ՓԱԹԻԼ ԳՈՒԼԱՃԵԱՆ
Զիատ Ռահպանի (1956-2025)՝ Ռահպանի ընտանիքի երկրորդ սերունդի առաջին զաւակն է, որ ծնաւ Լիբանան, ապրեցաւ Լիբանանի մէջ ու Լիբանանի համար եւ մահացաւ Լիբանան։ Հռչակաւոր երաժիշտ Ասի Ռահպանիի եւ տիվա Ֆէյրուզի առաջին զաւակը։ Մեծ պատասխանատուութիւն ունէր ուսերուն, կանուխ տարիքէն ալ յայտնաբերած է իր իւրայատուկ տաղանդը։ Կը տարբերէր Ռահպանի ընտանիքի մնացեալ արուեստագէտներէն իբր երաժիշտ (յատկապէս դաշնակահար), երգահան, երգիծաբան, թատերագիր, դերասան եւ քաղաքական մեկնաբան։
Կանուխ տարիքէն կը սկսի գրել ու կազմակերպել ներկայացումներ։ Առաջինը 1973-ին երբ ան 17 տարեկան էր։ Յաջորդ տարին նոր գործ եւ շարունակական ձեւով Զիատ միշտ թատրոններ կը ներկայացնէ՝ ազդուած Լիբանանի քաղաքական եւ ընկերային վիճակէն։Թունդ ձախակողմեան գաղափարակիր, Լիբանանի համայնավար կուսակցութեան անդամ, Զիատ իր ներկայացումները՝ իբրեւ մարտահրաւէր ու զէնք, զանոնք դարձուց լիբանանեան քաղաքական ուժերու դէմ։ Ան անդրադարձաւ լիբանանեան քաղաքացիական պատերազմին, քաղաքական եւ ընկերային փտածութեան, աղանդաւորական շարժումներու վտանգին, կրթական ապականած ոլորտին, ինչպէս նաեւ` քաղաքացիի առօրեայ իրաւունքներուն։ Այս բոլորը կը փոխանցուէր։ Զիատեան յատուկ ոճով մը, որ դարձաւ երեւոյթ՝ եօթանասունական թուականներէն մինչեւ օրս, ներշնչելով յաջորդական սերունդները։ Ան այսպիսով վտանգ հանդիսացաւ քաղաքական տարբեր խաւի ղեկավարներու։ Դարձաւ ըմբոստութեան խորհրդանիշ։ Իր գործերէն խօսքեր կամ գաղափարներ տակաւին մինչեւ օրս անպայման կը մէջբերուին առօրեայ զրոյցներու ընթացքին։
Զիատ Ռահպանի ինքնին դպրոց մըն է, իր գործերն ու բարձրացուցած աղմուկը իւրաքանչիւր տան մէջ է եւ մշտապէս կը կրկնուին։
Ոչ այնքան իր Ռահպանի անունով, որքան իր արժանաւոր գործերով, Զիատ Ռահպանի ձեռք ձգեց մեծ համբաւ, բացարձակապէս խուսափելով դիտմամբ լուսարձակի տակ մնալէն։ Նոյն ձեւով ալ հեռացաւ կեանքէն՝ անաղմուկ, անլուսարձակ, անակնկալի բերելով շատերը եւ յատկապէս իր երկրպագուները, որոնց համար ան պիտի մնար անմահ։
(Տարբերակ21-էն կրճատուած)
