Երազի մը ետեւէն. Թադէոսեան մշակոյթի, արուեստի եւ արհեստի կեդրոնը կը բացուի

Այս օրերը, մէկ կամ միւս պատճառով փակուած մեր վարժարաններուն իրենց մոխիրներէն վերածնած տեսնելու օրերն են։ «Առաջ կային, այսօր չկան» խօսոյթին հերքման ուրախութիւնը կ՚ապրինք։ Ի՛նչ ուրախութիւն Ռումելի Հիսար Սուրբ Սանդուխտ Եկեղեցւոյ վարչութեան, որ «Ի՞նչ ընենք, վարժարանը արդէն փակուած էր» ըսելու տեղ, ձեռքը քարին տակ դնելով, իրենց երազները իրականացուց։ Տիկին Շահնարի Տոն Քիխոթի նման հողմաղացներու դէմ պատերազմիլը հրաշալի նախագիծի մը առիթ եղաւ։

4 Հոկտեմբեր Շաբաթ օր, Ռումելի Հիսար Սուրբ Սանդուխտ Եկեղեցւոյ մէջ Պատրիարք Հօր՝ Սահակ Բ. Մաշալեանի նախագահութեամբ երեկոյեան պաշտօն պիտի կատարուի։ Ապա նուիրական աշխատանքներու արդիւնքին, մշակութային կեդրոնի հանգամանքով կրկին կեանքի կոչուած Թադէոսեան Վարժարանի շէնքին բացումը պիտի կատարուի։ Այս առիթով հիմնադիր նախագահ Շահնար Տիւլկէր Պոշնաքի հետ իրականացուցած հաճելի զրոյցս ձեզի հետ կը բաժնեմ։

ԼՈՒՍՅԷՆ ՔՈՓԱՐ

lusyenkopar81@hotmail.com

Հին վար­­­­ժա­­­­­­­­­­­­­­­րա­­նը կը ներ­­­­­կա­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­յաց­­­­­նէ՞ք

Որոշ ժա­­­­­մանակ մեր ժամ­­­­կո­­­­­­­­­­­­­­­չը եւ անոր ըն­­­­տա­­­­­­­­­­­­­­­նիքը այս շէն­­­­քին մէջ ապ­­­­րե­­­­­­­­­­­­­­­ցան։ Փայ­­­­տեայ դու­­­­ռը վատ վի­­­­ճակի մէջ էր, նո­­­­րը շի­­­­նել տո­­­­ւինք։ Կար­­­­ծեմ ան­­­­ցեալին աշա­­­­կերտնե­­­­րը այս մեծ փայ­­­­տեայ դռնէն վար­­­­ժա­­­­­­­­­­­­­­­րան կը մտնէին։

Մուտքի յար­­­­կին տնօ­­­­րէնի սե­­­­նեակ մը կար։ Հոս ապ­­­­րող ըն­­­­տա­­­­­­­­­­­­­­­նիքը սե­­­­նեակը պատ­­­­­­­ով բաժ­­­­նած եւ ննջա­­­­սենեակ, սրահ ըլ­­­­լա­­­­­­­­­­­­­­­լով գոր­­­­ծա­­­­­­­­­­­­­­­ծած էր։

Մենք պատ­­­­­­­­­­­­­­­­­ը վեր­­­­ցուցինք եւ սե­­­­նեակը իր նախ­­­­նա­­­­­­­­­­­­­­­կան վի­­­­ճակին վե­­­­րադար­­­­ձուցինք։ Այս յար­­­­կի սե­­­­նեակ­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­րէն մէ­­­­կը քա­­­­հանա­­­­ներուն եւ վար­­­­չութեան գոր­­­­ծա­­­­­­­­­­­­­­­ծած սե­­­­նեակն էր։ Այ­­­­սինքն տե­­­­սակ մը հիւ­­­­րա­­­­­­­­­­­­­­­նոց էր, հի­­­­մա հոս ար­­­­խի­­­­­­­­­­­­­­­ւի սե­­­­նեակ նա­­­­խագ­­­­ծե­­­­­­­­­­­­­­­ցինք։ Հրանդ Տինք Հիմ­­­­նարկու­­­­թեան գա­­­­ցինք եւ խօ­­­­սեցանք, ըն­­­­կերնե­­­­րը պի­­­­տի գան եւ մեր ար­­­­խի­­­­­­­­­­­­­­­ւային աշ­­­­խա­­­­­­­­­­­­­­­տանքնե­­­­րուն պի­­­­տի օգ­­­­նեն։ Աս­­­­տո­­­­­­­­­­­­­­­ւած տայ բա­­­­ցու­­­­մէն ետք հոս ակ­­­­տիւ աշ­­­­խա­­­­­­­­­­­­­­­տանքներ կա­­­­տարո­­­­ւին եւ մեր ար­­­­խի­­­­­­­­­­­­­­­կը թո­­­­ւայ­­­­նա­­­­­­­­­­­­­­­ցուի։

