Անուանի վիպագիր Ահմէտ Ալթան գրական մարզի մէջ կարծես աւելի ուշադրութիւն կը գրաւէ իր յօդուածներով նաեւ։ Թերթի սիւնակներուն մէջ կարճատեւ կեանք ունեցող գրութիւններ են յօդուածները, որոնք տաղանդաւոր հեղինակներու գրիչէն դարձեալ կրնան վերածուիլ գրական արժէք ներկայացնող ստեղծագործութեան։ Բոլոր տրամաբանութիւններէն հեռու մեղադրանքներով բանտարկութիւնը Թուրքիոյ մէջ սովորական երեւոյթ մը դարձած է։ Արդարեւ Ահմէտ Ալթան ալ իր եղբօր հետ միասին միջոցէ մը ի վեր կը վայելէ ազատազրկման ենթարկուելէ ծագած պատիւը։ Իրաւ ալ ներկայ պայմաններու մէջ բանտարկութիւնը պատուաբեր երեւոյթ է, որուն արժանանալ պիտի ուզէ ամէն մտաւորական, փաստելու համար իր կամքի ու մտքի ազատութիւնը։ Ան վերջերս ստորագրեց յօդուած մը, ուր փիլիսոփայական վերլուծումով մը խորհուրդներ կ՚առաջարկէր ժամանակի մէջ բանտարկուած ըլլալու երեւոյթի շուրջ։ Կը հաստատէր որ մարդկութեան գտած մեծագոյն պատժամիջոցն է ազատազրկումը։ «Պատժել ուզած մարդդ կը դնես կապանքի տակ եւ կ՚արգիլես անոր մարդկանց հետ ազատ շփումը։ Անշուշտ որ տառապանք մըն է այս։ Հապա ի՞նչ կը նշանակէ ժամանակին մէջ բանտարկուիլ», հարց կու տայ Ալթան եւ ըսածները ալ աւելի պարզելու համար կը շարունակէ խորհրդածութեան։ «Շուրջ հարիւր տարի նոյն օրուան արթննալը ի՞նչ կը նշանակէ օրինակ։ Հարիւր տարուայ հոլովոյթով ամէն օր նոյն աղէտալի կեանքը ապրիլ, կարծել որ ինչոր պատահեցաւ, պատահեցաւ անցեալի մէջ, բայց ապա վերստին ապրիլ այդ նոյն չար պատահարը։ Ոչ մէկ ձեւով փորձուիլ եղած չարիքէն եւ ամէն նոր օրի հետ կրկին ապրիլ նոյն մղձաւանջը»։ Մեր ապրած օրերու տրամադրութիւնը միթէ աւելի լաւ բնութագրել կարելի՞ է։ Իրաւ ալ Թուրքիա վերջերս մատնուած է այս դիրքին, ուր ամէն օր կրկին պիտի ապրի այն չար պատահարները, որոնք անընդհատ կը կրկնուին իւրաքանչիւր այգաբացի հետ։ Մենք դարձեալ պարզամիտ ըլլանք եւ հաւատանք որ չի կարելի։ Սակայն ինչպէս ըսինք բացարձակ միամտութիւն մըն է մեր այս համոզումը, քանի որ կրկին ու կրկին փորձուած իրողութիւնը կը թելադրէ «կարելի է», «եւ կարելի», «եւ ընդմիշտ կարելի»։
Այս սիւնակներու մէջ առանց վարանելու խոստովանած ենք մեր հաւատքի թերութիւնները։ Սակայն միւս կողմէ ալ սիրած ենք յոյսը վառ պահելու, ապագայ սերունդներու նկատմամբ հաստատ վստահութիւններ սնուցանելու մեր կամքը։ Իսկ հիմա եկանք այնպիսի հանգրուանի մը, ուր պիտի դժուարանանք մեր այդ կամքին վրայ յամառելու։ Անտանելի պիտի ըլլայ նոյն միամիտ լաւատեսութիւնը պահել։ Քանի որ չարիքը եւ չար միտքը աւելի ձեռնտու է, քան որեւէ բարի կամեցողութիւն։ Մարդիկ հրապարակ կ՚իջնան այնպիսի ելոյթներով, ուր մարդս կը վարանի լսածներուն իրողութիւնով։ Շուարած իրարու կը հարցնենք «իրա՞ւ այսպէս ըսաւ»։ Չենք կրնար հաւատալ նոյնիսկ մեր լսածներուն։ Բայց իրողութիւնը կը մնայ անփոփոխ։ «Այո՛, այդպէս ըսած է» եւ աւելի զարմանալին, ոչ ոք կը ձայնակցի մեր զարմանքին։ Ի վերջոյ Ահմէտ Ալթան հնազանդ մնալով իր հօրը, նոյնպէս անուանի արձակագիր Չէթին Ալթանի աւանդին յօդուածը կ՚աւարտէ լաւատեսութեամբ։ «Անհոգ եղէք թերեւս ամէն ինչ աւելի լաւ պիտի ըլլայ», բայց իրողութիւնը տակաւին կը մնայ անփոփոխ. Ահմէտ Ալթան կ՚ապրի բանտի պայմաններու մէջ, անդին երկիրը կը շարունակուի կեղեքուիլ Թուրքիոյ օլիկարխներու հրոսախումբի մը կողմէ, որոնք իրենց բոլոր օրինականութիւնը կը ստանան ընտրութիւնով իշխանութեան գալու պարզ իրողութենէն։