GÜNCEL

Yetvart Danzikyan yazdı: Başlıkta devletin taassubundan bahsettik. Nedir o? Çok kabaca tarif edersek, bilhassa 12 Eylülcülerin zihniyetinde tüm berraklığıyla gördüğümüz bir güvenlik paranoyası, ama asli olarak toplumu ‘siyaset’ten arındırma takıntısıdır.

'Türkiye’nin insanlarından, ben özür istemiyorum. Ancak, şu soruya cevap isterim: Ermenilerden saygı, eşitlik ve adaleti esirgemeye devam etmek nasıl bir amaca hizmet etmektedir?'

“Hikâyem oldukça zorlu, farkındayım. Ben de daha basit olmasını tercih ederdim. Keşke iki üç nesildir aynı evde, aynı şehirde yaşıyoruz diyebilseydim ama gerçek bu değil.”

Benimle hikâyelerini paylaşan ve sayelerinde gerçek ve adalet üzerine uzlaşma için bana umut veren, Türkiye’den bütün o harika insanlar, size teşekkür etmek istiyorum. Sizler için de dileğim, Türkiye’nin sevgili insanları, gerçekten kendinizi bulabilmeniz.

'Geçen yıl 24 Nisan’da, torunum yanıma gelip ‘Dede, Türkleri sevmiyorum’ demişti. ‘Niye güzelim?’ demiştim, ‘Sen hayatında hiç Türk gördün mü? Onun kötülüğünü duydun mu?’ diye sormuştum. ‘Hayır’ demişti torunum, ‘Ama biliyorum ki, onların büyükleri Ermenileri kesmişler, kiliselerimizi yıkmışlar ve bizleri de vatanımızdan kovmuşlar.’ Bu masum çocuğun ruhunun böylesine zehirlenmesine razı olamazdım...'

'Ailemden, Türkler ve Ermeniler gerçekten birbirlerinin gözlerinin içine bakarlarsa, umut için sığınılacak bir yer her zaman bulunur diyen yüce gerçekliği miras aldım.'

'Hiçbir ana-baba, öğretmen ya da hükümet açıktan açığa inkâr, kandırma, yanlış bilgi ve yalanlara dayalı bir öğreti içindeyken, milliyetçi ve ırkçı ideolojiler uğruna olan biteni adice yok sayıp karanlığı savunurken, bir korunma hakkı talep edemez.'

'Dedemin aksine babam Sovyet rejimi altında yaşamak istemedi, özgür Ermenistan hayaliyle yaşadı. Ararat’ın doğusundaki Ermenistan’ın üç renkli bayrağını gördü, fakat batıdaki memleketine hiçbir zaman ayak basmadı.'

“Ermenilerin esas tarihinin farkında olmayan Türkiye toplumunda yaşarken düşünüyorum. O toplum küçük küçük binlerce Ermeni çakıl taşıyla döşenmiş. Elimizdeki sadece yüz yıllık bir inkâr değil, daha fazlası...”

Micheline Aharonian Marcom: “Osmanlı İmparatorluğu vatandaşı olan anneannem, doksan dokuz yıl önce, on üç yaşındayken, annesini, babasını ve bütün sülalesini yitirdi. Akrabaları ya öldürüldü ya da Der Zor’a gönderildi. Anneannem evini kaybetti.”