Առա­­­­ջին յար­­­­կի սան­­­­դուխի տա­­­­կը աղբ լե­­­­ցուն էր։ Ամէն կող­­­­մը մի­­­­ջատ­­­­ներ պա­­­­տած էին, դե­­­­ղաբու­­­­ծե­­­­­­­­­­­­­­­ցինք, նո­­­­րոգե­­­­ցինք, բո­­­­լոր ելեկտրա­­­­կան հա­­­­մակար­­­­գը ու են­­­­թա­­­­­­­­­­­­­­­կառու­­­­ցո­­­­­­­­­­­­­­­ւած­­­­քը փո­­­­խեցինք։ Ստո­­­­րագետ­­­­նա­­­­­­­­­­­­­­­մուղնե­­­­րը, ծո­­­­րակ­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­րը փո­­­­խուե­­­­ցան։ Ելեկտրա­­­­կան բաշ­­­­խումը կա­­­­տարող վա­­­­հանա­­­­կը փո­­­­խեցինք։ Այսպէ­­­­սով եկե­­­­ղեց­­­­ւոյ եւ վար­­­­ժա­­­­­­­­­­­­­­­րանի ելեկտրա­­­­կան վա­­­­հանակ­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­րը մէկս միւ­­­­սէ զատ եղան։

Մուտքի դրան ան­­­­մի­­­­­­­­­­­­­­­ջապէս աջ պա­­­­տին մեր նո­­­­ւիրա­­­­տու­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­րու անուննե­­­­րը յի­­­­շատա­­­­կուե­­­­ցան յու­­­­շա­­­­­­­­­­­­­­­ծառի մը մի­­­­ջոցաւ։

Բո­­­­լոր մեր դռնե­­­­րը Սար­­­­գիս Գա­­­­լայ­­­­ճի վար­­­­պե­­­­­­­­­­­­­­­տին կող­­­­մէ վե­­­­րաշի­­­­նուե­­­­ցան։

Մեր յար­­­­կե­­­­­­­­­­­­­­­րը ան­­­­հարթ էին եւ բար­­­­ձունքի տար­­­­բե­­­­­­­­­­­­­­­րու­­­­թիւն կար, իրա­­­­րու հա­­­­ւասա­­­­րեցու­­­­ցինք։

Այս յար­­­­կի խո­­­­հանո­­­­ցը շատ գե­­­­ղեցիկ նա­­­­խագ­­­­ծո­­­­­­­­­­­­­­­ւած է։ Կահ­­­­կա­­­­­­­­­­­­­­­րասի­­­­ներուն եւ ձե­­­­ւաւո­­­­րու­­­­մին մա­­­­սին խօ­­­­սի՞նք

Հոս առաջ ալ խո­­­­հանոց կար։ Մեր նոր խո­­­­հանո­­­­ցը Սար­­­­գիս Վար­­­­պե­­­­­­­­­­­­­­­տը շի­­­­նեց։ Բո­­­­լոր կահ­­­­կա­­­­­­­­­­­­­­­րասի­­­­ները, փայ­­­­տե­­­­­­­­­­­­­­­րը անոր ձեռ­­­­քի գործն են։ Գոյ­­­­նի ներ­­­­դաշնա­­­­կու­­­­թիւնը, ներ­­­­քին ձե­­­­ւաւո­­­­րու­­­­մը ին­­­­ծի կը պատ­­­­կա­­­­­­­­­­­­­­­նի։

Խո­­­­հանո­­­­ցէն ան­­­­ցած կի­­­­սապատշգամբ տա­­­­րածք մը կայ։ Հոն շատ վատ վի­­­­ճակի մէջ էր։

