Հանրապետութեան Նախագահ Էրտողանի 24 Ապրիլի առթիւ հրատարակած պատգամը կ՚աւարտէր պատրիարքական ընտրութեան շուտափոյթ կերպով իր աւարտին հասնելու մասին բարեմաղթանքով։ Այսքանը բաւական եղաւ, որ հայ համայնքը կրկին յուսադրուի թէ ընտրութեան գործընթացը թափ պիտի ստանայ։ Լսումներ տեղի ունեցան թէ Սահակ Եպիսկոպոս Մաշալեան եւ Արամ Եպիսկոպոս Աթէշեան այս զարգացումէն ետք հանդիպում մը ունեցած են։ Իսկոյն կապ հաստատեցինք Սահակ Սրբազանի հետ ու ինք նախընտրեց գրաւոր կերպով պատասխանել մեր ուղղած հարցումներուն։ Ըստ Մաշալեանի տուած տեղեկութեան Արամ Սրբազան այս պահուն կը խուսափի պետութեան դէմ նոր պահանջ մը ներկայացնելէ։ Ստորեւ կու տանք Սահակ Սրբազանի բացատրութիւնները.
«Նախ կ՚ուզեմ յայտնել թէ ոչ միայն այս մանրամասնութիւնը այլ իր էութեամբ նախագահի պատգամը բոլորովին բնական եւ մխիթարական էր։ Ան կարդալով նկատեցինք թէ պետական մարմինները տեղեակ են մեր մատնուած դժուարութիւններուն։ Կ՚ուզեն մեզ քաջալերել։ Անշուշտ որ շատ դրական զարգացում մըն է այս։ Սակայն կայ նաեւ «բայց» ըսելու արժանի պարագայ մը։ Հետեւեալն է այդ, եթէ մենք չդիմենք պէտք եղած քայլերուն,ö կատարուածը կրնայ մնալ լոկ բարեմաղթանք մը։ Նախադասութեան վերջաւորութեան նախագահը կ՚ըսէ -ձեր կատարելիք աշխատութիւններուն մէջ յաջողութիւն կը մաղթեմ- զգոյշ ընթերցումով մը դիւրաւ կրնանք տեսնել այստեղ թաքնուած քննադատական ոճը»։
Իսկ ասկէ՞ վերջ
«Անշուշտ որ մեր մեկնակէտը պիտի ըլլայ եկեղեցական իրաւակարգը։ Վերջապէս այս մէկը եկեղեցական խնդիր մըն է եւ միայն որոշ մէկ երեսակով կրնայ հետաքրքրել պետութիւնը։ Նախագահի տողերն ալ այդ կ՚ապացուցեն։ Այնտեղ չէ ըսուած որ մենք արտօնած ենք գացէք կատարեցէք ինչպէս որ պիտի ըլլայ։ Ըստ մեր եկեղեցական կանոնագրութեան պատրիարքի ընտրութիւնը աշխարհական կը դառնայ Պատրիարք ընտրելու որոշումին կայացումով եւ ապա կարգադիր յանձնախումբի մը կազմութիւնով։ Ճիշդ այդ պահուն է որ պետութիւնը իրազեկ կը դարձուի կայացած որոշումէն եւ կը պահանջուի միայն մէկ անգամի յատուկ ընտրութեան թոյլտուութիւն։ Մինչեւ այդ դիմումը ընտրութեան գործընթացքը կը շարունակուի եկեղեցիի կանոններով։ Մենք ալ այդ կանոններու համաձայն 26 Հոկտեմբեր 2016-ին արդէն իր պաշտօնը կատարելու կարողութիւնը կորսնցուցած Մեսրոպ Բ. Պատրիարքը հանգստեան կոչեցինք։ Քանի որ աթոռը թափուր էր ձեռնարկեցինք նոր պատրիարքի ընտրութեան։ 15 Մարտ 2017-ին Հոգեւորականաց Խորհուրդը կատարեց տեղապահի ընտրութիւն։ Կը պատրաստուէինք յաջորդող տասը օրերու ընթացքին յանձնախումբ մը կազմելով պետութեան մօտ դիմում մը կատարելու։ Բայց այս ընթացքը խափանուեցաւ պարզապէս այն պատճառաւ, որ այս որոշումները չէինք փոխանցած պետական մարմիններուն։ Վերջապէս բացի եկեղեցական աւանդական կանոններէ մեր եկեղեցւոյ սահմանադրութիւնն ալ նոյն բանը կը պահանջէ։ Սահմանադրութեան երկրորդ յօդուածին մէջ ալ յստակօրէն նշուած է այս հանգամանքը։ Հոն կ՚ըսուի թէ նման դրութեան մէջ հոգեւորաց եւ աշխարհականներու խորհուրդները միասնաբար կ՚ընտրեն տեղապահ մը ու ապա վաւերացում կը ստանան Մեծ Դուռէն։ Այսինքն մենք պետութիւնը իրազեկ պէտք է դարձնէինք ոչ թէ տեղապահի ընտրութենէն առաջ, այլ անմիջապէս ետք։ Բնական է որ պետութիւնն ալ, համայնքն ալ այս մասին որոշ տատամսումներ ապրին, քանի որ մեր պատմութեան մէջ խիստ հազուադէպ երեւոյթ մըն է պատահածը։ Այս բոլորը նկատի ունենալով է որ դրական կը համարենք Հանրապետութեան Նախագահի փոխանցած պատգամը։ Վերջապէս ապօրինութիւն մը չէ, այլ կանոնի զանցառութիւն մը պարզապէս։ Հիմա ամենակարճ ժամանակի մէջ մեզի կը վիճակի պետութեան հետ կապ հաստատել եւ պատշաճ ձեւով փոխանցել եղածը եւ յետ այսու ըլլալիքները։ Անկէ ետք պէտք է անցնինք կարգադիր յանձնախումբի կազմութեան։ Այստեղ մեր դիմաց յայտնուած գլխաւոր դժուարութիւնը երկգլխանի երեւոյթն է։ Յստակ չէ թէ, ո՞վ ինչո՞վ լիազօրուած է։ Տեղապահը, թէ՞ փոխանորդը պէտք է դիմում կատարեն։ ՎԱՏԻՓ-ի վերջին ժողովին ընդհանուր համոզում կայացաւ, թէ Պարոն Շիրինօղլուն ստանձնէ ժամադրութիւն ապահովելու խնդիրը։ Ինք ալ խոստացաւ կարելին ընելու մասին։ Կը կարծեմ թէ մօտ ատենէն ամէն ինչ կը յստականայ»։
