Դեկ­տեմբե­րի 10-ին Ստոք­հոլմում հան­դի­սաւոր արա­րողու­թեան պայ­մաննե­րում պե­լառուս գրող Սվետ­լա­նա Ալեք­սիեւի­չին կը յանձնուի Նո­պէլեան մրցա­նակ, որը շնոր­հե­ցին նրան 8 Հոկ­տեմբե­րին հե­տեւեալ ձե­ւակեր­պումով. նրա ար­ձա­կի բազ­մա­ձայն հնչե­ղու­թեան, ինչպէս նաեւ տա­ռապան­քի եւ արիու­թեան յա­ւեր­ժացման հա­մար։ Ռու­սա­լեզու տա­րածաշրջա­նի, այ­սինքն սո­վետա­կան, այ­սօր ար­դէն յետ­սո­վետա­կան երկրնե­րի հա­մար դա մեծ իրա­դար­ձութիւն է։ Մէկ մի­լիոն տո­լարից աւել է կազ­մում մրցա­նակը, եւ պարզ է, որ գրո­ղին հենց այնպէս չեն շնոր­հում այդ գու­մա­րը, սա­կայն նա­խան­ձը, չա­րու­թիւնն ու ան­հանդուրժո­ղակա­նու­թիւնը որ­պէս ար­ձա­գանգ վկա­յում են, որ այս տա­րածաշրջա­նում ոչինչ չի փո­խուել զան­գուածա­յին մտա­ծելա­կեր­պի մէջ. եթէ գրո­ղին Նո­պէլեան են շնոր­հել, ու­րեմն նա դա­ւաճան է։ Այժմ յի­շենք, թէ ինչպէս էր ար­ձա­գան­գում եր­կի­րը, որին առաջ­նորդում էր կո­մու­նիստա­կան կու­սակցու­թիւնը, այն գրող­նե­րի հան­դէպ, որոնց գնա­հատում էր «թշնա­մի» Արեւ­մուտքը։

74 ամեայ Ստեփան Պոտուեան լիոնաբնակ ֆրանսահայ մըն է։ Երիտասարդութեան տարիներէն ի վեր կը ճամբորդէ աշխարհի զանազան վայրերը։ Դէպի Թուրքիա իր առաջին ճամբորդութիւնը կը կատարէ 1968-ին, Կապատովկիա։ 1969-ին երկրորդ այցելութիւնը ուղղուած է Արեւմտեան Հայաստան։ Պատահաբար կը ծանօթանայ քիւրտ երիտասարդի մը, որուն հետ բարեկամութիւնը կը շարունակուի մինչեւ քանի մը տարի առաջ, երբ ան ոճիրի մը զոհ կ՚ըլլայ Փարիզի մէջ։ «Զաւակները իմ զաւկիս նման կը սիրեմ։ Երբ որ Թուրքիա գամ, անպայման կ՚այցելեմ իրենց ընտանիքը» կ՚ըսէ Պոտուեան։

Նախորդ Շա­­բաթ առա­­ւօտ Ան­­գա­­­րայի Կա­­յարա­­նին առ­­ջեւ պայ­­թող ռումբերուն տե­­ղի տուած ցնցումնե­­րը մին­­չեւ օրս կը շա­­րու­­նա­­­կուին։ Թեր­­թիս հրա­­տարա­­կութեան պատ­­րաստուած պա­­հուն Ան­­գա­­­րայի Բժիշկնե­­րու Կա­­ճառը զո­­հուած­­նե­­­րուն թի­­ւը կը յայ­­տա­­­րարէր 106։

Ռուբեն Վարդանյան՝ գործարար և բարերար, IDeA բարեգործական հիմնադրամի, ‹‹100 կյանք››նախագծի և Դիլիջանի արվեստի նախաձեռնության հիմնադիր:

28 Սեպտեմբերը ուսման տարեշրջանի բացումն է Թուրքիոյ տարածքին։ Այդ օր 18 միլիոն աշակերտներ մուտք գործեցին դպրոցներէ ներս, ամբողջ ինը ամիսներ ինչ-ինչ դժուարութիւններ յաղթահարելու միտումով։

Հայրս ծնած էր Տի­յար­պէ­քիրի Հազ­րօ քա­ղաքը։ 1930-ին ինը տա­րեկան էր երբ իր ծնող­նե­րուն հետ գաղ­թեց դէ­պի Հա­լէպ։ Անհրա­ժեշտ ճամ­բորդու­թիւն մըն էր այս։ Մեծ մայրս ու մեծ հայրս ցե­ղաս­պա­նու­թեան տա­րինե­րուն իրենց ըն­տա­նիքին կա­րեւոր մա­սը կորսնցու­ցած որ­բեր էին։ Դի­մադ­րե­ցին բռնի իս­լա­մաց­նե­լու հո­սան­քին եւ Հազ­րօն լքե­լով ապաս­տա­նեցան Տի­յար­պէ­քիր։ Բայց այս տեղն ալ ապա­հով չէր իրենց հա­մար, ու այսպէ­սով հե­տեւե­ցան իրենցմէ առաջ գաղ­թած բա­րեկամ­նե­րու, ազ­գա­կան­նե­րու ու­ղիին ու հա­սան Սու­րիա։

Աւե­լի քան 11 տա­րի բան­տարկութեան դա­տապար­տուած Սե­ւան Նշա­նեան կը փո­խադ­րուի աւե­լի մեղմ պայ­մաններ ու­նե­ցող Սուլթան Հի­սարի Բաց Ար­գե­լանո­ցը։ Ան այս օրե­րուս ժա­մանա­կաւոր ազա­տու­թիւն մը կ՚ապ­րի, որուն շնոր­հիւ յա­ջողե­ցանք իր հետ կապ հաս­տա­տել։