Կոյ­­­­տի նման բան մը կար, զու­­­­գա­­­­­­­­­­­­­­­րան դրած էին, պզտիկ պա­­­­տու­­­­հան մը ու­­­­նէր։ Հոս ի՜նչպէս ար­­­­դիւնա­­­­ւէտ ընենք կը մտա­­­­ծէի։ Պատշգամբ ընենք, ձմեռն ալ նստինք որո­­­­շեցինք։

Հրա­­­­շալի տե­­­­սարան մը ու­­­­նի։ Պա­­­­տու­­­­հա­­­­­­­­­­­­­­­նը քիչ մը մեծ­­­­ցուցինք։ Մեր կի­­­­ներուն կե­­­­րակուր պատ­­­­րաստե­­­­լէ ետք նստե­­­­լու, հանգստա­­­­նալու, սուրճ խմե­­­­լու տա­­­­րածք մը յայտնո­­­­ւեցաւ։

Գի­­­­տէք որ ձեր հին աշ­­­­խա­­­­­­­­­­­­­­­տակից­­­­նե­­­­­­­­­­­­­­­րէն Սե­­­­դա Ռու­­­­մե­­­­­­­­­­­­­­­լի հի­­­­սար­­­­ցի է եւ ար­­­­դէն մեր գոր­­­­ծա­­­­­­­­­­­­­­­կից ըն­­­­կե­­­­­­­­­­­­­­­րը։ Ես շատ կ՚ու­­­­զէի որ Սե­­­­դան հոս իր գե­­­­ղեցիկ կե­­­­րակուրնե­­­­րը պատ­­­­րաստէ։

Այս սան­­­­դուխի տա­­­­կի սե­­­­նեակը ի՞նչ է

Ասի­­­­կա փակ աղ­­­­տոտ դռնով սե­­­­նեակ մըն էր։ Երբ առա­­­­ջին ան­­­­գամ բա­­­­ցի այդ դու­­­­ռը, զիս դի­­­­մաւո­­­­րողը մուկ մը եղաւ։

Սե­­­­նեակը յա­­­­տակէն տա­­­­նիք փո­­­­րուե­­­­ցաւ եւ ջեր­­­­մա­­­­­­­­­­­­­­­ցու­­­­ցիչ խո­­­­ղովա­­­­կաշար, օդա­­­­փոխիչ սարք դրինք։ Բո­­­­լոր շէն­­­­քը տաքցնող կա­­­­զի սար­­­­քա­­­­­­­­­­­­­­­ւորումն ալ հոս պի­­­­տի գայ։

Այս յար­­­­կին լո­­­­ւաց­­­­քի սե­­­­նեակ մըն ալ շի­­­­նեցինք։ Լո­­­­ւաց­­­­քի մե­­­­քենան, չոր­­­­ցուցիչ մե­­­­քենան դնե­­­­լով տա­­­­րած­­­­քը ար­­­­ժե­­­­­­­­­­­­­­­ւորե­­­­ցինք։

Շէն­­­­քը քա­­­­նի՞ սե­­­­նեակ, խո­­­­հանոց եւ զու­­­­գա­­­­­­­­­­­­­­­րան ու­­­­նի։

Ընդհա­­­­նու­­­­րը չորս զու­­­­գա­­­­­­­­­­­­­­­րան, չորս սե­­­­նեակ եւ եր­­­­կու խո­­­­հանոց ու­­­­նինք։ Շէն­­­­քին վա­­­­րը դեռ չը­­­­րինք։ Եթէ յա­­­ջողինք, քա­­­ֆէի ոճով գոր­­­ծա­­­­­­­ծել կը մտա­­­ծենք։

Վարն ալ նո­­­րոգել շատ կ՚ու­­­զեմ։ Աս­­­տո­­­­­­­ւած տայ Հոկ­­­տեմբեր 4-ին եթէ քիչ մը ֆի­­­նանս գտնենք, ին­­­չո՞ւ չէ…

