ԾՈՎԻՆԱՐ ԼՈՔՄԱԿԷՕԶԵԱՆ

ԾՈՎԻՆԱՐ ԼՈՔՄԱԿԷՕԶԵԱՆ

Հերոսների Հայաստանում

ԾՈՎԻՆԱՐ ԼՈՔՄԱԿԷՕԶԵԱՆ

dzovinarlok@gmail.com

-Ինչո՞ւ հիմա չես գալիս Երեւան

-Թող քիչ մը հանդարտուի…

-Մենք հէնց այդ հանդարտութեան դէմ ենք պայքարում։ Անփոփոխութեան դէմ այսպիսի երկխօսութիւն էր տեղի ունենում հայաստան­ցու եւ սփիւռքա­հայի մի­ջեւ Յու­լի­սի 17-ին «Սաս­նայ Ծռեր» զի­նեալ խմբի գոր­ծո­ղու­թեան օրե­րին։

Բո­լորս հա­ւասար պի­տի լի­նենք անօ­րինու­թեան առաջ

Սա­կայն այս օրե­րին Հա­յաս­տա­նում գոր­ծում էր այնպի­սի նո­ւաս­տա­ցու­ցիչ, բա­ցար­ձակ օրէն­քից դուրս մի պա­հուածք ոս­տի­կան­նե­րի կող­մից, որ տե­ղացի­ները խեղ­դե­լով իրենց մէջ Մով­սէս Խո­րենա­ցու փո­ղոց փու­թա­լու փա­փաքը, որ­տեղ ծա­ւալ­ւում էին երկրի հա­մար կա­րեւո­րագոյն իրա­դար­ձութիւննե­րը, չէին ու­զում ընդհան­րա­պէս տնից դուրս գալ, որով­հե­տեւ քա­ղաքա­ցուն այդ փո­ղոցի վրայ յայտնո­ւելուն պէս առանց որե­ւէ պատ­ճա­ռի բեր­ման էին են­թարկում, այն էլ բո­լորին անխտիր՝ կա­նանց, տղա­մարդկանց, երի­տասարդնե­րին կամ տա­րեց­նե­րին, նոյ­նիսկ հա­շման­դա­մին ձեռ­քե­րը պինդ բռնե­լով տա­նում էին ոս­տի­կանա­կան բա­ժան­մունք… ան­ձը պար­զե­լու հա­մար։ Սա­կայն ոչ, նրանց տա­նում էին ոչ թէ ոս­տի­կանա­կան բա­ժին, այլ… ներ­քին գոր­ծե­րի զօ­րամաս։ Մի 100 հո­գի լեց­նում էին մար­զասրահ ու պա­հում մին­չեւ 17 ժամ։ Ու­շագրաւ է դե­րասա­նու­հի Ար­սի­նէ Խան­ճեանի դէպ­քը, երբ ոս­տի­կան­նե­րը Յու­լի­սի 27-ին Մով­սէս Խո­րենա­ցու փո­ղոցի զբօ­սայ­գում նրան բեր­ման են­թարկե­ցին եւ նրա փաս­տա­բանը եր­կար չէր կա­րող գտնել, թէ ուր են տա­րել Ար­սի­նէին։ Ար­սի­նէի կամ նրա ամուսնու Ատոմ Էկո­յեանի անուննե­րը ոս­տի­կան­նե­րին ոչինչ չէին ասում, որով­հե­տեւ մե­ծաւ մա­սամբ նրանք հան­դէս են գա­լիս որ­պէս ան­կիրթ ու բիրտ գոր­ծիք իշ­խա­նու­թեան զի­նանո­ցում։ Յե­տագա­յում Ար­սի­նէն մամ­լոյ ասու­լի­սում պատ­մեց իրո­ղու­թիւնը, սա­կայն պե­տական հե­ռուստաալիք­նե­րը ըն­դա­մէնը մէկ վայրկեան ցոյց տո­ւեցին Ար­սի­նէին, երբ նա ասում էր, թէ իր ինքնու­թիւնը պար­զե­լով նե­րողու­թիւն խնդրե­ցին թիւ­րի­մացութեան հա­մար եւ ջուր ու հիւթ հիւ­րա­սիրե­ցին։ Ստա­ցուեց, որ Ար­սի­նէին բեր­ման էին են­թարկել, որ­պէսզի հիւ­թով հիւ­րա­սիրեն։ Դե­րասա­նու­հին նե­րողու­թիւնը չըն­դունեց, քան­զի միայն նա չէր են­թարկո­ւել անի­րաւու­թեան։ Բայց ո՞վ էր պատ­րաստւում միւսնե­րից նե­րողու­թիւն խնդրել։ Լաւ, Ար­սի­նէն յայտնի դէմք է, իսկ մնա­ցած քա­ղաքա­ցինե­րը իրենց ան­յայտ լի­նելու պատ­ճա­ռով պի­տի բռնու­թեա՞ն են­թարկո­ւեն։ Մի ազա­տամար­տիկ ինձ ասաց, որ չէր փո­խի գէթ մէկ սո­վորա­կան հա­յաս­տանցուն 1000 Ար­սի­նէնե­րի հետ, խնդի­րը Ար­սի­նէի ան­ձի մէջ չէ, այլ նրա մէջ, որ բո­լորը պի­տի հա­ւասար լի­նեն օրէն­քի առաջ, տո­ւեալ պա­րագա­յում՝ անօ­րինու­թեան առաջ։

