Անցածները նօստալժիներս տէփրէշմիշ էղաւ տէ, սանկ քաղաքին մէջ թուր մը նետեմ ըսի։ Շատոնց է քիմ ճանչւորներուս կտնուած տեղերէն անդին աչք չէի նետած։ Աման Աստուած, ան ինչ խըտար փուխուեր է Պոլիսը եահու, եանի եա ըռէսմէն խէրը անիծեր էն կիւզէլիմ քաղաքիս։ Ամէն թարաֆը ծածկեր էն, տակէն վրայէն թօհաֆ ճամբաներ, թիւնէլներ շիներ էն, տգեղ կէօքտէլէններ տնկեր էն։ Ան քարթ փօստալներու նիւթ էղած թապլոյի պէս սիլուէթին էսամէն պիլէմ չէ մնացեր։ Ուր է կղզի կացած էկած ատեննիս շոգենաւին ատ թարաֆը կը նստէինք տէ ան սիլուէթին էտեւէն մայրամուտը կը դիտէինք։ Ան խըտար գեղեցիկ կ՚երեւար քիմ, ամէն օր տեսնայինք նէ պըխմիշ չէինք ըլլար, միլիոն անգամ պատկերը կը քաշէինք։ Հիմա էրեւցողը ուրիշ քաղաք մըն է կիտես քիմ։
Ես Գատըգիւղ մօտեցած ատենը տեսնուած ատ թօհաֆ վինչերու նմանող մետաղի եըղընին ի՞նչ կ՚ըսէք։ Ատայի մը չափ կայ, վրան հազարաւոր, քօնթէյնըր ըսուած տեւ տեւ պաներ մը կան, օթօներ, քամյօններ կու գան եիւքլէնմիշ կ՚ընեն կոր։ Հայտարփաշայի կարը ըսես նէ ատանկ պօշ պօշ կեցած է։ Ամէն թարաֆը փուխուեր է, ամէն թարաֆը։ Հալըճըօղլու, Պալաթ, Հալիճ պազի հին շէնքերը սէօզտէ նորոգելով պահպաներ էն ամա «քիթապընա ույտուր» ծեւ մը գտածնին փլցունեն կոր։ Փէրա ալ անանկ Պօսֆորի կողմերն ալ անանկ։
Հաճըօսմանէն անդին մերին կէնճութեանը եապանի անտառներ էին, հիմա ըսես նէ ուրիշ քաղաք մըն ալ հոն կայ սանքիմ։ Սարըյար էրթալն իքէն եալիներուն առջեւէն անցնող ճամբայ մըն ալ շիներ էն մէյերսէմ, նոր չէ էղեր ամա էս նոր ֆարղին կացի։
Միլլէթին տունին, ծովի մանզարալը օտային պալքօնին առջեւէն օթօներ կ՚անցնի կոր։ Ախ ո՞ր մէկը ըսեմ. քէշքէմ հիչ չպտըտէի տէ յիշողութեանս մէջը էղածին պէս թող մնար։ Թրաֆիկը ըսես նէ իլլէթ պան մը. վայ օթօ կործածելու մէճպուր էղողներուն։ Սինիրի հիւանտ կ՚ըլլաս եանի եա։ Եահու աս ինչ օթոյի պօլութիւն կայ, վախտին ունեցողը մատով կը ցուցունէին։ Ճամին առջին կը նստէինք տէ մինչեւ գիշեր անցնող օթօները կը համրէինք։ Հիմա մարդէն շատ օթօ կայ սօխախները։ Էհ, խալտըրըմներուն քէնարներն ալ սըրա սըրա փարք ըրեր էն հէլպէթ։ Փանկալթըին ճատտէն 4 սըրա օթօ սըղմելն իքէն, քէնարը կեցողներուն էրխէն թէք սըրայի ինջեր է։ Վախ էմ ըսեր քեզի կիւզէլիմ քաղաքս։