Կար­­­ծեմ ար­­­դէն վեր կրնանք ել­­­նել՞

Այո։ Իրա­­­կանին շատ բան ընել կ՚ու­­­զէինք բայց մեր ֆի­­­նան­­­սը չհա­­­սաւ։

Սան­­­դուխնե­­­րէն ել­­­լե­­­­­­­լով դա­­­տարկ դուռ մը, դրան ետե­­­ւը պզտիկ սե­­­նեակ մը կար։ Առաջ այդ դռնէն կող­­­քի տուն կ՚անցնէին։ Աշա­­­կերտնե­­­րը սան­­­դուխէն ելած այդ դռնէն միւս կողմ կ՚անցնէին։ Հոն ալ վար­­­ժա­­­­­­­րանին աւել­­­ցո­­­­­­­ւած յա­­­ւելեալ շէնք մըն էր։ Այ­­­սինքն այս տես­­­նո­­­­­­­ւած շէն­­­քը ամ­­­բողջ վար­­­ժա­­­­­­­րանը չէ։ Ար­­­դէն հոն երկյար­­­կա­­­­­­­նի զատ տուն է։ Մենք վար­­­ձու տո­­­ւած ենք։

Այս պզտիկ դրան ետե­­­ւը զու­­­գա­­­­­­­րան ընել գնա­­­հատե­­­ցինք որով­­­հե­­­­­­­տեւ այս յար­­­կին զու­­­գա­­­­­­­րան չկար։ Դար­­­ձեալ այս յար­­­կին ալ խո­­­հանոց կար։ Շէն­­­քին իս­­­կա­­­­­­­պէս չկայ բայց հոս խառն խուռն խո­­­հանոց մը շի­­­նուած էր։ Ատենին այս տա­­­րած­­­քը դա­­­սարան էր հա­­­ւանա­­­բար։ Այ­­­սինքն ձե­­­ւաւո­­­րուած խո­­­հանոց շի­­­նեցինք։ Նոյնն վա­­­րի խո­­­հանո­­­ցին պէս։

Վար­­­ժա­­­­­­­րան եղած ժա­­­մանա­­­կը յի­­­շող մէ­­­կը կա՞յ

Աւե­­­տիս պա­­­պիկը ու­­­նինք։

Ես հոս 1960-ական­­­նե­­­­­­­րը կը յի­­­շեմ։ Հի­­­մա գտնո­­­ւած այս մեծ սրա­­­հին մէջ փոքր բեմ մը ու­­­նէինք։ Այս բե­­­մին վրայ «Շու­­­կա­­­­­­­յեցի Ար­­­թին Աղա» ներ­­­կա­­­­­­­յացուեցաւ։ Դար­­­ձեալ այս սրա­­­հին մէջ գի­­­տու­­­թեան մրցումներ կ՚ընէինք։

Հոս Հոկ­­­տեմբեր 4 օրը Թա­­­դէոսեան մշա­­­կոյ­­­թի, արո­­­ւես­­­տի եւ ար­­­հեստի կեդ­­­րոն կ՚բա­­­ցուի։ Քիչ մըն ալ խօ­­­սի՛նք հե­­­ռան­­­կարնե­­­րու մա­­­սին

Նա­­­խագի­­­ծին դեռ չսկսած Պեր­­­ճուհի Պէր­­­պէ­­­­­­­րեանի հետ զրու­­­ցե­­­­­­­լով, անոր երազ­­­ներս պատ­­­մե­­­­­­­ցի։ Խնդրե­­­ցի որ իր թա­­­տերա­­­կան գի­­­տելիք­­­նե­­­­­­­րը, փոր­­­ձութիւննե­­­րը եւ յու­­­շե­­­­­­­րը բաժ­­­նե­­­­­­­լով հարստաց­­­նէ մեզ։ Այդ օր «Տայ Աս­­­տո­­­­­­­ւած» ըսաւ, բայց չեմ գի­­­տեր։

Ան­­­ցեալ տա­­­րի ճա­­­զի արո­­­ւես­­­տա­­­­­­­գէտ Եշիմ Փե­­­քինէր այս սրա­­­հին մէջ իր աշա­­­կերտնե­­­րուն դաս տա­­­լու փա­­­փաք յայտնեց։ Հի­­­մա այս տա­­­րի դար­­­ձեալ այս ցան­­­կութիւ­­­նը կրկնեց։ Շաբ­­­թո­­­­­­­ւան քա­­­նի՞ օրը ճա­­­զի դաս կու տայ, ի՛նչ կ՚ընէ յստակ չեմ գի­­­տեր։

