Հրանդիս ձօնուած Արդի Օրաթօրիոյին քօնսէրը փէք աղուոր էր փէք, չկացողները իրապէս մենծ պան փախցուցին։ Հէլպէթ քիմ կենէ մերին թարաֆէն շատ անտեսանելի ունկնդիր կար։ Հէլէ կործին մէջ Հրանդս կայ նէ հիչ պակաս կը մնայի՞նք մի։ Ռէսմէն վազն ի վազ կացինք, հիւրերէն պիլէմ կանուխ, մէյ մէկ քէօշէ տեղաւորուեցանք։ Ան պատրաստութեան թէլաշէները դիտեցինք, սալօնին սըրա սըրա լեցուելը թաքիփ ըրինք։ Անանկ մենծ հէլաճան մը ունէինք քիմ թարիֆ չեմ կրնար ընել. օղջ ըլլայինք տէ մենք բեմ էլլայինք նէ աս խըտար կ՚ըլլար եանի եա։ Երբ քիմ միւզիքը պաշլայեց, ատ վայրկեանին սանքիմ սիրտիս մէջը կրակ մը ինկաւ եւ մինչեւ սօնը չմարեցաւ։ Ախ չօճոխները անանկ կործ մը, օրթա հանած էին քիմ էրկան ատեն յիշողութիւններէն չի պիտի սրբուի։ Մաժակիս եւ Պերճուկիս ալ աֆէրիմ։ Վստահ էմ քիմ հիչ մէկը աս պիչիմ պան մը չէր պէքլէյեր կոր։ Սկսաւ նէ նէֆէսները պռնուեցաւ, անճախ էն սօն նօթային թողտրուեցաւ. քօրօն միաբերան ճիշդ Հրանդիս ըսածին պէս «սէր, սէր, սէր» տէյիմ պոռալնիքէն։
Միւզիքը ուրիշ աղուոր, խօսքերը ուրիշ աղուոր, քօրօն եւ սօլիստները. Պօղոսը, Գարինը, Սէրճանը ուրիշ աղուոր էին։ Միշտ համեստ կեցուածքլը եավրուս չօճոխս Յակոբ Մամիկոնեանս, թեւերը վեր առած ատեն ասլանի պէս շախլանմիշ կ՚ըլլար կոր. «հօրմէս տէվր առած Լուսաւորիչ երգչախումբս աս է իշտէ» կ՚ըսէր կոր սանքիմ։ Շիտակը որ մէջը գովելիքս շաշըրմըշ ըրի։ Ան կէնճ ու կանանչ չօճոխները ին՜չ խըտար զգացում եիւքլէնմիշ էղեր էն մէյերսէմ։ Աս կործերը զգացում չեղած երբեք ասանկ մենծ յաջողութիւնով չելլար։ Ան խըտար մէջերնէն գալով, ան խըտար իշթախլը կ՚երգեն կոր քիմ բառ մը չհասկցողներուն պիլէմ աչքերը լեցան։
Աֆէրիմ Մխիթարեանցիներուն քիմ ասանկ անմոռանալի օր մը ապրեցուցին համայնքին։ Շիտակը ամէն պան փռիմա էր ըսել կ՚ուզէի, էկեր քիմ ատ փրօկրամի գրքոյկները չըլլային նէ։ Ի՞նչ էր ատ ատանկ եահու միլլէթին քիթին խնտալու պէս. ճանճի քաքի չափ գիրերով հէմ տէ սեւ էջերու վրայ գրուած… սուգ ըլլայ տէյիմ ըրին զաար։ Հիչ պէտքը չկար եա, պարէմ պուտ մը տահա մենծ ըլլար տէ միլլէթը ըսուածները հասկնայ տէյիմ մութին ճէպ թէլէֆօնուի լուսով, կէօզլիւքներ հանելով տնելով չարչարանք չքաշէր։ Ան խըտար մէսարիֆ ըրեր էք ա՞ն մի էւէլ էկաւ։ Չըսէի նէ կը ճաթէի եանի եա։