«Մարալի Պէս» Սիրուն ալպոմ մը

Պոլսոյ Յունիս ամսուայ բարեշուք ալպոմներէն մին հայերէնով լոյս տեսաւ։ «Քալան» Երաժշտանոցէն լոյս տեսած Մարալի առաջին ձայնասկաւառակը՝ «Մարալի Պէս» կը պարունակէ ութը հայերէն երգեր։ Ալպոմի երաժշտական ղեկավարը՝ «Ոմանք» խումբի յաջող երաժիշտ Արի Հերկելն է։

Երկու երաժիշտներու այս աշխատութենէ մեկնելով կրնամ երգչախումբերու Պոլսոյ մէջ կատարած առաքելութեան անդրադառնալ։ Ինչպէս անցեալին, այս օր ալ Պոլսոյ երաժշտական դաշտին ամենաաչքառու հայ երաժիշտները իրենց հմտութիւնը կուտակած են նախ եկեղեցիներու մէջ, ծառայելով դպրաց դասերուն եւ բազմաձայն երգչախումբերուն։ Մենք երախտիքով կ՚ողջունենք, այն բոլոր վաստակաշատ դպրապետերուն, որոնք գերազանց ճիգ վատնելով մեր փոքրիկ մանուկներուն եւ երիտասարդներուն կը ներածեն երաժշտական ճաշակ ու իմացութիւն։

Մարալ եւ Արի իրենց մանուկ տարիքէն սկսեալ հայ եկեղեցւոյ դպրաց դասու աշխատութեանց մասնակցելով քայլ նետած են երաժշտութեան կեանքէն ներս, բազմաթիւ համերգներու եւ համայնքային զանազան ձեռնարկներու միջոցին բեմ բարձրացած եւ այժմ միասին կը ներկայանան ունկնդիրներուն։

Այս նոր ձայնասկաւառակի առիթով Մարալ Այվազի հետ «Ակօս»ի խմբագրատան մէջ հանդիպեցանք եւ ջերմ զրոյց մը կատարեցինք։

 

ԼՈՒՍՅԷՆ ՔՈՓԱՐ

lusyenkopar81@hotmail.com

«Գի­շերն Անուշ է» սի­­­­­­րեր­­­­­­գը Մի­­­­­­սաք Մե­­­­­­ծարեն­­­­­­ցի բա­­­­­­նաս­­­­­­տեղծու­­­­­­թեան վրայ հիմ­­­­­­նո­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ւած է։ Ինչպէս ընտրե­­­­­­ցի՞ք այս եր­­­­­­գը։

Այս եր­­­­­­գը իմ ման­­­­­­կութե­­­­­­նէս գիտ­­­­­­ցած եւ շատ սի­­­­­­րած երգն էր։ Ատեն ատեն կ՚եր­­­­­­գէի զա­­­­­­նազան հա­­­­­­մայնքա­­­­­­յին ձեռ­­­­­­նարկնե­­­­­­րու առի­­­­­­թով։ Ու­­­­­­զե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ցի որ ալ­­­­­­պո­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­մին մէջ ալ տեղ գրա­­­­­­ւէ եւ յե­­­­­­տոյ երաժշտա­­­­­­կան ղե­­­­­­կավար Արի Հեր­­­­­­կե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­լին դի­­­­­­մեցի, ան ալ սի­­­­­­րով, ինչպէս միւս եր­­­­­­գե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րը այս երգն ալ բնօ­­­­­­րինակին հարազատ ձե­­­­­­ւով մշա­­­­­­կեց։

 

«Մախ­­­­­­մուր Աղ­­­­­­ջիկ» եր­­­­­­գը կրկին տա­­­­­­ղան­­­­­­դա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ւոր բա­­­­­­նաս­­­­­­տեղծի մը՝ Սիլ­­­­­­վա Կա­­­­­­պու­­­­­­տի­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­կեանի քա­­­­­­ռեակ­­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րուն վրայ հիմ­­­­­­նո­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ւած է։ Այս եր­­­­­­գի երաժշտու­­­­­­թիւնը կը պատ­­­­­­կա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­նի Խա­­­­­­չատուր Աւե­­­­­­տիսեանի։ Դուք այս եր­­­­­­գը մի­­­­­­նակ եր­­­­­­գե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ցի՞ք, թէ ոչ վրան այլ փո­­­­­­փոխու­­­­­­թիւններ կա­­­­­­տարո­­­­­­ւեցաւ։

