ԲԱԳՐԱՏ ԷՍԴՈՒԳԵԱՆ

ԲԱԳՐԱՏ ԷՍԴՈՒԳԵԱՆ

Մի՛ մեղադրէք հետաքրքիր եմ

Հաւանաբար ինձ նման ու­­րիշներ ալ գտնո­­ւին, որոնք խիստ մտա­­հոգո­­ւած ըլ­­լան ապա­­գայի մա­­սին։ Ու­­րիշնե­­րը չեմ գի­­տեր բայց ես իս­­կա­­­պէս ալ շատ հե­­տաքրքրո­­ւած եմ, թէ յա­­ռաջի­­կայ սե­­րունդնե­­րը ինչպէ՞ս պի­­տի մեկ­­նա­­­բանեն այն օրե­­րը, որոնք մենք այժմ կ՚ապ­­րինք։ Մենք որ օրը օրին զար­­մանքնե­­րու մատ­­նո­­­ւած կը հե­­տեւինք ներ­­կայ ան­­ցո­­­ւադարձնե­­րուն ար­­դեօք ապա­­գայ սե­­րունդնե­­րը ինչպէս պի­­տի մեկ­­նա­­­բանեն այ­­սօ­­­րուայ ան­­ցուդարձնե­­րը։ Իս­­կա­­­պէս ալ մե­­զի հա­­մար զար­­մա­­­նալի է երկրի աւան­­դա­­­կան կա­­նոն­­նե­­­րուն այսքան հեշտ, այսքան դիւ­­րին յե­­ղաշրջո­­ւելու երե­­ւոյ­­թը։ Օրի­­նակի հա­­մար բաց­­ման թո­­ւ
ակա­­նը յա­­տուկ տօ­­նակա­­տարու­­թեամբ նշո­­ւած խորհրդա­­րանին այսքան դիւ­­րին, այսքան հեշտ վե­­րանա­­լը, այ­­ժեզրկո­­ւիլը, ան­­գործու­­թեան մատ­­նո­­­ւիլը ինչպէս պի­­տի գնա­­հատո­­ւի ապա­­գային։ Բո­­վան­­դակ երկրի մը այսքան մեծ թի­­ւով լրագ­­րողնե­­րու, ակա­­դամա­­կան­­նե­­­րու, բա­­նակա­­յին­­նե­­­րու կար­­գա­­­լոյծ ըլ­­լա­­­լու երե­­ւոյ­­թը ո՞ր գոր­­ծօննե­­րով պի­­տի բա­­ցատ­­րո­­­ւի։ Ին­­չո՞վ պի­­տի պար­­զա­­­բանեն բո­­լոր այս կար­­գե­­­րու վե­­րացու­­մը։ Կա­­րելի է ըսել թէ ինչ իմաստ ու­­նի մտմտալ այն օրե­­րուն մա­­սին, ուր ար­­դէն դուն չկաս։ Ճիշդ է, տե­­ղին է այս առար­­կութիւ­­նը, բայց ո՞վ ըսաւ որ ամէն բան պար­­տա­­­ւոր է տրա­­մաբա­­նու­­թեան սահ­­մաննե­­րուն մէջ մնա­­լու։ Ես չեմ կրնար սան­­ձել իմ այս յի­­մար հե­­տաքրքրու­­թիւնը։ Չեմ կրնար, որով­­հե­­­տեւ զա­­նազան օրի­­նակ­­նե­­­րով գի­­տեմ բռնա­­կալի մը ետե­­ւէն պա­­տահած­­նե­­­րը եւ այս մէկն ալ ան­­շուշտ որ իր կար­­գին խիստ հե­­տաքրքրա­­կան է։ Օրի­­նակ բե­­րենք Հա­­մաշ­­խարհա­­յին պա­­տերազ­­մէն։ Ո՞վ չէր հե­­տաքրքրո­­ւիր պա­­տերազ­­մի աւար­­տին մա­­սին, նոյ­­նիսկ երբ ին­­քը առա­­ջին ռազ­­մա­­­կան գոր­­ծո­­­ղու­­թեան մի­­ջոցին նա­­հատա­­կուած ըլ­­լայ։ Այ­­սօր որ կը լո­­ղանք անի­­մաս­­տութեան աւա­­զանի մը մէջ, գի­­տենք որ եթէ ոչ այ­­սօր, բայց շու­­տով պի­­տի ցամ­­քի այդ աւա­­զանի ջու­­րը եւ ներ­­կա­­­յի ան­­հոգ լո­­ղացող­­նե­­­րը պի­­տի յայտնո­­ւին զար­­մա­­­նալի պա­­րապու­­թեան մը մէջ։

Խոս­­տո­­­վանիմ՝ ես բա­­ցի հե­­տաքրքրու­­թե­­­նէ ցան­­կութիւն ու­­նիմ նաեւ այդ դա­­տարկ աւա­­զանը տես­­նե­­­լու, այդ աւա­­զանին մէջ եր­­բեմնի փա­­ռաւոր լո­­ղուոր­­չուննե­­րուն շն­­չահեղծ մնա­­լուն պատ­­կե­­­րը վա­­յելե­­լու։ Սա միայն չա­­րիք ցան­­կա­­­լու խնդիր մը չէ։ Այլ այ­­սօ­­­րուայ հզօր­­նե­­­րու ճա­­րահա­­տու­­թեան պատ­­կե­­­րը վա­­յելե­­լու մար­­մաջ մը։ Վստահ չեմ թէ կ՚ար­­ժա­­­նանամ այս միամիտ ցան­­կութեան։ Բայց կրնամ են­­թադրել թէ ապա­­գայ սե­­րունդնե­­րը ինչ տե­­սակ յի­­մարու­­թիւն պի­­տի վե­­րագ­­րեն մեզ այ­­սօր այս անի­­մաս­­տութեան մէջ տո­­ւայ­­տողնե­­րուս։ Թէ ին­­չո՞ւ հա­­մար գրե­­ցինք այս բո­­լորը։

Հա­­զիւ շա­­բաթ մը մնա­­ցած է այ­­սօ­­­րուան հզօր վար­­չա­­­մեքե­­նայի կող­­մէ կե­­նաց եւ մա­­հու խնդիր ըլ­­լա­­­լով գնա­­հատո­­ւած ընտրու­­թիւննե­­րուն։ Ցա­­ւալի է որ ժո­­ղովուրդի աւե­­լի ճիշդ իր հա­­ւատա­­րիմ­­նե­­­րու զգօ­­նու­­թիւնը ապա­­հովե­­լու մի­­տու­­մով օրա­­կար­­գի եկած սա կե­­նաց մա­­հու խնդի­­րը իս­­կա­­­պէս ալ այդ բնոյ­­թի իմաստ մը պի­­տի նշա­­նակէ իշ­­խա­­­նու­­թեան հա­­մար։ Շատ հա­­ւանա­­կան է որ քո­­րող վար­­չա­­­մեքե­­նան կորսնցնէ իր հզօր ու­­ժը եւ նա­­հան­­ջէ նոյ­­նիսկ չե­­ղեալ հա­­մարե­­լով կոր­­ծա­­­նած նախ­­կին ար­­դիւնքնե­­րէն ալ ետ դիր­­քի մը։ Այս մէ­­կը աղմկա­­լի ան­­կում մը պի­­տի ըլ­­լայ իշ­­խա­­­նու­­թեան հա­­մար։ Մի՛ մե­­ղադ­­րէք հե­­տաքրքիր եմ։

pakrates@yahoo.com