Իշ­խա­նու­թեան աղ­ճա­տուած դէմ­քը

Այժմ յի­շենք, թէ ին­չու թւով 31 հո­գի «Սաս­նայ ծռեր» խումբը ապստամ­բեց. Անօ­րինա­կանու­թիւննե­րի բա­ժակը լե­ցուել էր եւ վեր­ջին կա­թիլ­նե­րը սահ­մա­նին զո­հուած զի­նուոր­նե­րի արիւնն էր, որոնց մա­հուան պատ­ճառնե­րից մէկն էլ թա­լանի պատ­ճա­ռով ժա­մանա­կակից զէն­քի բա­ցակա­յու­թիւնն էր։ Թա­լանի, պե­տական դա­ւաճա­նութեան հա­մար ոչ ոք պա­տաս­խան չտո­ւեց։ Ո՞վ եւ ո՞ւմ պի­տի պա­տաս­խան տար, եթէ իշ­խա­նու­թիւնը ժո­ղովրդի կող­մից չէր ընտըր­ւած, այլ սկսած 1996-ից զաւթւում էր ընտրա­կեղ­ծիքնե­րի շնոր­հիւ։ Եւ այդ գոր­ծում ընտրո­ւող նա­խագահ­նե­րին օգ­նում էր յան­ցա­ւոր տար­րը, առանց ոս­տի­կանա­կան հա­գուստի ոս­տի­կան­նե­րը։ Տա­րիներ շա­րու­նակ տի­րում էր ան­պատժե­լիու­թեան մթնո­լոր­տը, որի կար­գա­խօսն էր. «Մեր դէմ խաղ չկայ», այ­սինքն ի՛նչ կ՚ու­զենք, ա՛յն էլ կ՚անենք, մեզ­նից ու­ժե­ղը չկայ։ Իսկ եթէ աւե­լի խո­րը նա­յենք, ապա պատ­ճա­ռը Ռու­սաստա­նի Դաշ­նութեան մէջ է։ Հա­յաս­տա­նը փաս­տա­ցի Ռու­սաստա­նի գա­ղութն է եւ մեր նա­խագա­հը գոր­ծում է Կրէմ­լի թե­լադ­րանքով։ Ռու­սաստա­նը որ­դեգրել է հե­տեւալ սկզբունքը, որն է. վե­րադարձնել իր հո­ղերը 1991-ի սահ­մաննե­րին, ին­չը հան­դէս է գա­լիս որ­պէս սպառ­նա­լիք բո­լոր նախ­կին սո­վետա­կան հան­րա­պետու­թիւննե­րին։ Եթէ հա­մեմա­տենք Ուքրայնան եւ Հա­յաս­տա­նը, ապա տար­բե­րու­թիւնը նրա­նում է, որ Ուքրայնա­յում Մայ­տան (այդպէս են անո­ւանում յե­ղափո­խու­թիւնը, որը սկսո­ւեց մայ­տա­նում, հրա­պարա­կում) արեց, որ­պէսզի ան­ջա­տուի Ռու­սաստա­նի ազ­դե­ցու­թիւնից եւ միանայ Եւ­րո­պային, եւ ար­դիւնքում Ռու­սաստա­նը գո­ղացաւ Ուքրայնա­յից Ղրի­մը, իսկ Հա­յաս­տա­նը ընդվզեց «Սաս­նայ ծռե­րի» կազ­մով, որով­հե­տեւ Ռու­սաստա­նը պատ­րաստւում է յանձնել մեր հո­ղերը Ատրպէյ­ճա­նին։ Սա է խոր­քա­յին պատ­ճա­ռը։ 15 օր խումբը մնաց Էրե­բու­նու թա­ղամա­սի պա­րետա­պահա­կային գնդում, եւ մինչ ԱՄՆ-ը եւ ԵՄ-ը կոչ էին անում Հա­յաս­տա­նի իշ­խա­նու­թեանը զսպո­ւածու­թիւն դրսե­ւորել, Ռու­սաստա­նը դի­տար­կում էր այս ապստամ­բութիւ­նը ոչ թէ որ­պէս քա­ղաքա­կան ընդվզում, այլ որ­պէս քրէական յան­ցա­գոր­ծութիւն, որի մե­ղաւոր­նե­րին պէտք է խիստ պատ­ժել։ Եւ Հա­յաս­տա­նի իշ­խա­նու­թիւնը դի­մեց ու­ժին։ Բա­ցար­ձակ բռնու­թեան։ Միակ աշ­խա­տատե­ղերը, որ ստեղ­ծել է այս իշ­խա­նու­թիւնը, ներ­քին զօր­քերն են թւուվ 20 հազար ոս­տի­կան­նե­րով։ Աշ­խարհում առա­ջին տեղն ենք գրա­ւում այդ առու­մով։ Եւ ոս­տի­կան­նե­րը սկսե­ցին բռնու­թիւններ իրա­կանաց­նել։ Խա­ղաղ ցու­ցա­րար­նե­րի եւ ցոյ­ցե­րի հետ կապ չու­նե­ցող բնակ­չութեան դէմ. Ար­դէն ոչ թէ զօ­րամա­սերը, այլ հի­ւան­դա­նոց­նե­րը սկսե­ցին լե­ցուել վի­րաւոր­նե­րով, պայ­թիւնի պատ­ճա­ռով Սա­յաթ Յա­րու­թիւնեան անու­նով 17 տա­րեկան երի­տասար­դի վնա­սուած աչ­քը ստի­պուած եղան հե­ռաց­նել։ Այս բռնու­թեան պայ­մաննե­րում փաս­տա­բան Նո­րայր Նո­րիկեանը 1 in.am Առա­ջին լրա­տուա­կանին յայտնեց, որ փաս­տա­բան­նե­րով որո­շել են ստեղ­ծել մաս­նա­գիտա­կան խումբ, որը կը զբա­ղուի այդ իրա­ւախախ­տումնե­րով, երբ ոս­տի­կանու­թիւնը ոչ միայն բռնու­թիւններ է կի­րառում բնակ­չութեան հան­դէպ, այլ խո­չընդտում է փաս­տա­բան­նե­րի գոր­ծողութիւննե­րին, երբ քա­ղաքա­ցին իրա­ւական օգ­նութեան է դի­մում։ Երե­ւակա­յէք, որ ոս­տի­կան­նե­րը լրագ­րողնե­րին կար­գադրե­ցին մի կողմ հա­ւաքո­ւել եւ նե­տեցին նրանց վրայ պայ­թուցիկ­ներ, որի հե­տեւան­քով լրագ­րողնե­րը այ­րո­ւածքներ ստա­ցան։