Ինչպէս իւ­­­­­­րա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­քան­­­­­­չիւր եր­­­­­­գիչ կամ երգչու­­­­­­հի իր կա­­­­­­տարումնե­­­­­­րուն մէջ կ՚ու­­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­նայ սե­­­­­­փական, ան­­­­­­հա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­տական մեկ­­­­­­նա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­բանու­­­­­­թիւնը, ես ալ Խա­­­­­­չատուր Աւե­­­­­­տիսեանի այս շատ սի­­­­­­րուած եւ շատ ժո­­­­­­ղովրդա­­­­­­կանա­­­­­­ցած յօ­­­­­­րինու­­­­­­մը մեկ­­­­­­նա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­բանե­­­­­­ցի իմ զգա­­­­­­ցումնե­­­­­­րով, բայց նաեւ աշ­­­­­­խա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­տեցայ հա­­­­­­րազատ մնալ եր­­­­­­գա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­հանի դաշ­­­­­­նա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ւորու­­­­­­մին։

«Էսոր Ուրբաթ է» եր­­­­­­գը, որ Կո­­­­­­միտա­­­­­­սի կը պատ­­­­­­կա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­նի, կրկին դաշ­­­­­­նա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ւորո­­­­­­ւած է Արիի կող­­­­­­մէ։ Արի Հեր­­­­­­կե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­լը այս ալ­­­­­­պո­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­մի հա­­­­­­մարեա բո­­­­­­լոր եր­­­­­­գե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րը դաշ­­­­­­նա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ւորած է։ Ե՞րբ Արիի հետ աշ­­­­­­խա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­տիլ սկսաք։

Սա Արիին հետ մեր առա­­­­­­ջին լուրջ աշ­­­­­­խա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­տու­­­­­­թիւնն է։ Թէեւ ան­­­­­­ցեալին զա­­­­­­նազան հա­­­­­­մերգնե­­­­­­րու ըն­­­­­­թացքին իր հետ նոյն բե­­­­­­մը բաժ­­­­­­նած ենք եւ ու­­­­­­նինք վա­­­­­­ղեմի բա­­­­­­րեկա­­­­­­մու­­­­­­թիւն մը։ Իսկ այս ալ­­­­­­պո­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­մը առիթ ըն­­­­­­ծա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­յեց որ այդ բա­­­­­­րեկա­­­­­­մու­­­­­­թեան վրայ աւել­­­­­­նայ նաեւ միաս­­­­­­նա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­բար ստեղ­­­­­­ծա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­գոր­­­­­­ծե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­լու փորձ մը, որ կը կար­­­­­­ծեմ թէ բա­­­­­­ւական դրա­­­­­­կան ար­­­­­­դիւնք ու­­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ցաւ։

 

Ալ­­­­­­պո­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­մին մէջ կայ երգ մը, որ խօս­­­­­­քե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րը դուք գրած էք։ «Ան­­­­­­վերջ Խա­­­­­­ւար»ը, յօ­­­­­­րինո­­­­­­ւած է մեր շատ սի­­­­­­րած թրքերէն երաժշտու­­­­­­թեան մը վրայ։ Երաժշտու­­­­­­թիւնը յօ­­­­­­րինո­­­­­­ւած էր Արա Տինքչեանի կող­­­­­­մէ «Աղ­­­­­­լա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­տըք­­­­­­չա» եր­­­­­­գը լու­­­­­­սա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­հոգի Ահ­­­­­­մետ Քա­­­­­­յան կը յի­­­­­­շեց­­­­­­նէ մեզ։ Դուք ինչպէ՞ս կրկին խօս­­­­­­քեր գրե­­­­­­ցի՞ք այս երաժշտու­­­­­­թեան վրայ։

