ԱՌԱՏ ՏԻՆՔ
Օրերէ ի վեր կը տառապիմ Ճիւնէյթ աղբարիկի ճակատագրի դառնութիւնը մարմնիս բոլոր բջիջներուն վրայ զգալով։ Թերացած ըլլալէ ծագած տառապանք մըն է այս։ Արդարութիւն պարտական ենք իրեն։ Զրկանքներու պահուն բաւականին իր կողքը չըլլալէն ծագած կսկիծ մըն է, որ կը մաշեցնէ զիս։ Ժպտացող դէմքը կը պատկերուի աչքերուս առջեւ ու ես բարկութիւնով լեցուն եմ։
Ան իր թախիծն ու բարկութիւնը զսպած էր խաղաղութեան մէջ։ Ուժասպառ եմ այս կորուստին դիմաց։
Մինչեւ երէկ եթէ չէին լսած, այսօր հարիւրաւորներ, բիւրաւորներ լսեցին անոր կսկիծը։ Տասնեակներով, հարիւրաւորներով, հազարաւորներով զոհուած ժողովուրդի մը վիշտէն ծագած ալ ըլլայ, ապստամբութիւնը կոյր բռնութեան վերածող կազմակերպութեան մը՝ «ՓՔՔ»ի խաւարին մատնած կեանք մըն է որ ապրեցաւ։ Ահաբեկչութեան կործանարար ուժին պաշտողներուն վզին կախուած բոլոր շքանշանները շուքի մէջ մնալու դատապարտուած են Ճիւնէյթ Ճէպէնոյանի եւ Ֆիլիզ Քութլարի 45 ամեայ ողբերգութեան դիմաց։ Կարծես թէ այս բոլորը բաւարար չէին, ելան «ներողութիւն» խնդրելու հաւանականութեան մասին յայտարարութիւնով մը կրկնեցին իրենց սխալը։ Վասն այն՝ թէ պէտք է մեծ նկարը տեսնել, եւ այդ նկարին մէջ նշանակութիւն չունի մանրամասնութիւն համարուած կեանքի կորուստները։ Աւելին՝ իբրեւ թէ ազգայնականն ալ առիթէն օգտուելով «տեսա՞ք» պիտի հարցնէ։
Երկրի իրավիճակը ֆիլմի ժապաւէնի մը նման կ՚անցնի աչքերուս առջեւէն։ Վերջաւորութիւնը քառասուն անգամ դիտած եմ բայց չեմ ձանձրացած դիտելէ։ Աւերակներուն մէջէն դուրս բերուած մանկան դիակին կը նայինք, մեր ձագո՞ւկն է թէ ոչ։ Գտնելը կորսնցուցած է իր իմաստը բայց մենք ընելիք ոչինչ ունինք, եթէ ոչ փնտռել։
Ճիւնէյթ աղբարիկը սրտին մէջ քրոջ, հօր, մօր եւ Ալիով... եւ լաւ որ Էլիֆով, լաւ որ Այշէկիւլով եւ դեռ շատերով... Չէր կրցած այս աշխարհի մէջ իրեն համար խաղաղ վայր մը գտնել։ Հասկցաւ, պատմեց եւ դուռը մեր երեսին շրխկացնելով ահա ելաւ ու գնաց։