ARA
Berrak olmayan sularda
Türk edebiyat tarihinde yabancı ya da gayrimüslim kadına hoppa, serbest ‘rahat’ kadın imajı atfedilir. Bu kadınlar, şehvetten azade betimlenen ideal Türk kadını prototipine karşıt olarak kurgulanır. Vivet Kanetti, İş Bankası Kibele Sanat Galerisi’nde açılan “Bedri Rahmi Eyüboğlu ve Çağdaşlarından Mektuplar - Biz Mektup Yazardık” sergisindeki Ermeni heykel sanatçısı Mari Gerekmezyan’la aşki mektuplaşmalara da uzanarak bu tarihin bize gösterdiği erk ilişkilerini sorguluyor.
Oysa bir melek ismiydi Rafael...
Rita Ender'in 'İsimler Hikayeler' köşesinde bu hafta Rafael Demircan var.
İşi güzel, kendi güzel Dinkjian
Pakrat Estukyan, Ara Dinkjian'ın, Kalan Müzik’ten çıkan ‘Hakikat-Umut, 1915-2015’ albümüne baktı.
Büyük ödül ‘Ermeniliğin’ oldu
Venedik Bienali Ermenistan Pavyonu 6 Mayıs’ta kapılarını ziyaretçilere açtı. Dünyanın farklı yerlerinde yaşayan 16 Ermeni sanatçının çalışmalarını ‘Ermenilik’ başlığı altında bir araya getiren pavyon, Altın Aslan Ödülü’nü kazanarak tüm dikkatleri üzerine çekti.
‘Kamp Armen’i yıktırmayacağız!’
Jaklin Çelik, Kamp Armen'de geçirdiği ve unutamadığı 15 günü yazdı.
Kamp Armen’in özgür çocukları
Rober Koptaş 22 Mart 2007’de Boğaziçi Üniversitesi’nde düzenlenen “Hrant’sız iki ay” başlıklı panelde yaptığı konuşmada Hrant Dink’in ve onun gibi yüzlerce çocuğun yolunun kesiştiği Tuzla Çocuk Kampı’nı da konu etmiş, dokuz yaşında Karagözyan’ın Kınalıada’daki yaz kampında kalırken Tuzla’ya yaptığı ziyarette hissettiklerini paylaşmıştı. Sunumun bu bölümündeki tanıklığı aktarıyoruz.
1500 minik kalbin çığlığı
Tuzla çocuk kampı, nam-ı diğer Kamp Armen’i bu kez yolu o kamptan Besse Kabak anlatıyor.
Umut, sevgi ve inançtan alacaklı emek yuvası: Kamp Armen
Yıllarca Anadolu’dan gelen Ermeni çocuklara yaz mevsimlerinde yuva olan, çocukların bizzat kendi elleriyle inşa ettikleri Kamp Armen’i bu kez yolu o kamptan geçen çocuklardan dinliyoruz.
Güzelliğe İnanınca: Nükhet Duru
Fırat Demir'in portrelerinde bu hafta, yeni albümü 'Aşkın N Hali' çıkan Nükhet Duru var: Duru’nun hikayesi, biraz da kendisine pusula bellediği Edith Piaf ve Liza Minnelli gibi bir kabare hikayesiydi. Kabare dönemi bitip sahneler artık bir kadının epikleşmesiyle ilgilenmemeye başlayınca, onun hikayesi de bir başka yöne kayacaktı.
“İşler bazen kötü gider, ama blues hep var olacaktır”
B.B. King arkasında "hayatımda uzun süre kalan tek kadın" dediği Gibson marka gitarı Lucille’i, 15 çocuğunu, 50’nin üzerinde torununu, sayısı milyonları bulan hayranlarını ve gül desenli ceketlerini bıraktı. Bir de giderken bizlere emanet ettiklerini..