Այս հրա­­­­­­շալի եր­­­­­­գին բուն անու­­­­­­նը «Փիք­­­­­­չըր»էր։ Արա Տինքչեանը առա­­­­­­ջին ան­­­­­­գամ եր­­­­­­գը առանց խօս­­­­­­քե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րու յօ­­­­­­րինած է միայն երաժշտու­­­­­­թեամբ։ Յե­­­­­­տոյ Ահ­­­­­­մետ Քա­­­­­­յան իր կնոջ Կիւլթեն Քա­­­­­­յայի խօս­­­­­­քե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րով եր­­­­­­գը ծա­­­­­­նօթա­­­­­­ցուց լայն զան­­­­­­գո­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ւած­­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րուն։ Այս եր­­­­­­գին յու­­­­­­նա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րէն, եփ­­­­­­րա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­յերէն խօս­­­­­­քեր ալ գրո­­­­­­ւեցաւ եւ մեկ­­­­­­նա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­բանո­­­­­­ւեցաւ այլ լե­­­­­­զու­­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րով։

Հայ եր­­­­­­գա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­հանի յօ­­­­­­րինու­­­­­­մը, որ այսքան լայն ըն­­­­­­դունե­­­­­­լու­­­­­­թիւն գտած էր աշ­­­­­­խարհի զա­­­­­­նազան լե­­­­­­զու­­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րով, կա­­­­­­րելի չէր որ չհնչեր հա­­­­­­յերէ­­­­­­նով։ Ար­­­­­­դա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րեւ իմ այս խօս­­­­­­քե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րով եր­­­­­­գը հա­­­­­­յացաւ նաեւ։

Գա­­­­­­լով խօս­­­­­­քե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րու տե­­­­­­ղի տո­­­­­­ւող ներշնչու­­­­­­մին, մեր ժա­­­­­­մանակ­­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րու դառն իրո­­­­­­ղու­­­­­­թիւնն է Մի­­­­­­ջին Արե­­­­­­ւելեան ժո­­­­­­ղովուրդնե­­­­­­րու մատ­­­­­­նո­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ւած ճգնա­­­­­­ժամը։ Ամէն օր ական­­­­­­ատես կը դառ­­­­­­նանք իրենց երկրէն հե­­­­­­ռանա­­­­­­լու հար­­­­­­կադրո­­­­­­ւած մար­­­­­­դոց գաղ­­­­­­թա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­կանու­­­­­­թեան դա­­­­­­ժան պայ­­­­­­մաննե­­­­­­րուն։ Կը լսենք աւե­­­­­­լի ապա­­­­­­հով վայ­­­­­­րեր հաս­­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­լու ձգտու­­­­­­մով Մի­­­­­­ջերկրա­­­­­­կանի ջո­­­­­­ւերուն մէջ հեղ­­­­­­դա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­մահ եղող­­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րուն պատ­­­­­­ճա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ռած սար­­­­­­սա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­փը եւ մա­­­­­­նաւանդ մայր մը ըլ­­­­­­լա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­լով չէի կրնար ան­­­­­­տարբեր մնալ այս ող­­­­­­բերգու­­­­­­թեան։ Հա­­­­­­մոզո­­­­­­ւած եմ որ սէրն է բո­­­­­­լոր չա­­­­­­րիք­­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րու բուժման բա­­­­­­լասա­­­­­­նը։ Սէր՝ մար­­­­­­դու հան­­­­­­դէպ, սէր՝ բնու­­­­­­թեան հան­­­­­­դէպ եւ այդ բո­­­­­­լորին վրայ յոյս՝ վառ յոյ­­­­­­սը, չա­­­­­­րիքը յաղ­­­­­­թա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­հարե­­­­­­լու եւ բա­­­­­­րիքին տի­­­­­­րանա­­­­­­լու հա­­­­­­մար։ Այս զգա­­­­­­ցումնե­­­­­­րով ինքնա­­­­­­բերա­­­­­­բար շա­­­­­­րադ­­­­­­րո­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ւեցան եր­­­­­­գին բա­­­­­­ռերը, որոնք կը ցո­­­­­­լաց­­­­­­նեն որ­­­­­­դե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­կորոյս մօր մը ճիչն ու աղա­­­­­­ղակը։

