Ուրախութեամբ վերահասու եղանք, «Ակօս»ի աշխատակից Նորայր Տատուրեանի շուրջ երկու տարուայ աշխատութեան արգասիքը հանդիսացող Αρμενική Λύρα (Արմէնիքի Լիրա, «Հայկական Քնար») բանաստեղծութիւններու թարգմանական ընտրանիին։
Հատորը կը բովանդակէ Հայկական ժամանակակից 24 բանաստեղծութիւններու յունարէն թարգմանութիւնը։ Հատորին մէջ տեղ գտած են՝ Պոլիսէն՝ Զահրատ, Նուէր Սիլահլը (Տատուրեան), Իգնա Սարըասլան, Անդան Էօզէր, Հայաստանէն՝ Յովհաննէս Գրիգորեան, Ռուբէն Հախվերտեան, Հայր Իսահակ Վարդ. Պօղոսեանի գործերէն նմոյշներ։ Ընտրանի եզրը իր իմաստը կը գտնէ այն հանգամանքով թէ Տատուրեան գործերը ընտրած է լոկ իր նախասիրութեանլ՝ առանց նկատի ունենալու անոնց նիւթերու կամ ոճերու նմանութիւնները։ Ուրեմն ոչ հաւաքածոյ եւ ոչ ալ ժողովածու եզրերը պիտի համապատասխանէին կատարուած ընտրութիւնը բնութագրելու համար։ Արդարեւ այս մասին Նորայր Տատուրեան օրինակներով կը բացատրէ իր ընտրած բանաստեղծներու զանազանութիւնը։ «Բոլորն ալ արդի, ազատ գործեր են, չունին չափ եւ յանգ։ Այլապէս ինծի համար անկարելի պիտի ըլլար թարգմանել։ (Զահրատ մը թարգմանել շատ աւելի դիւրին է Վարուժանի կամ Թէքէեանի վրայ աշխատելէ։) Պոլսահայ բանաստեղծներու նիւթն է՝ մարդը մեծ քաղաքի մէջ, անոր ցանկութիւններն ու խեղճութիւնները, մեծութիւնները եւ սէրերը երբեմն։ Հայաստանեանները այսպէս.- Յովհաննէս Գրիգորեանը անկախութեան սեմին կանգնած Հայաստանի (1980-90 թուականներու գործեր են) ողբերգութիւնն է, հայրենական մանր պատկերներ՝ սէրով եւ գութով լեցուած։ Իսահակ վարդապետի բանաստեղծութիւնները մենակեաց մարդու ներաշխարհն է, քնարական, զգայուն։ Զարմանալիօրէն ազատ ու համարձակ սիրային բանաստեղծութիւններ ունի, չես գիտեր՝ հեռաւոր անցեալի գեղեցկուհիի մը համա՞ր են գրուած, թէ՝ Մարիամ Աստուածածնի կամ մէկ այլ սրբուհիի համար»։
Հատորին մէջ իւրաքանչիւր բանաստեծին կենսագրութիւնը եւ լուսանկարի կողքին, տեղադրուած է ծանօթ լուսանկարիչ Վազգէն Տէղիրմէնթաշի ոսպնեակէն նմոյշներ, որոնք կը պատշաճին բանաստեղծութիւններու բովանդակութեան։։
