Diyarbakırlı Ermeniler Konuşuyor
>> Var olduğumuzu, yaşadığımızı göstermeliyiz 2005’te askere gittim. Önce Isparta, sonra Kıbrıs... Hayatımın en zor günleriydi. 24 saat dayak yedim, dişlerim kırılana kadar. Bölükte Kürtler vardı. Bana casusluk teklif ettiler, kabul etmeyince de sürekli dövdüler. Acaba Ermeni olduğumu biliyorlardı da, o yüzden mi dövüyorlardı? Kendi kendime onu düşünüyorum ama... Düşün, 140 kişinin içinde bir tek beni döverlerdi. Beni “terörist” diye çağırırlardı. Halbuki benim hiç öyle şeyim yoktur. Ben Kürtçe bile bilmem. Anlıyorum, zorlasan konuşurum çat pat ama, belki ilgi de duymadığım için çok bilmem. Biraz da, Kürtlere soğuk bakıyorum, herhalde ondan. Onları 1915’te celladın yardımcısı olarak görüyorum.