Նամակ՝ յաւերժական հայրենակցին

ՌԱՖՖԻ Կ. ՅՈՎՀԱՆՆԻՍԵԱՆ

Հայաստանի Հանրապետութեան արտաքին գործերի առաջին նախարար «Ժառանգութիւն» կուսակցութեան նախագահ

Յաւերժական հայրենակից,

Բոլորեց տասը տարին այն եղեռնաժամից, երբ չարագործը սառնասրտօրէն քա­շեց քո թի­կունքին ուղղ­ւած զէն­քի ձգա­նը։ Սա­կայն տաս­նա­մեայ բա­ցակա­յութիւնդ շատ աւե­լի ներ­կայ կա­րելի է հա­մարել, քան ոմանց ֆի­զիկա­կան ներ­կա­յու­թիւնը։ Դա թե­րեւս նրա­նից է, որ սեր­մա­նածդ գա­ղափար­նե­րի հունտե­րը այս ամ­բողջ ըն­թացքում պտղա­ւորո­ւեցին եւ շա­րու­նա­կում եմ պտղա­ւորո­ւել բիւ­րա­ւոր սրտե­րում ու մտքե­րում։ Իսկ 1996-ին քո հիմ­նադրած երկլե­զու «Ակօս» պար­բե­րաթեր­թը նպա­տակ ու­նէր դառ­նա­լու եւ դար­ձաւ թրքա­հայութեան խօ­սափողն ու իրա­ւունքնե­րի պաշտպա­նը, հաշ­տա­րար օղակ եր­կու ժո­ղովուրդնե­րի մի­ջեւ։

Ող­բերգա­կանօ­րէն աւար­տո­ւած քո երկրա­յին կեան­քի իմաս­տը ժո­ղովրդա­վարու­թեանը, խօս­քի ազա­տու­թեանը, փոք­րա­մաս­նութիւննե­րի իրա­ւունքնե­րին եւ, յատ­կա­պէս, Հայ­կա­կան հար­ցին առնչո­ւող խնդիր­նե­րի ար­ծարծումն էր մի երկրում, որ­տեղ եր­բեք չեն խախտւում ըն­դունո­ւած թա­պու­նե­րը։ Դու մար­տահրա­ւէր նե­տեցիր պատ­մութեան աղ­ճա­տուած շա­րադ­րանքին, խի­զախե­ցիր ծա­ռայել իբ­րեւ կա­մուրջ հա­յերի ու թուրքե­րի մի­ջեւ՝ եր­բեմն ար­գա­հատան­քի թի­րախ դառ­նա­լով եր­կու կող­մից էլ։ Բայց դա քեզ չվհա­տեց­րեց, քա­նի որ քո հո­գում խորն էր ան­թե­ղուած Հայ­րե­նիքի նո­ւիրա­կան գա­ղափա­րը։ Հայ­րե­նիք, որը բո­լոր հա­յերին է պատ­կա­նում՝ իր ամէն մի թիզ հո­ղով։

Քո մա­հը կոտ­րեց ար­գե­լուած թե­մանե­րի բո­լոր կարծրա­տիպե­րը՝ բե­կումնա­յին կէտ դառ­նա­լով թուրքա­կան հան­րութեան մէջ եւ, առա­ւելա­պէս մտա­ւորա­կանու­թեան շրջա­նակ­նե­րում, խթա­նեց Հա­յոց ցե­ղաս­պա­նու­թեանն առե­րեսո­ւելու, այդ օրա­կար­գը քննար­կե­լու մղումնե­րը։ Իշ­խա­նու­թիւննե­րի հա­լածանքնե­րին ի տրի­տուր՝ չլքե­ցիր պա­պենա­կան օջախդ, որով­հե­տեւ «դժոխ­քի կրակ­նե­րը» թո­ղած՝ «պատ­րաստի դրախ­տում» հանգրո­ւանե­լը յա­րիր չէր քո հիմ­նէու­թեանը, մարտնչո­ղի քո բնոյ­թին։ Որով­հե­տեւ աս­տո­ւածա­տուր առա­քելու­թիւնդ «դժոխ­քը» «դրախ­տի» վե­րածելն էր։

Այդպէս էիր 2007-ի չա­րաբաս­տիկ Յու­նո­ւարի 19-ին ինքդ բա­նաձե­ւել քո հա­ւատոյ հան­գա­նակը վեր­ջին յօ­դուա­ծիդ մէջ, որը վեր­նագրո­ւած էր՝ «Հո­գեվի­ճակս վա­խուո­րած աղաւ­նու է նման»։ Հա­մոզ­մունք էիր յայտնում, որ ապ­րածդ հա­սարա­կու­թեան մէջ մար­դիկ աղաւ­նի­ների վրայ չեն կրա­կում։ Բայց հէնց նոյն օրը ազ­գայնա­կանի ար­ձա­կած գնդա­կը խո­ցեց մարդկու­թեան ցա­ւերն ու մտա­հոգու­թիւններն իր մէջ ամ­բա­րած, բա­րու­թեամբ ու ար­դա­րամ­տութեամբ տրո­փող սիրտդ։

Փա՜ռք քո ազ­գա­նուէր գոր­ծին, քո բա­րի անո­ւանը, որոնք կ՚ապ­րեն դա­րեդար, սի­րելի Հրանդ։