Տա­­­րած­­­քը ցու­­­ցա­­­­­­­հան­­­դէս, սե­­­մինար եւ նման մի­­­ջոցա­­­ռումնե­­­րու տա­­­րած ըլ­­­լա­­­­­­­լով կրնանք գոր­­­ծա­­­­­­­ծել։ Ո՛վ որ ի՛նչ դաս տալ ու­­­զէ հոս սի­­­րով բաց ենք։ Հա­­­յերէն, շախ­­­մատ դա­­­սերը պի­­­տի ու­­­նե­­­­­­­նանք։

Ամ­­­բողջու­­­թեամբ մո­­­ռացո­­­ւած արուեստներ ու ար­­­հեստներ կան, որոնց հե­­­տաքրքիր­­­նե­­­­­­­րը եւ սոր­­­վիլ ու­­­զողնե­­­րը հոս կրնան մէկ­­­տե­­­­­­­ղուիլ այդ ար­­­հեստնե­­­րու մաս­­­նա­­­­­­­գէտ վար­­­պետնե­­­րուն հետ։ Մեր շատ հին վար­­­պետնե­­­րէն խօսք առի։ Օրի­­­նակ ոս­­­կերչու­­­թիւն սոր­­­վիլ ու­­­զողնե­­­րուն սի­­­րով կ՚օգ­­­նենք ըսող վար­­­պետներ կան։ Կե­­­րամի­­­կայ ար­­­հեստա­­­նոց­­­ներ պի­­­տի դնենք։

Ներ­­­քե­­­­­­­ւի յար­­­կը քա­­­ֆէ եւ տար­­­բեր ար­­­հեստա­­­նոց­­­նե­­­­­­­րու յար­­­մա­­­­­­­րու­­­թիւն ու­­­նի։

Առա­­­ջին փու­­­լին այս սրահ­­­նե­­­­­­­րուն մէջ երաժշտու­­­թեան եւ թատ­­­րո­­­­­­­նի ու­­­սուցիչ­­­նե­­­­­­­րու դա­­­սաւան­­­դե­­­­­­­լը պի­­­տի ըլ­­­լայ։ Ասոնք միայն մեր երազ­­­ներն ու ցան­­­կութիւններն են։

Մեր ցան­­­կութիւննե­­­րը իրա­­­կանաց­­­նե­­­­­­­լու հա­­­մար երի­­­տասար­­­դութեան կա­­­րիք ու­­­նինք։ Մեր նպա­­­տակը հա­­­մայնքի զա­­­ւակ­­­նե­­­­­­­րը ու երի­­­տասարդնե­­­րը մէկ­­­տե­­­­­­­ղելով մշա­­­կոյ­­­թը, արո­­­ւես­­­տը, ար­­­հեստը, զո­­­ւար­­­ճա­­­­­­­լի մի­­­ջավայ­­­րի մէջ իրա­­­րու փո­­­խան­­­ցել եւ զար­­­գացնել է։

Ես եւ ինձ նման շատ հի­­­սար­­­ցի հա­­­յերու ման­­­կութիւնն ու երի­­­տասար­­­դութիւ­­­նը այս փո­­­ղոց­­­նե­­­­­­­րուն, այս պար­­­տէզնե­­­րուն մէջ ան­­­ցաւ։ Այս սրա­­­հին մէջ մենք մեծ­­­ցանք։ Հի­­­մա բո­­­լոր շուրջը ցրո­­­ւած մեր երի­­­տասարդնե­­­րը, մեզ նման հոս՝ այս պար­­­տէ­­­­­­­զին մէջ ձեռ­­­նարկներ ընեն։ Կա­­­րիքը ու­­­նե­­­­­­­ցող մեր զա­­­ւակ­­­նե­­­­­­­րուն դա­­­սեր տան։

Մե­­­զի հա­­­մար ալ շատ շատ լաւ պի­­­տի ըլ­­­լայ։ Այ­­­սօր հի­­­սար­­­ցի հայ երի­­­տասար­­­դութիւ­­­նը շատ քիչ է։ Մե­­­րոնցմէ շա­­­տերը ար­­­տա­­­­­­­սահ­­­ման գա­­­ցած են, հոս եղող­­­նե­­­­­­­րը հե­­­ռացած էին։ Ես մշտա­­­պէս կանչ կ՚ընեմ, որ գան։