Հա­յաս­տա­նում հե­րոս­ներ ծնո­ւեցին

Հարց է ծա­գում. Ի՞նչ ար­դիւնքի կա­րելի է հաս­նել ապստամ­բութեամբ։ Ահա թէ ինչ է ասում «Նոր Հա­յաս­տան» շարժման առաջ­նորդ Գա­րեգին Չու­գասզեանը.

«Տաս­նեակ այլ կա­յացած ժո­ղովրդա­վարա­կան պե­տու­թիւննե­րում պե­տակա­նութեան կա­յացու­մը յա­ճախ տե­ղի է ու­նե­ցել հէնց ապստամ­բա­կան լուրջ գոր­ծո­ղու­թեան պատ­ճա­ռով, որը միշտ էլ ու­ղեկցել է այ­լե­ւայլ շա­հեր ու­նե­ցող երկրնե­րի մի­ջազ­գա­յին դա­տապար­տումով, իսկ յա­ջող աւար­տից յե­տոյ՝ նոր կար­գի մի­ջազ­գա­յին ճա­նաչ­մամբ… Ահա­ւասիկ մի քա­նի դա­սական օրի­նակ­ներ՝ ԱՄՆ, Ֆրան­սիա, Մեծ Բրի­տանիա…»։

Երէկ Յու­լի­սի 31-ի ժամը 20.00-ի սահ­մաննե­րում Հա­յաս­տա­նում ծնո­ւեց մի խումբ հե­րոս­ներ, որոն­ցից ես կը նշեմ միայն մէ­կին։ Նրա անու­նը Վա­րու­ժան Աւե­տիսեան է։ Նա պաշտպա­նու­թեան նա­խարա­րու­թիւնում բարձրաս­տի­ճան սպայ էր, սա­կայն թո­ղեց պաշ­տօ­նը եւ նո­ւիրո­ւեց «Նոր Հա­յաս­տան» շարժմա­նը։ Յա­նուն իր ժո­ղովրդի նա զէն­քով դուրս եկաւ յան­ցա­ւոր իշ­խա­նու­թեան դէմ։ Յա­նուն իր ժո­ղովրդի զէն­քը վայր դրեց։ «Մենք ոչինչ ենք, -ասաց,- մենք նա­հատակ ենք, մենք կա­րող էինք դի­մադ­րել, բայց մեզ պէտք չի հայ ոս­տի­կանի արիւ­նը»։ Այսպի­սով «Սաս­նայ ծռե­րը» յանձնո­ւեց, բա­ւարար մնա­լով իր առա­քելու­թեամբ՝ նե­տելով, որ քայ­լը այ­սուհետ ժո­ղովրդինն է։ Ժո­ղովուրդը հիացաւ իր հե­րոս­նե­րի արար­քից։ Արցունքի ծով յորդեց ժողովրդի աչքերից…