 

«Վայ­­­­­­րի Ծա­­­­­­ղիկ» եր­­­­­­գը, որ Վա­­­­­­հան Թե­­­­­­քէեանի բա­­­­­­նաս­­­­­­տեղծու­­­­­­թեան եւ Արէն Էմիր­­­­­­զէի երաժշտու­­­­­­թիւնն է։ Այս աշ­­­­­­խա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­տու­­­­­­թիւնը ձե­­­­­­զի հա­­­­­­մար պատ­­­­­­րաստուեցաւ, թէ ոչ այլ տեղ մը եր­­­­­­գո­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ւած էր։

Արէն Էմիր­­­­­­զէն իր այս յօ­­­­­­րինու­­­­­­մը քա­­­­­­նի մը տա­­­­­­րի առաջ իր յա­­­­­­տուկ ալ­­­­­­պո­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­մին մէջ զե­­­­­­տեղած էր ար­­­­­­դէն։

Ան­­­­­­ցեալ տա­­­­­­րի Գեր­­­­­­մա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­նիոյ քա­­­­­­նի մը քա­­­­­­ղաք­­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րու մէջ իրեն հետ ու­­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ցանք հա­­­­­­մեր­­­­­­գա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­շարք մը։ Այդ օրե­­­­­­րու մի­­­­­­ջոցին Արէ­­­­­­նին հետ փոր­­­­­­ձեր կ՚ու­­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­նայինք, իբր հա­­­­­­մերգնե­­­­­­րու պատ­­­­­­րաստու­­­­­­թիւն։ Պահ մը Արէ­­­­­­նը կանգ առաւ եւ ինձմէ խնդրեց, որ իր յօ­­­­­­րինու­­­­­­մը մրնջամ ու ինք իմա­­­­­­նայ։ Լսե­­­­­­լով իմ ձայ­­­­­­նը սի­­­­­­րով յանձնա­­­­­­րարեց, որ այս գե­­­­­­ղեցիկ յօ­­­­­­րինու­­­­­­մը մեկ­­­­­­նա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­բանեմ իմ ալ­­­­­­պո­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­մին մէջ։ Ապա շու­­­­­­տով ձայ­­­­­­նագրու­­­­­­մը կա­­­­­­տարե­­­­­­ցինք Ֆրանկֆուրթի ձայ­­­­­­նագրու­­­­­­թեան աշ­­­­­­խա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­տանո­­­­­­ցի մը մէջ։

 

«Բա­­­­­­րով եկար սի­­­­­­րուն կռունկ» եր­­­­­­գը Աշուղ Մի­­­­­­ջազի կը պատ­­­­­­կա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­նի եւ դուք եր­­­­­­գած էք այս ալ­­­­­­պո­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­մին մէջ։ Յայտնի է որ կը սի­­­­­­րէք աշուղնե­­­­­­րը։ Ձեր ամե­­­­­­նասի­­­­­­րած աշու­­­­­­ղը ո՞վ է։