Հոս միայն Հայ հա­­­մայնքի ան­­­դամնե­­­րու՞ն բաց է

Ո՛չ։ Հոս դուրսէն եկող­­­ներ ալ ձեռ­­­նարկ եթէ ընել ու­­­զեն կրնան։

Օրի­­­նակ ճա­­­զի ու­­­սուցիչ Եշիմ Փե­­­քինին դա­­­սերուն, մեր աշա­­­կերտնե­­­րը եւ դուրսէն եկող աշա­­­կերտներ կրնան մաս­­­նակցիլ։

Վար­­­չութիւ­­­նը ամ­­­բողջու­­­թեամբ մեր ձեռքն է։ Մեր ժա­­­ռան­­­գութիւ­­­նը մնաց մե­­­զի։ Մենք զայն գնա­­­հատե­­­լով, հան­­­րութեան կը բա­­­նանք։

Հան­­­րութիւն ըսե­­­լով նախ եւ առաջ հայ հա­­­ւաքա­­­կանու­­­թեան կը բա­­­նանք։

«Յոյս» խումբի յա­­­տուկ խնամ­­­քի կա­­­րօտ մեր զա­­­ւակ­­­նե­­­­­­­րը պի­­­տի օգ­­­տո­­­­­­­ւին այս առիթ­­­նե­­­­­­­րէն։

Խօ­­­սակ­­­ցութիւններ, ձայ­­­նասփռումներ պի­­­տի ընենք անոնց հա­­­մար։ Այ­­­սինքն ձե­­­ւով մը յոյ­­­սին յոյս ըլ­­­լա­­­­­­­լու պի­­­տի ջա­­­նանք։

Բա­­­րին Եաքու­­­պեանի հետ ալ խօ­­­սեցանք։ Ար­­­դէն ամ­­­ռան օրե­­­րուն հոս անոնց հա­­­մար տօ­­­նախմբու­­­թիւն կա­­­տարե­­­ցինք։

Իրենց խոս­­­տա­­­­­­­ցած եմ 15 օրը ան­­­գամ մը զի­­­րենք հիւ­­­րընկա­­­լել։ Այս զա­­­ւակ­­­նե­­­­­­­րը ե՛րբ որ բան մը ընել ու­­­զեն այս դու­­­ռը անոնց միշտ բաց պի­­­տի ըլ­­­լայ։ Քա­­­ղաքա­­­պետա­­­րանին հետ պի­­­տի խօ­­­սիմ եւ պի­­­տի ապա­­­հովեմ անոնց փո­­­խադ­­­րութիւ­­­նը։

Հոկ­­­տեմբեր 4-ին շէն­­­քի ամ­­­բողջա­­­կան բա­­­ցու­­­մը պի­­­տի ըլ­­­լա՞յ։

Ո՛չ։ Հոկ­­­տեմբեր 4 օրը նա­­­խաբա­­­ցում պի­­­տի ըլ­­­լայ։ Որով­­­հե­­­­­­­տեւ ներքնա­­­յար­­­կը դեռ պատ­­­րաստ չէ։ Նո­­­րոգու­­­թիւնը երեք ամիս եւս պի­­­տի տե­­­ւէ։ Մենք հինգ ամիս­­­նե­­­­­­­րուն մէջ այսքա­­­նը կրցանք ընել։ Նիւ­­­թա­­­­­­­պէս, թէ հո­­­գեպէս քիչ մը յոգ­­­նե­­­­­­­ցանք։

Անոր հա­­­մար ըսինք թէ քիչ մը շունչ առ­­­նենք։ Այս բա­­­ցու­­­մը ցարդ կա­­­տարո­­­ւած աշ­­­խա­­­­­­­տան­­­քը հան­­­րութեան ներ­­­կա­­­­­­­յաց­­­նե­­­­­­­լու նպա­­­տակով է։ Կ՚ու­­­զենք որ մար­­­դիկ տես­­­նեն կա­­­տարո­­­ւածը, լսեն նպա­­­տակ­­­նե­­­­­­­րու մա­­­սին եւ պատ­­­կե­­­­­­­րացում կազ­­­մեն աւար­­­տո­­­­­­­ւած գոր­­­ծի հան­­­դէպ։

