­քե­­­նինե­­րու յե­­ղափո­­խու­­թիւն եւ կ՚ըսէ թէ հա­­զիւ այդ գա­­ղափա­­րախօ­­սու­­թեան յա­­ջողու­­թիւնը տես­­նե­­­լէ ետք կա­­րելի է զայն այլ եր­­կիրնե­­րու հա­­մար ալ օրա­­կար­­գի բե­­րել։ Ստի­­պուած էի գիր­­քը որոշ սահ­­մա­­­նի մը մէջ հա­­մախմբե­­լու, հե­­տեւա­­բար կարգ մը նիւ­­թե­­­րը պէտք եղա­­ծին չափ խո­­րը չեմ կրցած ու­­սումնա­­սիրել։ Յոյս ու­­նիմ որ Ու­­րիշներ եւս կը շա­­րու­­նա­­­կեն այս նիւ­­թը, քա­­նի որ իմ գիր­­քը ար­­դէն նման ներշնչու­­մի մը պատ­­ճառ դառ­­նա­­­լու կա­­րողու­­թիւն ու­­նի։ Օրի­­նակի հա­­մար գիր­­քիս մէջ ու­­սումնա­­սիրե­­ցի Հնդկաս­­տա­­­նի մու­­սուլման­­նե­­­րու քե­­մալիզ­­մի մեր­­ձե­­­ցու­­մը։ Ամ­­բողջ իս­­լամ աշ­­խարհը տպա­­ւորո­­ւած է քե­­մալիզ­­մէն եւ ան կը դի­­տէ շատ դրա­­կան զար­­գա­­­ցում մը ըլ­­լա­­­լով։ Միայն Խորհրդա­­յին միու­­թիւնն է, որ քննա­­դատա­­կան մեր­­ձե­­­ցում կրցած է ու­­նե­­­նալ եւ անոր ետին ալ ան­­շուշտ կայ գա­­ղափա­­րախօ­­սական գոր­­ծօ­­­նը։

 

Վ.Բ.- Թուրքիոյ հա­­սարա­­կու­­թեան մե­­րօրեայ խնդիր­­նե­­­րու պատ­­ճա­­­ռը կը տես­­նէք գա­­ղափա­­րախօ­­սական գետ­­նի վրայ։ Ու­­րեմն քե­­մալիզ­­մը այդ խնդիր­­նե­­­րու պատ­­ճա՞ռն է, թէ ոչ հե­­տեւան­­քը։

Այստեղ նկա­­տի ու­­նե­­­նանք քե­­մալիզ­­մի վեց սկզբունքնե­­րը։ Իրա­­կանու­­թեան մէջ անոնք սկզբու­­նքէն աւե­­լին կը խորհրդան­­շեն։ Նախ նշենք թրքու­­թիւնը։ Այս մէ­­կը հիմ­­նա­­­կան էր։ Վրայ հա­­սան հան­­րա­­­պետա­­կանու­­թիւնը, լաիքու­­թիւնը, պե­­տակա­­նու­­թիւնը, ազ­­գայնա­­կանու­­թիւնը եւ յե­­ղափո­­խակա­­նու­­թիւնը։ Իսկ այժմ տես­­նե­­­լով կա­­տարո­­ւած փո­­փոխու­­թիւննե­­րը կը նկատենք որ պահ­­պա­­­նողա­­կանու­­թիւնը, իս­­լա­­­մակա­­նու­­թիւնը աւե­­լի գե­­րիշ­­խող դե­­րակա­­տարու­­թիւն ստանձնած են։ Անոնք են որ կը ձե­­ւաւո­­րեն քա­­ղաքա­­կան դաշ­­տը։ Ճիշդ է, որ պար­­տադրո­­ւած ար­­դիաշունչ կեն­­ցա­­­ղը որոշ չա­­փով խորթ թո­­ւացած է հա­­սարա­­կու­­թեան։ Անոր հե­­տեւան­­քով ալ Թուրքիա չէ կրցած ամ­­բողջա­­կան զար­­գա­­­ցում մը ար­­ձա­­­նագ­­րել։ Հե­­տեւա­­բար այ­­սօ­­­րուայ Թուրքիոյ խնդիր­­նե­­­րը ըն­­կա­­­լելու հա­­մար ստի­­պուած ենք շատ աւե­­լի վաղ շրջան­­նե­­­րը՝ Հա­­միտեան տա­­րինե­­րը ու­­սումնա­­սիրե­­լու։ Ար­­դա­­­րեւ նա­­խագահ Էր­­տո­­­ղան ալ իր հա­­յեաց­­քը ուղղած է ան­­ցեալին եւ կ՚ու­­զէ այդ ան­­ցեալը վե­­րակեն­­դա­­­նացնել։

Kategoriler

ԱՌՕՐԵԱՅ