Հայ երաժշտու­­­­­­թեան մէջ աշու­­­­­­ղա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­կան աւան­­­­­­դութիւ­­­­­­նը շատ գու­­­­­­նա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­գեղ է եւ բա­­­­­­զմերանգ։ Ու­­­­­­նինք հսկա­­­­­­ներ։ Ինչպէս կա­­­­­­րելի է ան­­­­­­տե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­սել Սա­­­­­­յաթ Նո­­­­­­վայի կամ Աշուղ Ճի­­­­­­վանիի վաս­­­­­­տա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­կը։ Ան­­­­­­դին Կիւմրի քա­­­­­­ղաքը ինքնին աշուղնե­­­­­­րու օր­­­­­­րան մըն է։ Գու­­­­­­սան Հա­­­­­­ւասի, Գու­­­­­­սան Շա­­­­­­հեն, Շե­­­­­­րամ, Աշոտ հրա­­­­­­շալի եր­­­­­­գա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ցանկ մը թո­­­­­­ղած են մե­­­­­­զի եւ կը կար­­­­­­ծեմ թէ ոչ միայն ես, այլ իւ­­­­­­րա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­քան­­­­­­չիւր հայ եր­­­­­­գիչ կամ երգչու­­­­­­հի պի­­­­­­տի սի­­­­­­րեն այդ եր­­­­­­գե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րը մեկ­­­­­­նա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­բանել։ Ու­­­­­­րեմն ես չեմ ու­­­­­­զեր այս աւան­­­­­­դութեան մէջ այդ կամ այս անու­­­­­­նը առաջ առ­­­­­­նել։

Բայց առա­­­­­­ջին հեր­­­­­­թին կրնամ ըսել իմ հա­­­­­­ճոյ­­­­­­քով եր­­­­­­գած եր­­­­­­գե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րէն, քա­­­­­­նի մը հա­­­­­­տի անուննե­­­­­­րը՝ Գու­­­­­­սան Աշո­­­­­­տի «Սիւ­­­­­­նեաց Սա­­­­­­ռեր» եր­­­­­­գը։ Այս եր­­­­­­գը խո­­­­­­րապէս տպա­­­­­­ւորած է զիս իր խան­­­­­­դա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­վառ երաժշտու­­­­­­թեամբ եւ այդ տպա­­­­­­ւորու­­­­­­թեան բեր­­­­­­մամբ եր­­­­­­գը կա­­­­­­տարե­­­­­­լուս ինքնա­­­­­­բերա­­­­­­բար կը պա­­­­­­րեմ նաեւ։

Իսկ միւս եր­­­­­­գը՝ Գու­­­­­­սան Շե­­­­­­րամին «Պար­­­­­­տէ­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­զում վարդ էր բա­­­­­­ցուած»։

 

«Հո­­­­­­վիւ» ժո­­­­­­ղովրդա­­­­­­կան եր­­­­­­գը ին­­­­­­պէ՞ս ալ­­­­­­պո­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­մին ընտրե­­­­­­ցիք։

Այս եր­­­­­­գին առա­­­­­­ջին ան­­­­­­գամ հան­­­­­­դի­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­պեցայ «Եու­­­­­­թուպ»ի մէջ։ Եր­­­­­­գին մե­­­­­­ներ­­­­­­գիչն էր Ժոր­­­­­­ժիկ Սու­­­­­­րէ­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­նեանը։ Իս­­­­­­կա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­պէս ին­­­­­­ծի բա­­­­­­ւական տպա­­­­­­ւորեց իր հրա­­­­­­շալի մեկ­­­­­­նա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­բանու­­­­­­թեամբ եւ եր­­­­­­գի մաս­­­­­­նա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ւոր մշա­­­­­­կու­­­­­­մով։ Փա­­­­­­փաքե­­­­­­ցի որ եր­­­­­­գը նոր շունչով մը վե­­­­­­րամ­­­­­­շա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­կուի եւ ես ալ եր­­­­­­գեմ։

Սկսայ պրպտել եր­­­­­­գի­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­չը եւ ի վեր­­­­­­ջոյ հա­­­­­­սայ իր դստեր՝ Ալի­­­­­­նա Սու­­­­­­րէ­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­նեանին։ Իրեն հետ ջերմ յա­­­­­­րաբե­­­­­­րու­­­­­­թեամբ զրոյց մը կա­­­­­­տարե­­­­­­ցինք։ Զրոյ­­­­­­ցի ըն­­­­­­թացքին վե­­­­­­րահա­­­­­­սու եղայ թէ Սու­­­­­­րէ­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­նեան­­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րը Իրա­­­­­­նահայ են եւ աւե­­­­­­լի ուշ գաղ­­­­­­թած են ԱՄՆ։

