ԼՈՒՑԻՔԱ ՏՈՒՏՈՒ

Լուցիքա Տուտու

Մենծ ամօթ էղեր է

Պէլ­քիմ աչ­քերնէդ փա­խած է տէ­­յիմ մէյ մը, մէվ­­զու ընեմ ըսի չիւնքիւմ փէք արու­­նիս տպաւ։ Վստահ էմ քիմ մէ­­ջեր­­նէդ պա­­զինե­­րը ատ ին­­թէրնէթ ըսուած պա­­նէն իմա­­ցած ըլ­­լա­­­լու էք։ Էս հէմ չի­­մացող­­նե­­­րուն հա­­մար պի­­տի գրեմ, հէմ ալ պէլ­­քիմ կ՚ամչնաք տէ աս­­կէ ետ­­քը խել­­քերնիդ պուտ մը կլոխ­­նիդ կը թօ­­փէք տէ­­յիմ յոյս մը ու­­նե­­­նալուս հա­­մար։ Հըն­­ճալ Ու­­լուչը ամէն­­նիդ ալ կը ճանչնաք հէ­­րալ­­տէ։ Մար­­դը արա­­տա պիր, հրա­­ւիրուած հայ­­կա­­­կան ելոյթնե­­րուն ներ­­կայ կը կտնուի էտե­­ւէն ալ մութլա­­խա ծառ­­քէն էկա­­ծին չափ դրա­­կան պա­­ներ կը գրէ եւ գո­­վասան­­քի խո­­րաթա­­ներ կ՚ընէ։

Ան­­ցածնե­­րը Արա եւ Շա­­միրա­­մին ներ­­կա­­­յաց­­ման կա­­ցեր է։ Փէք հաւ­­ներ է ետքն ալ թեր­­թին մէջ աղուոր աղուոր պա­­ներ գրեր է։ Հէլ­­պէթ քիմ գո­­վասանքնե­­րը Մա­­րալ անու­­նին ուղղուած էն էղեր։ Մար­­դը ուրկէ կիտ­­նայ քիմ էր­­կու չէ­­շիտ Մա­­րալ ու­­նինք մենք եւ անու­­նի մը հա­­մար պօ­­յու­­նա իրար կ՚ու­­տեն։ Տար­­բե­­­րի տէ­­յիմ քո­­վը իլա­­ւէներ մը դրուած էն ամա հայ չե­­ղողը կը հասկնա՞յ մի կը կար­­ծէք կոր։ Անոր միտ­­քը մի­­նակ «Մա­­րալ» մը կը մնայ։ Տէր­­քէն էֆէն­­տիմ. Միւս Մա­­րալէն աղջնակ մը (նա­­յեցէք անու­­նը չեմ տար կոր քիմ պիւսպիւ­­թիւն ըռէ­­զիլ չըլ­­լայ) չու­­տեր չխմեր մար­­դուն մէյլ մը կը նե­­տէ կոր։ Կ՚ըսէ կոր քիմ «անոնք սախ­­թէ էն, իրա­­կանը մենք էնք… ամ­­սուն 24-ին ալ ներ­­կա­­­յացում ու­­նինք տուք մե­­րինին էկէք» սա­­ւոր նա­­յէ տուն… ըլ­­լա­­­լի՞ք պան է ասի­­կա։

Մարդն ալ աս հա­­յէն զատ հիչ մէ­­կուն խել­­քը չհաս­­նե­­­լիք թօ­­հաֆու­­թեան շա­­շըր­­միշ կ՚ընէ կոր- ինչպէս քիմ. ատ մէյ­­լը ղրկո­­ղին անու­­նէն աղ­­ջիկ ըլ­­լա­­­լը պի­­լէմ չհասկնար կոր զա­­թը տէ «Պայ պիլ­­մէմ քիմ» տէ­­յիմ հի­­թապ կ՚ընէ կոր։ Սը­­նըր­­լանմիշ ըլ­­լա­­­լէն «եահու զա­­թը փէք փէք 70 հա­­զարի խը­­տար մնա­­ցեր էք եւ պօ­­յու­­նա ալ կը պաք­­սիք կոր, պա­­րէմ մնա­­ցող­­նե­­­րը իրար պռնեն նէ չըլ­­լա՞ր, տէ­­մէք իրա­­րու «սախ­­տէ­­­քեար» ըսե­­լու չափ փար­­չա­­­լան­­միշ էղեր էք» կ՚ըսէ կոր եւ «Պա­­րոն չի­­տեմ ին­­չեան ամ­­սուն 26-ին ալ սա­­խըն ին­­ծի չպէք­­լէ­­­յէք» ըսե­­լէն ալ կը վեր­­ջա­­­ցու­­նէ կոր։

Հաւ­­նե­­­ցա՞ր հի­­մա ըրածդ չօ­­ճոխս. իշ­­կիւզա­­րու­­թեանդ էրէ­­սէն, մե­­րին ինչ խը­­տար իրար չպռնող հաթ­­թա քէօս­­տէքլէ­­միշ ընող ազգ մը ըլ­­լալնիս պիւսպիւ­­թիւն ստու­գուեցաւ։ Մենք զա­թը շատ աղէկ կի­տենք քիմ հայ մը, հա­յու մը «աֆէ­րիմ» չը­սէ տէ­յիմ ծառ­քէն էկա­ծը կ՚ընէ ամա պա­րէմ աշ­խարքին ըռէ­զիլ չըլլայինք։