ՀԱՍԱՐԱԿՈՒԹՒԻՆ

Մին­չեւ որ եկե­ղեց­ւոյ զան­գա­կը չղօ­ղան­ջէ, մին­չեւ որ ժա­մեր­գութիւ­նը չա­ւար­տի ծոմ կը պա­հուէր։ Իսկ եկե­ղեցի չու­նե­ցող վայ­րե­րու մէջ կը սպա­սուէր արե­ւամու­տը։ Հա­պա եթէ եկե­ղեցին կայ, բայց ախո­ռի վե­րածուած է, աղ­բա­նոց է ու աւե­րակ, այդ քա­ղաք­նե­րու բնա­կիչ­նե­րուն խիղ­ճը բնաւ չի վի­րաւո­րուի՞ր։ Մա­լաթիան այս տե­սակ քա­ղաք մըն է, ան­ցեալին բա­զում եկե­ղեցի­ներ ու­նէր։ Եկե­ղեցի­ները աւե­րուե­լէ ետք Մա­լաթիոյ հա­յերը փլա­տակ­նե­րու քա­րերը այ­ցե­լեցին աղօ­թելու հա­մար։ Ահա կի­սած ենք Մեծ Պահ­քի եօթը շա­բաթ­նե­րը եւ հա­սած ենք Մի­ջին­քի։ Հին մար­դիկ աւե­լի հա­մեստ կ՚ապ­րէին։ Մէկ տե­սակ բան­ջա­րեղէ­նը կ՚եռաց­նէին ջու­րին մէջ ու այդպէս կ՚ու­տէին։ Այ­սօր մեծ հոգ է «ար­դեօք ի՞նչ ու­տեմ» ըսելով իրա­րու կը հարցնեն, «պահ­քի ժա­մանակ մեղր ու­տել կա­րելի՞ է» Մատ­թէոսի աւե­տարա­նին մէջ յոր­դո­րուած է՝ «Մար­դը կ՚եղ­տո­տողը ոչ թէ բեր­նէն մտածն է, այլ ելա­ծը»։ Թեր­թի խմբագ­րա­կան ժո­ղովին նիւթ դար­ձաւ որ Մեծ Պահ­քի ճա­շատե­սակէն օրի­նակ­ներ ծա­նօթաց­նենք։ Եղի­սաբեթ քեռ­կինս մտա­բերե­ցի։ Մա­լաթիացի է եւ խո­հանո­ցի վա