Իր լու­­­­­­սա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­հոգի հայ­­­­­­րը՝ Ժոր­­­­­­ժիկ Սու­­­­­­րէ­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­նեան ձայ­­­­­­նագրած էր բազ­­­­­­մա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­թիւ եր­­­­­­գե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րով ալ­­­­­­պոմ մը, որուն մէջ կար այս գե­­­­­­ղեցիկ եր­­­­­­գը։ Իսկ Ալի­­­­­­նան հօր այս ձայ­­­­­­նագրու­­­­­­թիւնը վե­­­­­­րածած էր տե­­­­­­սահո­­­­­­լովա­­­­­­կի մը, օգ­­­­­­տո­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ւելով անո­­­­­­ւանի բե­­­­­­մադ­­­­­­րիչ Փա­­­­­­ռաճա­­­­­­նովի Սա­­­­­­յաթ Նո­­­­­­վայի կեան­­­­­­քին ձօ­­­­­­նուած «Նռան Գոյ­­­­­­նը» ֆիլ­­­­­­մէն դրո­­­­­­ւակ­­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րով։

«Գու­­­­­­շա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­կին Եր­­­­­­գը», որ ալ­­­­­­պո­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­մի ամե­­­­­­նաեռան­­­­­­դուն երգն է։ Սու­­­­­­րէն Մու­­­­­­րա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­տեանի խօս­­­­­­քե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րը պա­­­­­­րու­­­­­­նա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­կող եր­­­­­­գի տե­­­­­­սահո­­­­­­լովա­­­­­­կը կը դառ­­­­­­նայ «Եու­­­­­­թուպ»ի կայ­­­­­­քէ­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ջի վրայ։ Բա­­­­­­ւակա­­­­­­նին յա­­­­­­ջող տե­­­­­­սահո­­­­­­լովա­­­­­­կը ո՞ւր եւ ինչպէ՞ս նկա­­­­­­րահա­­­­­­նուե­­­­­­ցաւ»։

Երբ «Գու­­­­­­շա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­կի Երգ»ը ալ­­­­­­պո­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­մի եր­­­­­­գա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ցան­­­­­­կին մէջ զե­­­­­­տեղե­­­­­­ցինք, միեւ­­­­­­նոյն ատեն որո­­­­­­շեցինք ալ­­­­­­պո­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­մի առա­­­­­­ջին եր­­­­­­գը ըլ­­­­­­լայ։ Այս եր­­­­­­գը թէ եռան­­­­­­դով եւ թէ իր եր­­­­­­գի­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ծական խօս­­­­­­քե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րով ար­­­­­­դէն իմ մտքիս մէջ տե­­­­­­սահո­­­­­­լովակ մը ըլ­­­­­­լա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­լով պատ­­­­­­կե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րացած էր։ Ան­­­­­­մի­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ջապէս սկսայ այս տե­­­­­­սահո­­­­­­լովա­­­­­­կի սցե­­­­­­նարը գրի առ­­­­­­նել։ Երա­­­­­­զաշ­­­­­­խարհիս մէջ պար­­­­­­զո­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ւած էր ամէն ինչ, փո­­­­­­ղոցի ամե­­­­­­նօրեայ տե­­­­­­սարան­­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րը, տան մէջ մարդկանց վա­­­­­­րուե­­­­­­լակեր­­­­­­պը, նուագա­­­­­­խումբը եւ այլ բազ­­­­­­մա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­զան դրո­­­­­­ւակ­­­­­­ներ։

Ապա դի­­­­­­մեցի իմ մտե­­­­­­րիմ դե­­­­­­րասան բա­­­­­­րեկամ­­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րուն, որ դեր առ­­­­­­նեն իմ տե­­­­­­սահո­­­­­­լովա­­­­­­կի մէջ։ Սի­­­­­­րով ըն­­­­­­դունե­­­­­­ցին իմ առա­­­­­­ջար­­­­­­կը եւ տե­­­­­­սակ­­­­­­ցութիւննե­­­­­­րը սկսան մեր մի­­­­­­ջեւ։ Այս տե­­­­­­սահո­­­­­­լովա­­­­­­կի դե­­­­­­րասան­­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րուն թի­­­­­­ւը օրըս­­­­­­տօ­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րէ բազ­­­­­­մա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ցաւ եւ հա­­­­­­սաւ 30 հո­­­­­­գիի։

