Ոչ եւս է Շաբաթօրեայ Մայրերու խորհրդանշական կերպարներէն Էմինէ Օճաք

Թուրքիոյ մէջ մար­դու իրա­ւունքնե­րու պաշտպա­նու­թեան առու­մով ամե­նախորհրդան­շա­կան կազ­մա­կեր­պութիւննե­րէն մէկն է Շա­բաթօ­րեայ Մայ­րե­րը։ Ներշնչո­ւելով Ար­կենդի­նա՝ Փլազ­զա Տել Մա­յոյի մայ­րե­րէն եր­կար տա­րինե­րէ ի վեր հա­շիւ կը պա­հան­ջեն իրենց ան­յայտ կո­րած որ­դի­ներուն հա­մար։

Թերթս խմբագ­րութեան կը պատ­րաստէինք, երբ հա­սաւ այդ մայ­րե­րու հետզհե­տէ հան­րա­ծանօթ դար­ձած Էմի­նէ Օճա­քի մա­հուան բօ­թը։ Ան Կա­լաթա­սարա­յի հրա­պարա­կին վրայ առա­ջին ան­գամ յայտնո­ւած էր 1995-ի Մա­յիսին Շա­բաթօ­րեայ Մայ­րե­րու առա­ջին մէկ­տեղման օրը։

Այդ թո­ւակա­նէն ցայ­սօր ան միշտ մնաց հա­շիւ պա­հան­ջողնե­րու առա­ջին գծին վրայ, իր դստեր Մա­սիտէ Օճա­քի հետ։

Բա­զում ան­գամներ ոս­տի­կան­նե­րու բռնի վե­րաբե­րու­մին են­թարկո­ւեցաւ, բայց ի դէմ յա­ռաջա­ցած տա­րիքին թոյզն իսկ ետ­քայլ չը­րաւ իր ուխտած դի­մադ­րութեան մէջ։

Այս դառն կո­րուստը լսե­լով կը յի­շենք այդ նոյն պայ­քա­րի ուխտեալ­նե­րը, որոնք իրենց դի­մադ­րա­կան կամ­քով վեր պա­հեցին մարդկա­յին ար­ժա­նապատ­ւութիւ­նը։ Անոնք մամ­րնով տկար պա­րաւ­ներ էին, բայց ու­նէին դի­մադ­րե­լու մեծ կամք։ Այդ կամ­քի շնոր­հիւ եր­բեք չէին նա­հան­ջած եւ իրենց մեծ հա­մես­տութեան մէջ հե­րոսա­ցած։ Ընդ հա­կառա­կը զի­րենք խոշ­տանքող ոս­տի­կան­նե­րը պար­տութեան մատ­նո­ւեցան այդ մեծ կամ­քին դի­մաց։

Երկրի խա­ւարի տա­րիներն էին եւ այդ տա­րինե­րուն էմի­նէ Օճաք եւ իր ըն­կերնե­րը իրենց տա­րած յա­մառ պայ­քա­րով դար­ձան հսկա­ներ։ Անոնք չու­նէին նման հա­ւակ­նութիւն։ Զի­րենք դրդո­ղը որդւոյն հան­դէպ մայ­րա­կան բնա­տուր պաշտպա­նու­թեան զգա­ցումն էր։

Յար­գանքով կը խո­նար­հինք Էմինէ Օճաքի ինչպէս նաեւ Պերֆօ Մայրիկի եւ այլոց սրբազան պայքարին եւ յիշատակին առջեւ։