Թուրքիոյ Հայոց Պատրիարքարանը իր 558 տարիներու անցեալին մէջ ով գիտէ քանի քանի անգամներ ապրած է ճակատագրական, նոյնիսկ օրհասական շրջաններ։
Նկատի ունենալով հայ ժողովուրդին իր իսկ բնօրրանի մէջ պատանդ դառնալու հազարամեայ պատմութիւնը, կարելի է ենթադրել թէ պատրիարքարանէ ներս խաղաղութեան եւ անդորրի ժամանակները աւելի նուազ եղած են, քան ճգնաժամի տարիները։ Թուրքի պետական ընկալումին համաձայն հայը կ՚ապրի, որովհետեւ մահմետականաց իշխանութիւնը շնորհած է անոր կեանքը։ Ուստի հայը պարտաւոր է այդ շնորհքին համար օրն ի բուն երախտապարտ մնալ զինք խնայող իշխանութեան հանդէպ։ Ամբողջ պատմութեան ընթացքին գտնուեցան հայեր, որոնք համակերպեցան անհատը եւ հետզհետէ ազգը ստրկացնող այս պարտադրանքին։ Պարզ հաշիւ մը ընելով դատեցին ու կարծեցին թէ մարդկային եւ ազգային արժանապատուութենէ հրաժարելով կարելի է խաղաղ կեանք ունենալ։ Միւս կողմէ կայ սակայն հզօրին պարտադրած պահանջը մերժողներու զանգուած մըն ալ։ Այդ զանգուածը լոկ անհատական ու հաւաքական արժանապատուութիւնը կը գերադասէ եւ բաց ճակատով կը գոչէ՝ ոչ։ Այս երկրորդն է որ կը նկարագրէ ազգին յատկութիւնը։ Վարդանանքի մարտիրոսները չէին վարանած հզօրին կամքը ոտնակոխելու։ Եւ ազգին յարատեւութիւնը երաշխաւորողը այդ ոչն է։
Պատմական ցաւալի իրողութիւն է, պատրիարքական համակարգի շուրջ ձեւաւորուած համայնքը ներկայացնելու գործը, բոլոր ժամանակներուն վիճակած է թաղական խորհուրդներուն։ Որքան ալ անհիմն ու վիճելի ըլլայ, անոնք կը դիտուին ժողովուրդի ձայներով ընտրուած գործիչներ։ Արդարեւ բոլոր ճակատագրական պահերուն կը ներկայանան բոլորիս անունով որոշում կայացնելու։ Միշտ բացառութիւնները յարգելով, եթէ փորձենք ընդհանրացում մը ընել, պիտի տեսնենք թէ թաղականներու մեծամասնութիւնը կը բաղկանայ հեղինակութենէ եւ անհատականութենէ զուրկ գործիչներէ։ Պաշտօնի կոչուած են իրենց թաղի եկեղեցին եւ դպրոցը մատակարարելու համար։ Սակայն ճարահատ կը մնան այդ առաքելութիւնը կատար բերելու, եւ կը ծնին երբեմնի ամիրաներու դասուն նոր մէկ տեսակը, որ կը կոչուի բարերար։
Ամիրաներու գլխաւոր զբաղումն էր լումայափոխութիւնը։ Անցեալի բացատրութեամբ «Սարրաֆ» կը կոչուէին եւ կը ղեկավարէին պետական բարձրաստիճան պաշտօնեաներու, փաշաներու սեփական եկամուտը։ Օսմանեան կայսրութեան շրջանին լուրջ սահմանափակումներ կը գործադրուէին, այդ դասակարգի պետական պաշտօնեաներու ժառանգին վրայ։ Հետեւաբար սարրաֆներու կարեւոր գործերէն մէկն ալ բողերու լուացումն էր։ Առաքելութիւն մը՝ որուն կարոտ էին նոյնինքն կայսրը, թագուհին, գահաժառանգները կամ տիրամայրը անգամ։
Ընդհանրապէս գրաճանաչ չեղող, հաշիւ չիմացողներու բողերը կ՚աճէին սարրաֆներու ճարպիկ նախընտրութեամբ, միաժամանակ հարստացնելով իրենք եւս։
Մեզ՝ պոլսահայերուս յիշողութեան մէջ ամիրաները տեղ գտած են իրենց բարերարութեամբ։ Բարիք ըրած, փոխարէնը իշխանութեան տիրացած են։ Հին սովորոյթը կը շարունակէ այսօր ալ։ Ազգին սեփական հարստութիւնը կարավարելէ զուրկ վարչայիններ, անձնատուր եղած են լումայափոխներուն, որոնք տիրացած ուժով ինքնակոչ եւ ինքնակամ կերպով ուղղութիւն կու տան որու պատրիարք ըլլալուն կամ որու չըլլալուն, որ դպրոցին փակուելուն կամ որուն մնալուն, հետզհետէ որ վարչութեան մնալուն կամ երթալուն մասին։
Այս է ամիրաներու հաշւոյն յաղթանակի, ազգի հաշւոյն ամօթի համայնապատկերը ներկայ պոլսոյ մէջ, 2019 թուին։
pakrates@yahoo.com