Տե­­­­­­սահո­­­­­­լովա­­­­­­կի նկա­­­­­­րահա­­­­­­նու­­­­­­մը եր­­­­­­կու զատ օրե­­­­­­րէ բաղ­­­­­­կա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ցան։ Առա­­­­­­ջին օրուայ նկա­­­­­­րահա­­­­­­նումնե­­­­­­րը տե­­­­­­ղի ու­­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ցան մեր հա­­­­­­րազատ բա­­­­­­րեկամ Տի­­­­­­կին Նաժ­­­­­­տա Թո­­­­­­քաթ­­­­­­լըի տա­­­­­­նը մէջ, ուր կը գտնո­­­­­­ւէր Ենիւ­­­­­­գիւղ։

Իսկ երկրորդ օր ամ­­­­­­բողջո­­­­­­վին փո­­­­­­ղոցի նկա­­­­­­րահա­­­­­­նու­­­­­­մը կա­­­­­­տարե­­­­­­ցինք Գուզկունճուք թա­­­­­­ղի մէջ։

Կ՚ու­­­­­­զեմ այս առի­­­­­­թով շնոր­­­­­­հա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­կալու­­­­­­թիւն յայտնել, բո­­­­­­լոր այն դե­­­­­­րասան­­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րուն, որոնք սի­­­­­­րայօ­­­­­­ժար մաս­­­­­­նակցե­­­­­­ցան այս ծրագ­­­­­­րին։ Երախ­­­­­­տա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­պարտ եմ նաեւ Տի­­­­­­կին Նաժ­­­­­­տա Թո­­­­­­քաթ­­­­­­լըին, ան մեծ սի­­­­­­րով բա­­­­­­ցաւ իր տան դռնե­­­­­­րը մեզ։

 

Ձեր երաժշտա­­­­­­կան ուսման մա­­­­­­սին մեզ կրնաք քիչ մը տե­­­­­­ղեկու­­­­­­թիւն տալ։

Ես երաժշտա­­­­­­նոց չեմ աւար­­­­­­տած։ Մա­­­­­­նուկ տա­­­­­­րիքէս սկսեալ Լու­­­­­­սա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ւորիչ Երգչա­­­­­­խումբին հո­­­­­­գեւոր եւ աշ­­­­­­խարհիկ բազ­­­­­­մա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ձայն երաժշտու­­­­­­թեան աշ­­­­­­խա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­տու­­­­­­թեանց յա­­­­­­ճախած եմ, ինչպէս ներ­­­­­­կա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­յիս։ Առած եմ ձայ­­­­­­նակրթման մաս­­­­­­նա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ւոր դա­­­­­­սեր։ Զա­­­­­­նազան լե­­­­­­զու­­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րու, շատ մը տե­­­­­­սակ երաժշտու­­­­­­թեամբ հե­­­­­­տաքրքիր եղած եմ միշտ։ Իմ հան­­­­­­գիստ ժա­­­­­­մանակ­­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րուն կ՚ունկնդրեմ ալ­­­­­­թօ եւ սոփ­­­­­­րա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­նօ ձայ­­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րու կատարումներ։ Բո­­­­­­լոր ասոնք դրա­­­­­­կան զար­­­­­­գա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ցում պատ­­­­­­ճա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ռած են եւ կը պատ­­­­­­ճա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ռեն իմ ձայ­­­­­­նին վրայ։

 

Դուք «Քու­­­­­­լիս» պար­­­­­­բե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րաթեր­­­­­­թի խմբագ­­­­­­րա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­պետ պա­­­­­­րոն Յա­­­­­­կոբ Այ­­­­­­վա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­զի թոռն էք։ Մեզ քիչ մը կրնաք պատ­­­­­­մել իրեն հետ ու­­­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ցած ձեր յա­­­­­­րաբե­­­­­­րու­­­­­­թիւնը։ Ինք ինչպէ՞ս մեծ հայր մըն էր։

