Երեւի թէ շատերուս համար աննախադէպ փորձութիւն մը պիտի ըլլայ 2020 տարեթիւի Սուրբ Զատիկը։ Մեր եկեղեցիներու մէջ պիտի կատարուին Զատկի պատարագներ, բայց ժողովուրդը այս պատարագներուն պիտի հետեւի ոչ թէ եկեղեցիներու կամարներուն տակ, այլ ամէն մէկը իր տան սենեակներուն մէջ։ Պատարագի աւարտին կարելի պիտի չըլլայ ժողովուրդի հետ գիրկ խառնուիլ եւ իրար շնորհաւորել։ Ուրիշ բացատրութեամբ այս տարի Զատիկը պարզապէս օրացոյցի վրայ նշուած օր մը ըլլալէ աւելի խորունկ իմաստ մը պիտի չունենայ։ Ինչպէս որ իմաստ մը չէր ունեցած Յիսուս Քրիստոսի շաբաթ մը առաջ Ովսաննաներով Երուսաղէմ մտնելը խորհրդանշող Ծաղկազարդը։
Բոլորիս համար փորձութեան օրեր է, որ կ՚ապրինք որուն դիմադրելու միակ գաղտնիքը կը ներկայացուի «համբերութիւն» յանձնարարելով։ Անշուշտ որ պիտի համբերենք, քանի չկայ, որեւէ այլ ընտրանք։ Ի վերջոյ ինչ-ինչ զրկանքներու դէմ չենք համբերած որ։ Այո, այս ալ պիտի անցնի եւ սա պահուն կարեւորագոյն խնդիրն է կարելի եղածին չափ նուազ վնասով, նուազ կեանքի կորուստով աւարտել այս դժբաղդ փորձանքը։
Մեզ՝ «Ակօս»ականներուս համար յաւելեալ նշանակութիւն մը ունի նաեւ Սուրբ Զատկի տաղաւարը։ 24 Տարիներ առաջ Սուրբ Զատկի օրով լոյս տեսաւ «Ակօս»ի առաջին համարը։ Ան տասնամեակներ շարունակ իր բոլոր յուզումները ներքնաշխարհին մէջ ապրած հայ ժողովուրդի հզօր ու համարձակ ձայնը ըլլալով ներկայացաւ մեր իրողութեան մէջ եւ մինչեւ օրս կը շարունակէ պահել այդ առաքելութիւնը։ Այդ առումով ալ պոլսահայ իրողութեան մէջ «Ակօս»ի հիմնադրութեան տարեդարձը միայն իր անձնակազմին ուրախութիւնը չէ։ Այդ ձայնին իմաստին գիտակցող բիւրաւոր ընթերցող մեզ հետ կը կիսեն նոյն հրճուանքը։ Արդէն թեւակոխած ենք նոր տարի մը, որու աւարտին պիտի տօնենք նաեւ քառորդ դարի վաստակը։
Ուրեմն բարի մաղթանքներով եւ Սուրբ Զատկի շնորհաւորութեամբ աւարտենք։ Այն ինչ որ պիտի ըսէինք իրարու եկեղեցւոյ բակին մէջ եկէք նոյնը կրկնենք թերթի էջերուն վրայ եւ հարազատներուն հետ հեռաձայնի միջոցաւ։
«Քրիստոս Յարեաւ Ի Մեռելոց, Օրհնեալ է Յարութիւնը Քրիստոսի։
Ձեզի Մեզի Մեծ Աւետիս»
