ARA

Fransa Ermenileri bir yandan koronavirüs ile mücadele ederken bir yandan göç yıllarında kurulan tekstil tezgahları maske üretimi için yeniden faaliyete geçiyor.

Koronavirüs ile mücadele çerçevesinde 4 Mayıs’tan itibaren Ermenistan’daki olağanüstü hal kısıtlamaları hafifletildi. Hareket kısıtlaması için kullanılan dolaşım belgeleri olmaksızın da artık yurttaşlar sokağa çıkabilecek. Ermenistan’ın komşuları Gürcistan ve Azerbaycan da aynı günlerde olağanüstü hali kısıtlama kararı aldı.

Yüz yıldan fazla bir zaman geçti ama o kılıç bir türlü inmiyor. Bu zihniyetle yüzleşmeliyiz artık.

Kemalizm’in 1924’te Şeyhülislamlığın yerine kurduğu Diyanet, aynen Osmanlı’daki gibi bir devlet memuriyeti. Çünkü din’in devleti (feodalleri) kontrol ettiği Ortaçağ Avrupası’nın aksine, Şark’ta, Osmanlı’nın yine Bizans’tan tevarüs ettiği, devlet’in din’i kontrol etmesi diye bir tarihsel bagaj vardı.

Ragıp Zarakolu, Evrensel ve Artı Gerçek’te yayınlanan “Makus kaderden kaçış yok” başlıklı yazısı üzerinden hükümet üyelerinin kendisini darbecilikle suçlamasına ilişkin açıklama yaptı.

İtalya ve ABD de dahil olmak üzere pek çok ülke Pazartesi gününden itibaren tedbirli olarak koronavirüs tecrit önlemlerini hafifletmeye başlarken, salgın nedeniyle tüm dünyada hayatını kaybedenlerin sayısı 250,000'i aştı.

İktidarın COVİD 19 salgını nedeniyle uygulamaya soktuğu infaz düzenlemesi, muhalifleri kapsam dışı bıraktığı ve cezaevlerinde ölüme terk ettiği gerekçesiyle eleştiriliyor. Bir grup anayasa hukukçusu bir bildiri yayınlayarak düzenlemeyi eleştirdi. Bildiride "Anayasa Mahkemesi'nin bu yanlışlıkları düzelteceğine inanıyoruz" dendi.

Eski kitaplar ve gazete sayfaları arasında gezinirken, kendi tedavi ettiği bir hasta tarafından katledilen bir hekimin hikâyesi ile karşılaştım: İstanbul Yedikule’deki Surp Pırgiç Ermeni Hastanesi yardımcı operatörü Dr. Taniel Hanımyan. Olay 1 Mayıs 1922 tarihinde yaşanmış.

Ermenistan’ın Başkenti Yerevan'da Kürtçe yayın yapan Erivan Radyosu'nun arşivi dijital ortama taşındı. Böylece 900’e yakın Kürtçe esere artık ulaşılabiliyor.

Sonra biri, şarkının ortasında Adana Ağıtı’nı söylemeye başladı. Çok sıradan bir şeymiş gibi. Başka bir şeyler söylüyor olmak ayıpmış gibi, bir kutsal metinmiş gibi, birden hepsi aynı ağıdı okumaya başladı. Birden acının, özlemin, yok oluşun elle tutulur bir şey olduğunu fark ettim. Memleketlerinden uzakta, Paris’te, bir Ermeni yaşlılar yurdunda bana ve tarihe bir not bırakıyorlardı. Çok ufaktım. Acıyı ve gerçeği anlayacak kadar büyüktüm.