Դժբախ­­­­­­տա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­բար ըն­­­­­­տա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­նեկան տխուր պա­­­­­­րագա­­­­­­ներու պատ­­­­­­ճա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ռաւ բա­­­­­­ւական եր­­­­­­կար տա­­­­­­րիներ չտես­­­­­­նո­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ւեցանք իր­­­­­­մով։ Բայց իմ ման­­­­­­կութեան աչ­­­­­­քե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րով եւ յի­­­­­­շողու­­­­­­թեամբ քա­­­­­­նի մը դրո­­­­­­ւակ­­­­­­ներ կրնամ բաժ­­­­­­նել ձեզ մեր հան­­­­­­դի­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­պումնե­­­­­­րուն մա­­­­­­սին։ Ինք իր աս­­­­­­պա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րէզին պատ­­­­­­ճա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ռաւ բա­­­­­­ւակա­­­­­­նաչափ զբա­­­­­­ղած մէկն էր։ Միեւ­­­­­­նոյն ատեն կա­­­­­­րեւո­­­­­­րու­­­­­­թիւն կու տար ժա­­­­­­մանակ տրա­­­­­­մադ­­­­­­րել ըն­­­­­­կե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րային հան­­­­­­դի­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­պումնե­­­­­­րուն։ Մեծ հօրս տան մէջ անո­­­­­­ւան օրե­­­­­­րը ամէն տա­­­­­­րի ճաշ­­­­­­կե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րոյթնե­­­­­­րով կը տօ­­­­­­ն­ո­­­­­­ւէր։ Գա­­­­­­լով նշա­­­­­­նաւոր աշ­­­­­­խա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­տասե­­­­­­նեակին. չա­­­­­­րաճ­­­­­­ճի տղաք չըլ­­­­­­լա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­լով հան­­­­­­դերձ՝ սե­­­­­­նեակին մտնե­­­­­­լը ար­­­­­­գի­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­լուած էր ին­­­­­­ծի եւ եղ­­­­­­բօրս։ Մենք միշտ հո­­­­­­գածու­­­­­­թեամբ կ՚անցնէինք այդ սե­­­­­­նեակին առ­­­­­­ջե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ւէն։ Իսկ Գը­­­­­­նալը Կղզիին տան մէջ հե­­­­­­ռադի­­­­­­տակ մը ու­­­­­­նէր որով ծո­­­­­­վուն վրայ նա­­­­­­յելէ շատ կ՚ախոր­­­­­­ժէր։ Շատ կա­­­­­­տակա­­­­­­սէր էր, ամէն առի­­­­­­թին կը կա­­­­­­տակէր մեզ հետ։ Էօզ­­­­­­տէ­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­միր Էր­­­­­­տո­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ղանին լաւ ունկնդիրն էր։ Ան իս­­­­­­կա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­պէս լե­­­­­­կենտ դար­­­­­­ձած արո­­­­­­ւես­­­­­­տա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­գէտ մըն էր՝ քա­­­­­­նի որ զօ­­­­­­րաւոր նպաստ բե­­­­­­րաւ Պոլ­­­­­­սա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­հայ Թատ­­­­­­րո­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­նի աշ­­­­­­խարհէ ներս մին­­­­­­չեւ մա­­­­­­հը ու նաեւ քաջ հե­­­­­­րոս մըն էր՝ իր եր­­­­­­կա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րամեայ պար­­­­­­բե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րաթեր­­­­­­թին տա­­­­­­րած­­­­­­ման եւ շա­­­­­­րու­­­­­­նակման հա­­­­­­մար ցոյց տո­­­­­­ւած ջան­­­­­­քե­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­րովը։ Թող Աս­­­­­­տո­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ւած հո­­­­­­գին լուսաւորէ։

Kategoriler

ԱՌՕՐԵԱՅ