ARA

4. Uluslararası Hrant Dink Ödülü, Cemal Reşit Rey Salonu'nda düzenlenen bir törenle sahiplerini buldu. Hrant Dink'in doğum günü olan 15 Eylül akşamı verilen ödülü Türkiye’den İsmail Beşikçi, Rusya’dan ise Uluslararası “Memorial” Topluluğu adına Memorial İnsan Hakları Merkezi Direktörü Alexander Cherkasov aldı.

58 yıl önce bugün, 15 Eylül'de dünyaya geldi Hrant Dink. Çetin geçen hayatında zorlukların yanında sevgi hiç eksik olmadı hayatında. Eşini sevdi, ailesini sevdi. Her şeyden önce yaşamayı ve insanları sevdi... Sevenleri de hiç eksik olmadı hayatından. Ve bugün aramızda olmasa da birçokları söylüyor hep bir ağızdan; 'İyi ki doğdun Hrant Dink!'

İnanıyorum ki, Anne Frank de Rachel Corrie’ye hayran olurdu. Aynı şekilde, kendi Günlük’ü ve maruz bırakıldığı ölümü, kan ve toprakla tanımlanan bir devletin yaptıklarını ahlaki gerekçesi olarak kullananları rezil edecekti. İnanıyorum ki, Anne Frank, Rachel’ın buldozerden kaçması gerekirdi dendiğinde, “Rachel’ın kaçması gerektiğini düşünmüyorum. Hepimizin onunla birlikte orada durması gerektiğini düşünüyorum” karşılığını veren Rachel’ın annesi Cindy ile aynı fikirde olacaktı.

Hafta boyunca dünya basınında yer alan, öne çıkan veya gözden kaçan kısa kısa haberler bundan böyle her hafta sonu Şapgir okuyucularıyla buluşuyor.

Şöyle bir sahne düşünün, bir eğlence mekanı, sahnede alaturka müziğin belli başlı tüm enstrümanları mevcut: keman, kanun, ud… Kemanı çalan bir Bulgar, Nick Doneff; udi bir Rum, Aşil Pulos; klarnette bir başka Rum, John Pappas ve kanuni ise bir Ermeni, Garbis Bakırcıyan… Okunan şarkılarsa, neredeyse hepimizin aşina olduğu Türkçe alaturka müzik. Bu müzik ziyafetini kayda alan da Arnavut Aydın. Osmanlı

Sinema eleştirmeni, cazsever, edebiyatsever, evirmen ve yazar Sevin Okyay ile eleştirmenlik, çevirmenlik, caz ve ilk romanı ‘İlk Kitabım’ hakkında konuştuk. Okyay, çok iyi yönetmenler çıksa da, ‘Türkiye sineması’ damgasını taşıyaçak bir film geleneğimiz olmadığını düşünüyor.

“Güzel annesi, babası, ağabeyi, amcası ve kuzenleriyle oturan, durmadan sigara içen yirmi üç yaşındaki Orhan’da, sinirli ve sabırsız olmasından ve alaycılıkla gülümsemeye çalışmasından başka kayda değer bir şey göremedim. Yirmi üç yaşındaydım ve romancı olmaya karar verdiğimi öğrenen Nişantaşılı burjuvalar ve arkadaşlarım gülümseyerek bu yaşta bir kimsenin hayatı daha tanıyamayacağını bana söylediklerinde çok öfkelenirdim.”

Default, 5 dakikalık kısacık süresiyle, içinde yer alacağı albümün önümüzdeki yılın en önemli müzik olaylarından biri olacağını şimdiden müjdeliyor. Albüm çıkana kadar bizlere Atoms for Peace’in hayal gücünü beklemek düşüyor ve bu sebeple bir sesten ötekine uzanan masal diyarlarında kulak kesilmiş piyonları oynamak…

John Cage’in 100. yaşgününü kutladığımız bu yıl, aynı zamanda onun 20. ölüm yıldönümünü de hatırlatıyor. Bu büyük dahi, onu geride bıraktığımız 20. yüzyılda sadece kendi müziklerinde değil, etkilediği Frank Zappa, Beatles, Pierre Boulez gibi birçok müzisyenin notalarında, Yoko Ono, Merce Cunningham gibi birçok performans sanatçısının gösterilerinde de hayat buldu.

Bir insanın 40 yılı aşkın bir süredir sahip olduğu ve hayatına onunla yön verdiği ideolojiyi toplum önünde hatalı ve eksik ilan etmesi bir erdem sayılabilir. Alan Greenspan’in sözleriyle, “Her insan varolduğu sürece bilinçli ya da bilinçsiz belli bir ideolojinin mensubudur, önemli olan ise bu ideolojinin haklı olup olmadığıdır.” Post-depresyon döneminde, bugün, neoliberal aklın haksızlığını açık açık ilan etmekten başka çaresi kalmamış görünüyor.