Աստուած մեզ հետ

Իս­կա­պէս ահ­ռե­լի է եւ զգլխե­ցու­ցիչ ժա­մանա­կի հոս­քը։ Օրո­ւայ պա­րագա­յին ժա­մերն են որ արագ կը հո­սին իսկ աւե­լի եր­կար տե­ւողու­թեան մէջ տա­րինե­րը, ամիս­նե­րը, շա­բաթ­նե­րը եւ նոյ­նիսկ օրե­րը։

Հա­զիւ թէ կը սկսիս ծախ­սել նոր ստա­ցած աշ­խա­տավարձքդ, չես անդրա­դառ­նար որ ե՞րբ հա­սած ես այդ ամ­սու աւար­տին։ Իւ­րա­քան­չիւր ամ­սի աւար­տը կը նշա­նակէ նոր տան վարձք մը, ելեկտրա­կանու­թեան, հա­մացան­ցի, ջու­րի եւ կա­զի նոր պարտքեր։

Յե­տոյ աչ­քէ կ՚անցնես եկող ամ­սուան հա­մար ստա­ցած հրա­ւէր­ներդ։ Իւ­րա­քան­չիւր հրա­ւէր իր հետ կը բե­րէ նո­ւէր­նե­րու պար­տադրանք մըն ալ։ Չես կրնար պա­րապ ձեռ­քով մաս­նակցիլ պսա­կադ­րութեան կամ մկրտու­թեան ծի­սակա­տարու­թեան մը։ Նոյ­նիսկ հա­շուի առ­նե­լու ես ըն­կե­րային այ­ցե­լու­թիւննե­րը։ Ատատ կայ մեր այս կող­մե­րը, ամէն ինչ իր պատ­շա­ճու­թեան կա­նոն­նե­րը ու­նի։

Այս բո­լորէն բա­ցի կայ ու­րիշ հան­գա­մանք մը եւս։ Աշ­խա­տան­քա­յին այ­ցե­լու­թիւններն է ան։ Հա­մեմա­տաբար աւե­լի նո­ւազ ծախ­սով դուրս կու գաս այդ այ­ցե­լու­թիւննե­րէն։ Եր­թե­ւեկու­թեան եւ կե­ցու­թեան ծախ­սե­րը ար­դէն դի­մագ­րա­ւուած են հրա­ւիրո­ղի կող­մէ։ Քե­զի կը մնայ ճամ­բորդու­թեան հետզհե­տէ աւե­լի դժո­ւար տա­նելի յոգ­նութիւ­նը։ Եթէ մօտ է եր­թա­լիք քա­ղաքդ, կը նա­խընտրես ցա­մաքա­յին ճամ­բան փո­խանակ թռիչ­քի։ Իսկ եթէ ստի­պուած ես օդա­յին ճամ­բով եր­թալ, այս ան­գամ ալ կը նա­խընտրես աւե­լի փոք­րա­ծաւալ օդա­կայան մը, որ հա­մեմա­տաբար շատ աւե­լի գոր­ծա­ծական է փո­խանակ անի­մաս­տօ­րէն մե­ծագոյ­նին։

Վեր­ջերս փոր­ձե­ցինք ու փոր­ձո­ւեցանք բո­լորին հետ ալ։ Յու­լի­սի կէ­սերուն էր, երբ Ան­տի­յոքի ալե­ւիադա­ւան արաբ­նե­րը մեզ հրա­ւիրե­ցին կան­խա­յու­լի­սեան փա­ռատօ­նին, մայ­րե­նի լե­զու նիւ­թով զե­կու­ցե­լու հա­մար։ Քա­ռօրեայ ար­ձա­կուրդ մըն էր նաեւ, որ առիթ ստեղ­ծեց վա­ղեմի ըն­կերնե­րու հետ հան­դի­պելու։

Երկրորդ ծրա­գիրը ու­նէր բո­լորո­վին ըն­տա­նեկան բնոյթ։ Չորս տա­րի ետք առա­ջին ան­գամ պի­տի հան­դի­պէինք մեր սա­նիկ­նե­րուն կամ աւե­լի ճիշդ կո­չու­մով՝ հա­րազատ­նե­րուն հետ։ Տրո­ւած ըլ­լա­լով թէ Հո­լան­տա ճամ­բորդե­լու հա­մար անհրա­ժեշտ է դժուար հա­սանե­լի շեն­կե­նեան վի­զայի մը ապա­հովու­մը, որո­շեցինք շատ աւե­լի ազատ երկիր մը հան­դի­սացող Ալ­պա­նիոյ մէջ մէկ­տե­ղուիլ։ Դար­ձեալ ար­ձա­կուրդի չորս օրեր էին, ուր հան­գե­ցու­ցինք մեր կա­րօտը եւ տուն վե­րադար­ձանք մեծ գո­հու­նա­կու­թեամբ։

Ահա շու­տով կը հաս­նի Սեպ­տեմբեր ամի­սը եւ մենք այդ ամ­սու առա­ջին շա­բաթը կ՚ուղղո­ւինք դէ­պի հե­ռաւոր Պրա­զիլ, մաս­նակցե­լու հա­մար լրագ­րողնե­րու մի­ջազ­գա­յին ժո­ղովի մը։

Այս ան­գամ հրա­ւէրը եկած է Պրա­զիլա­կան հա­սարա­կական կազ­մա­կեր­պութե­նէ մը, ուր մեզ կը հրա­ւիրեն «Պատ­մութիւն եւ մա­մուլ» նիւ­թով ար­տա­յայ­տո­ւելու։ Այսպէ­սով մենք առիթ կ՚ու­նե­նանք 1794-էն, այ­սինքն հա­յերէն առա­ջին պար­բե­րակա­նի հրա­տարա­կու­թե­նէն մին­չեւ մեր օրե­րը հաս­նող պատ­մութեան մը մա­սին զե­կու­ցե­լու։

Ետ­դարձին ար­դէն վե­րամուտ է եւ դպրոց­նե­րը մեկ­նարկած են ուսման նոր տա­րեշրջա­նը իր հո­գերով։

Իս­կա­պէս արա­գաս­լաց է ժա­մանա­կի եր­թը, որուն մէջ կ՚անցնենք կեան­քի կա­րեւոր մէկ հա­տուա­ծը։

Հոգ չէ թէ ան­հա­ւատ ըլ­լանք, միամ­տօ­րէն պի­տի ըսենք՝ «Աս­տո­ւած մեզ հետ»։