ԱՌՕՐԵԱՅ
Ես առոյգ եմ այդ հողերուն վրայ
74 ամեայ Ստեփան Պոտուեան լիոնաբնակ ֆրանսահայ մըն է։ Երիտասարդութեան տարիներէն ի վեր կը ճամբորդէ աշխարհի զանազան վայրերը։ Դէպի Թուրքիա իր առաջին ճամբորդութիւնը կը կատարէ 1968-ին, Կապատովկիա։ 1969-ին երկրորդ այցելութիւնը ուղղուած է Արեւմտեան Հայաստան։ Պատահաբար կը ծանօթանայ քիւրտ երիտասարդի մը, որուն հետ բարեկամութիւնը կը շարունակուի մինչեւ քանի մը տարի առաջ, երբ ան ոճիրի մը զոհ կ՚ըլլայ Փարիզի մէջ։ «Զաւակները իմ զաւկիս նման կը սիրեմ։ Երբ որ Թուրքիա գամ, անպայման կ՚այցելեմ իրենց ընտանիքը» կ՚ըսէ Պոտուեան։
Դեռ ի՞նչ փորձանք կայ մեր գլխուն
Նախորդ Շաբաթ առաւօտ Անգարայի Կայարանին առջեւ պայթող ռումբերուն տեղի տուած ցնցումները մինչեւ օրս կը շարունակուին։ Թերթիս հրատարակութեան պատրաստուած պահուն Անգարայի Բժիշկներու Կաճառը զոհուածներուն թիւը կը յայտարարէր 106։
Այստեղ ենք, ողջ ենք, և աշխարհին շատ բանով ենք նպաստում
Ռուբեն Վարդանյան՝ գործարար և բարերար, IDeA բարեգործական հիմնադրամի, ‹‹100 կյանք››նախագծի և Դիլիջանի արվեստի նախաձեռնության հիմնադիր:
Վերամուտը իր հոգերով
28 Սեպտեմբերը ուսման տարեշրջանի բացումն է Թուրքիոյ տարածքին։ Այդ օր 18 միլիոն աշակերտներ մուտք գործեցին դպրոցներէ ներս, ամբողջ ինը ամիսներ ինչ-ինչ դժուարութիւններ յաղթահարելու միտումով։
Գաղթի ճամբան 80 տարի ետք
Հայրս ծնած էր Տիյարպէքիրի Հազրօ քաղաքը։ 1930-ին ինը տարեկան էր երբ իր ծնողներուն հետ գաղթեց դէպի Հալէպ։ Անհրաժեշտ ճամբորդութիւն մըն էր այս։ Մեծ մայրս ու մեծ հայրս ցեղասպանութեան տարիներուն իրենց ընտանիքին կարեւոր մասը կորսնցուցած որբեր էին։ Դիմադրեցին բռնի իսլամացնելու հոսանքին եւ Հազրօն լքելով ապաստանեցան Տիյարպէքիր։ Բայց այս տեղն ալ ապահով չէր իրենց համար, ու այսպէսով հետեւեցան իրենցմէ առաջ գաղթած բարեկամներու, ազգականներու ուղիին ու հասան Սուրիա։