Ու­­­րեմն այս երեք ամիս­­­նե­­­­­­­րու մէջ գոր­­­ծա­­­­­­­ծել պի­­­տի սկսի՞ք։

Այո։ Այդ կ՚ու­­­զենք։ Օրի­­­նակ դաս տալ ու­­­զողնե­­­րուն պզտիկ պզտիկ կրնանք բա­­­նալ։

Մե­­­զի ալ եկա­­­մուտ բե­­­րող բան մը պի­­­տի ըլ­­­լայ։

Հե­­­տագա­­­յին եկա­­­մուտնե­­­րը ո՞ւր պի­­­տի մնան

Հիմ­­­նարկու­­­թեան։ Ռու­­­մե­­­­­­­լի Հի­­­սար Սուրբ Սան­­­դուխտ Եկե­­­ղեց­­­ւոյ Հիմ­­­նարկու­­­թեան պի­­­տի մնայ։

Հինգ ամիս առաջ այս նա­­­խագի­­­ծը ո՞վ որո­­­շեց։ Գլխա­­­ւոր գա­­­ղափա­­­րը ո՞վ յղա­­­ցաւ։

Հոս մեծ­­­ցայ, դաս­­­տիարա­­­կուե­­­ցայ եւ այս գե­­­ղեց­­­կութիւննե­­­րը ապ­­­րե­­­­­­­ցայ։ Կ՚ու­­­զէի որ հոս, այս շէն­­­քը ար­­­ժե­­­­­­­ւորո­­­ւի։ Վար­­­չութեան այս ցան­­­կութիւնս բա­­­ցի, դրա­­­կան պա­­­տաս­­­խան տո­­­ւին։

Ար­­­դէն վար­­­չութեան մէջ ես հիմ­­­նա­­­­­­­դիր նա­­­խագահ, Օշին Փո­­­լաթն ալ նա­­­խագահ ընտրած էինք։

Օշին ամէն բան ին­­­ծի թո­­­ղեց։ Շի­­­նու­­­թեան փու­­­լին ին­­­ծի վստա­­­հելով, «Ինչ որ ընես ըն­­­դունած եմ» ըսաւ։

Գուրգէն Թէոտո­­­րոսեան եւ Օշին իմ մէջ­­­քիս վրայ եր­­­կու ու­­­ժեղ օգ­­­նա­­­­­­­կան­­­ներ են։ Մեր սպա­­­սաւո­­­րը Սե­­­դա Կիւլպեն­­­քօղլուն ամէն օր հոս է։ Այնքան նուրբ, այնքան մտե­­­րիմ աշ­­­խա­­­­­­­տող աղ­­­ջիկ մըն է որ։ Իմ բա­­­զուկս, թեւս կրնամ ըսել։ Ես հե­­­ռու, տանս մէջ ալ ըլ­­­լամ աչքս ետեւ չէ եր­­­բե՛ք։

Մէկ խօս­­­քովս ամէն բան կը կար­­­գադրէ։ Բո­­­լոր գոր­­­ծե­­­­­­­րուն կը նա­­­յի։ Այ­­­սինքն միայն կե­­­րակուր պատ­­­րաստել չէ անոր գոր­­­ծը, ան ամէն բան է հոս։ Սե­­­դան Հի­­­սար հարս եկած ատեն 16 տա­­­րեկան էր, մին­­­չեւ օրս ալ մշտա­­­պէս մեր կող­­­քին։

Իմ երազս մեր մե­­­ծերուն թո­­­ղած ժա­­­ռան­­­գութիւ­­­նը, ապա­­­գային փո­­­խան­­­ցել է։ Իմ ապ­­­րած այդ գե­­­ղեց­­­կութիւննե­­­րը մեր զա­­­ւակ­­­նե­­­­­­­րը, մեր թոռ­­­նե­­­­­­­րը եւ բո­­­լոր երի­­­տասար­­­դութիւ­­­նը ապ­­­րին կ՚ու­­­զեմ։ Անոնց պի­­­տի մնայ այս ժա­­­ռան­­­գութիւ­­­նը։ Կը յու­­­սամ որ անոնք ալ այսպէս ըն­­­դունին։ Միակ խնդրանքս, այս տե­­­ղի ար­­­ժե­­­­ւորումն է։

Kategoriler

ԱՌՕՐԵԱՅ